TAINTED INNOCENCE

Chapter 11

Pagkagising ni Bella, agad siyang napapikit muli. Parang gusto na lang niyang bumalik sa panaginip—dahil sa panaginip, hindi siya umiiyak sa guilt. Sa panaginip, hindi siya nahuhulog sa isang lalaking hindi niya dapat hinayaan.

Pero totoo na. Totoong nangyari ang lahat kagabi.

Ang mga kamay ni Dominic sa ilalim ng palda niya, ang ungol niya sa loob ng kotse, ang titig nitong puno ng pag-aangkin. At masakit aminin—ang sarap na naramdaman niya.

Pero ngayon… wala na ang init. Ang natira lang, lamig. Lamig sa dibdib, lamig sa kaluluwa.

"Ano 'tong ginagawa ko?"

Umupo siya sa kama, nakadukot ang mukha sa palad. Ramdam niya pa rin sa pagitan ng hita niya ang kaunting kirot—paalala ng sarap na hindi dapat. Paalala ng sarili niyang pagkatalo.

Tumayo siya. Nagtungo sa salamin. Tiningnan ang sarili.

Mukha pa rin siyang siya. Pero hindi na siya pareho. May nabura. May nabasag.

"First time ko 'yon..."

Hindi niya napigilan ang luha. Gusto niyang balikan ang kahapon, gusto niyang pigilin ang sarili. Sana umuwi na lang siya diretso. Sana hindi siya sumama sa club. Sana hindi siya sumakay sa kotse ni Dominic. Sana… hindi siya sumuko.

Pero hindi na puwedeng ibalik.

---

Flashback:

"Dom... wait... please..." bulong niya kagabi, habang hawak ni Dominic ang hita niya, habang dinadala siya sa sukdulan sa loob ng sasakyan.

"Tell me to stop," sabi nito noon, tinig na malalim, mapang-akit.

"Stop..." bulong niya. Pero mahina. Hindi buo. At alam nilang pareho—hindi niya talaga gustong tumigil ito.

Bumigay siya. Sa laman. Sa tukso. Sa kanya.

---

Present:

"Shit..." napabulong si Bella, mariing pinunasan ang luha. “Hindi ko na ‘to puwedeng ulitin. Hindi na talaga.”

Binuksan niya ang phone. Tinignan ang messages ni Dominic.

D:

> I miss your taste. Call me when you stop pretending you don’t want more.

Dinaan niya ang hintuturo sa screen. Nanginginig. Gusto niyang mag-reply. Gusto niyang i-block. Gusto niyang... bumalik sa gabing ‘yon.

Pero ang ginawa niya—pinikit ang mata. Hinigpitan ang hawak sa telepono, tapos binaba ito sa mesa.

"Stop, Bella," bulong niya sa sarili. "Tama na."

Huminga siya ng malalim. Nanginginig pa rin ang mga kamay niya, pero determinado na siyang lumayo.

Hindi siya ito. Hindi siya 'yung babaeng nagiging marupok sa tuwing tatawagin ng isang lalaki.

Pero sa loob ng puso niya—may boses na nagbubulong:

“Pero ang sarap, ‘di ba?”

Maaga pa lang, gising na si Bella. Hindi dahil sa meeting. Hindi dahil sa trabaho. Pero dahil sa bigat sa dibdib na hindi niya maalis kahit ilang beses siyang maligo o maghilamos.

Kaya ngayon, nandito siya. Sa loob ng simbahan. Sa tahimik na espasyong tila laging ligtas.

Lumuhod siya sa pinakaharap, sa mismong paanan ng altar. Nakasapo ang palad sa mukha. At sa unang pagkakataon sa matagal na panahon, hindi lang basta dasal ang lumabas sa labi niya—kundi pagsisisi.

“Lord…” mahinang bulong niya, nanginginig ang tinig. “I don’t know who I am anymore.”

Tumingala siya sa krus. Si Hesus, nakapako. Sakripisyo. Kabanalan. Pagpapatawad.

"Masama ba ‘ko? Masama ba ‘tong nararamdaman ko?"

Napapikit siya ng mariin. Naalala niya ulit ang bawat dampi ng labi ni Dominic sa leeg niya, ang init ng palad nito sa balat niya, ang ungol niyang hindi niya inakalang manggagaling sa kanya.

Hindi na siya birhen. Hindi man ganap na nangyari, pero binigay na niya ang isang bahagi ng sarili niya sa isang lalaking hindi niya mahal… o baka... baka nagsisimula na?

“No. Hindi puwedeng mahalin ‘yon. Hindi siya mabuti.”

“Alam kong mali. Pero bakit parang hinahanap-hanap ko pa rin siya?”

Napabuntong-hininga siya, tuluyang bumagsak ang mga balikat.

“Patawad, Lord. Ginusto ko… kahit alam kong hindi dapat. Ginusto ko ‘yung hawak niya, ‘yung titig niya, ‘yung... pakiramdam na parang ako lang ang babae sa mundo.”

May lumapit na matandang babae, marahang nag-antanda sa harap ng altar, pero hindi siya pinansin ni Bella. Sa oras na ‘to, parang silang dalawa lang ng Diyos ang nag-uusap.

“Wala akong masabihan. Si Trisha? Baka pagtawanan ako. Si Mama? Diyos ko, baka ipakulong pa si Dom.”

Natawa siya ng mahina, pero agad ding napaiyak ulit. Ang tawa, nauwi sa hikbi.

“I’m trying to be good. I swear. Pero siya… si Dominic... he brings out something in me na hindi ko alam kung masama ba… o kung matagal nang nakakulong.”

A beat of silence.

Nagtagal siya roon. Ilang rosaryo ang hinawakan. Ilang "Hail Mary" ang binigkas. Hindi para lang sa kapatawaran—pero para sa kalinawan.

“Sana... tulungan Mo akong lumayo. Sana makaya kong tumanggi kapag tinawag niya ulit ako.”

Pero kahit habang dinadasal niya iyon… kahit habang nakaluhod siya sa pinakabanal na lugar sa mundo… may mainit pa ring dumaan sa katawan niya.

Naalala niya ang daliri ni Dominic sa loob ng panty niya, ang boses nitong paos habang binubulong, "You're mine now."

Tumayo siya, nanginginig pa rin. Lumabas siya ng simbahan. Tumapat sa araw. Huminga ng malalim. Pero sa puso niya—hindi siya gumaan. Hindi siya gumaling.

Kahit anong dasal ang sabihin niya, may isang bagay siyang hindi pa rin matanggap.

Gusto pa rin niyang maramdaman si Dominic.

At doon siya lalong natakot.

Pagkauwi ni Bella galing simbahan, diretso siya sa kwarto.

Tahimik.

Walang Dominic.

Walang bisig na yayakap. Walang boses na babulong ng makamandag na salita sa tenga niya.

Pero kahit gano’n… naroon pa rin siya.

Si Dominic. Sa isip niya. Sa balat niya. Sa pagitan ng hita niyang masyadong aware sa kakulangan ng haplos.

Napatingin siya sa sarili sa salamin. Mukha siyang pagod. Hindi sa trabaho. Kundi sa damdaming sinusubukang itago.

“You’re not that girl,” bulong niya sa sarili.

Pero may bahagi ng katawan niyang hindi naniwala.

Pumasok siya sa banyo, tahimik na tinanggal ang saplot. Isinara ang pinto. Nilock. Ayaw niyang may makarinig. Ayaw niyang marinig ang sarili.

Bumuhos ang tubig mula sa showerhead, mainit—parang init na hindi niya matanggal kahit ilang dasal pa ang sambitin.

Hinagod niya ang sarili gamit ang loofah, pero nang dumaan sa dibdib niya ang palad, napapikit siya.

“Dom…”

Isang impit na pangalan ang lumabas sa bibig niya, parang dasal na mas makasalanan kaysa lahat ng sinabi niya kanina sa simbahan.

Tiningnan niya ang sarili. Ang katawan na minsang ipinagmamalaki ng nanay niya sa mga fashion show. “Modesty,” sabi ni Elena Santiago. “Elegance.”

Pero ngayon, hindi iyon ang nakikita niya.

Nakikita niya ang mga halik ni Dominic sa leeg niya. Ang kamay nito sa ilalim ng dress. Ang daliri nitong dumudulas sa pagitan ng mga hita niya habang pinipigilan niyang umungol.

At naalala niya kung paano siya binitin. Paano siya iniwan, basang-basa, nanginginig, bitin na bitin.

“You’re mine, Bella.”

Yun ang sinabi ni Dominic. Pero ngayong wala siya rito, sarili lang niya ang meron siya.

Napakagat siya sa labi, unti-unting hinaplos ang dibdib, pinisil ang sensitibong u***g habang nakapikit.

“Dom… please…”

Hindi niya alam kung bakit niya binubulong ang pangalan nito. Hindi niya alam kung gusto niyang dumating ito, o kung gusto niyang manatili na lang sa alaala.

Bumaba ang isang kamay niya, dahan-dahan, parang nagdadalawang-isip pa.

Pero nang tuluyang lumapat ang daliri niya sa pagitan ng mga hita… wala na. Wala nang atrasan.

Mainit. Basa. Hindi lang dahil sa tubig.

Nilalaro niya ang sarili, mariin ang bawat galaw, pilit na inuulit ang ginagawa ni Dominic sa kanya — pero mas mabilis, mas desperado.

“Sht… oh God…”*

Gusto niyang huminto. Pero hindi niya kaya. Gusto niyang makalimot. Pero si Dominic pa rin ang laman ng isip niya.

Pabilis nang pabilis ang galaw ng daliri niya, at sa huli—isang ungol ang napalabas niya, pigil na pigil, nakakagat ang kamay para hindi mapasigaw.

Tumigil siya, humihingal, sumandal sa tiles ng banyo. Nanghihina. Pero hindi masaya.

Walang kasamang pagmamahal. Walang kasamang yakap. Walang kasamang Dominic.

At dun niya naramdaman ang guilt na mas matindi pa kaysa kanina.

Bulong niya, halos hindi na marinig sa ilalim ng tunog ng shower:

“Patawad, Lord… pero hindi ko na alam kung sino na ‘ko.”

Pagkatapos ng shower, nakahiga lang si Bella sa kama, nakabalot sa robe, basa pa ang buhok. Akala niya, tapos na ang laban ngayong gabi.

Akala niya… kalmado na ulit ang puso niya.

Isang mahinang tunog ang gumambala sa katahimikan — Ding.

Nagulat siya. Tumingin sa phone.

“I’m downstairs.”

Galing kay Dom.

Downstairs?!

Mabilis siyang tumayo, patakbo sa bintana. At totoo nga — naka-park ang sleek black car ni Dominic sa harap ng gate nila.

Hindi siya makagalaw. What the hell is he doing here?!

Tumunog ulit ang phone.

“You’re not replying. I came to check if you’re okay. Open the door.”

Putang ina naman, Dominic… bakit ngayon pa?!

Nagmamadali siyang nagbihis ng simpleng shorts at oversized na shirt. Pinilit ayusin ang sarili, pero ramdam niyang hindi sapat. Nasa katawan pa rin niya ang bakas ng ginawa niya kanina sa banyo.

Nasa utak pa rin niya ang tinig ni Dominic. Lalo na ngayong nandito na siya.

Tahimik niyang binuksan ang gate. At doon — naka-sandal si Dominic sa kotse niya, naka-black polo, sleeves rolled, one hand in his pocket, and that f*cking smug half-smile on his lips.

Ptang ina talaga…*

“Hey,” bulong niya, biglang nahihiya.

“Hey yourself.” Lumapit si Dominic, mabagal, parang predator. “You weren’t replying. I got worried.”

“Worried?” tinaasan niya ng kilay. “Hindi ako nawawala.”

“Maybe not. But you’ve been ignoring me.”

She swallowed hard. “Dom… I just— I needed space.”

“Space?” humakbang ito papalapit, hanggang halos magdikit na sila. “That’s funny. Kasi sa bawat segundo ng space na ‘yan, iniisip pa rin kita. Lalo na kagabi…”

Hinaplos nito ang pisngi niya, malambing pero mapanganib.

Bella stepped back. “You shouldn’t be here.”

“But I am.” Lumapit ulit si Dominic, ngayon ay tuluyan na siyang nadadarang. “And I know you want me here.”

“No…” mahinang protesta niya, pero hindi na siya sigurado sa sarili. “My parents are home. Baka mahuli tayo.”

Dominic tilted his head, eyes scanning her face, then her lips. “Then let’s be quiet.”

Sht.*

He leaned down slowly. “You smell like guilt,” bulong niya, idinampi ang labi sa leeg ni Bella.

Kinilabutan siya.

“Did you touch yourself again, Bella?” he whispered, lascivious and taunting. “Was it because of me?”

She gasped. “Dom, please…”

“Answer me.”

“…Yes,” bulong niya, halos hindi marinig.

Dominic grinned, smug and satisfied. “Good girl.”

His hand slipped around her waist, pulling her closer. Bella closed her eyes, trying to fight the desire, the shame, the damn need.

“Tell me to stop,” Dominic murmured against her ear.

She couldn’t.

She never could.

Instead, she grabbed his shirt, weakly clinging to it, torn between pushing him away and pulling him closer.

Dominic leaned in, kissed her—soft at first, then hungrier. Bella moaned against his mouth, and in that kiss, nawala ulit lahat.

Guilt. Prayers. The church. The shame.

All replaced by Dominic's heat, scent, touch.

Bella didn’t know how it happened exactly — one moment she was standing in front of Dominic, trembling, and the next, she was pinned against the cold wall of his bedroom, lips swollen, pulse erratic, every breath shaky and shallow.

“Dom…” bulong niya, bahagyang nanginginig ang boses niya. Parang hindi na kanya ang katawan niya — parang pag-aari na niya ito.

Pero narinig siya ni Dominic.

“Shhh,” bulong nito, ang boses niya ay parang usok na pumasok sa buto ni Bella. Mababa. Mabigat. Mapanganib.

“I told you…” His nose grazed her cheek. His breath was hot. “You’re mine.”

Mainit ang palad niyang gumapang sa ilalim ng shirt ni Bella — mabagal pero mariin, parang sinasaulo ang bawat pulgada ng balat niya. Dumaan sa tiyan. Sa baywang. Sa likod. Sa ilalim ng dibdib.

Hinawakan siya na parang karapat-dapat lang. At siguro nga, gusto niyang paniwalaan na totoo ‘yon.

Nakapatong na ang hita ni Dominic sa pagitan ng mga binti niya, at kahit hindi sila gumagalaw, ramdam niya ang init. Ang laki. Ang pressure.

Nanginginig ang tuhod niya. Pakiramdam niya, kung hindi siya hawak ni Dominic, babagsak siya sa sahig.

“I prayed today,” basag niyang sabi, halos hindi na niya marinig ang sarili niya. “I begged God to help me stay away from you.”

Napangisi si Dominic, malupit pero halik ang kasunod. Dinilaan niya ang leeg ni Bella, dahan-dahan. Parang sinisipsip niya ang panata nito, at ginagawang kasalanan.

“And yet… here I am.”

“I hate myself for this…”

“But you still want me,” bulong niya sa tainga niya, habang inaangat ang isang binti ni Bella at marahang isinabit sa baywang niya. Dumikit pa sila lalo, balat sa balat, hininga sa hininga. “Tell me I’m wrong, Bella. Tell me you don’t want me and I’ll stop.”

Pero wala siyang masabi.

Tumango lang siya, mahina. Napapikit. Umiyak ba siya? Hindi na niya alam. Ang alam lang niya, gusto niya si Dominic — kahit pa sunugin siya nito mula sa loob.

Nagtagpo ulit ang labi nila — mas gutom ngayon. Mas marahas. Parang kinukuha ni Dominic ang hininga niya, ang kaluluwa niya. Hinigop ang ungol niya habang dinidiin siya sa pader, habang ang kamay nito ay marahas na nilamas ang puwet niya sa ilalim ng shorts.

Sinipsip nito ang dila niya. Kinagat ang labi niya. Napasinghap siya sa sarap, sa sakit, sa halo ng init at guilt.

She was drowning in him.

Maya-maya, binuhat siya ni Dominic — parang wala siyang timbang — at dinala sa kama niya. Parang eksena sa panaginip. Parang bangungot na masarap.

Pinatong siya sa kama, dahan-dahan, pero hindi niya binitiwan ng tingin. Nakadagan ito sa kanya, ang mga braso’y nasa magkabilang gilid ng ulo niya, trapping her completely.

“You can still say no,” sabi ni Dominic, mata’y mapusok, nanginginig ang panga.

Bella shook her head slowly. “Don’t stop.”

Tumango lang si Dominic — once — at nagsimulang halikan ang leeg niya. Bumaba sa clavicle. Sa balikat. Tinanggal ang shirt niya, dahan-dahan, habang nakatitig sa mata niya.

No bra.

Napasinghap siya. Tinakpan sana niya ang dibdib niya pero pinigilan siya ni Dominic.

“Don’t hide from me,” bulong nito, sabay halik sa gitna ng dibdib niya. “You’re perfect.”

Nilamas nito ang dibdib niya, mabagal sa una — parang pinag-aaralan — tapos naging mas mariin. Sinupsop ang kaliwang u***g, pinaikot-ikot ang dila roon habang kinakalabit ng daliri ang kabila. Napakapit si Bella sa bedsheet, nanginginig ang katawan.

“Dom… oh God…”

Pero hindi tumigil si Dominic. Mas lalo pa siyang dinilaan, kinagat ng bahagya, sinipsip hanggang sa mamula ang balat niya.

Bumaba ang kamay niya sa tiyan ni Bella, pinisil ang bewang, dinulas ang daliri sa loob ng garter ng cotton shorts.

Mainit. Basa.

“God, Bella…” hinugot niya ang daliri at dinilaan ito, titig na titig sa mga mata niya. “So wet.”

Napapikit siya sa hiya. “I’m sorry…”

“Don’t be.” Dumukwang siya pababa, hinalikan ang tiyan niya, hanggang pusod. “Is it from praying? Or from thinking of me?”

Napakagat si Bella sa labi, hindi makatingin. “Both.”

Hindi siya pinahiya ni Dominic. Hindi siya pinigilan. Hindi rin siya minadali.

Dinama lang siya. Hinalikan. Hinaplos. Pinainit.

Gumapang ang kamay ni Dominic sa loob ng shorts niya. Hinalikan siya ulit sa labi habang ang gitnang daliri niya ay dumulas sa hiwa ni Bella, paikot. Dahan-dahan. Malambing. Pinaikot sa tinggil.

“Say my name,” utos ni Dominic, ang labi niya ay dumudunggol sa u***g ulit.

“Dom…”

“Louder.”

“Dom!”

Mabilis na ngayon ang daliri niya. Ramdam ni Bella ang papalapit na pagsabog. Nangangatog ang mga binti niya. Hindi na niya alam kung saan siya kakapit.

“That’s it. Come for me, Bella.”

At ngayon — hindi gaya ng sa kotse, o sa club — hindi siya pinigilan ni Dominic.

Sumabog siya sa ilalim nito, mariing kagat ang balikat nito, habang ang bawat muscle sa katawan niya ay kumislot. Parang wala siyang buto. Parang kinuryente siya ng sarap.

---

Pagkatapos, wala silang imikan. Nakayakap siya kay Dominic, pawis, nanginginig, at may luha sa gilid ng mata.

“Bakit kita gustong gusto?” bulong niya, parang sugat ang boses niya.

Hindi sumagot si Dominic. Hinalikan lang niya ang sentido ni Bella at niyakap ito ng mahigpit.

Parang ayaw na siyang bitawan. Parang hindi siya kayang bitawan.

Kinabukasan, masakit pa ang katawan ni Bella pero mas masakit ang konsensya niya.

Hindi siya makatingin sa sarili sa salamin habang nagsusuklay ng buhok sa harap ng vanity. Parang may nakasulat sa noo niyang “nagkasala ulit ako”.

Parang... kahit ilang dasal pa ang gawin niya, hindi na mabubura 'yung init na ibinabaon sa kanya ni Dominic.

“Bella,” tawag ni Elena mula sa labas ng kwarto.

Napapitlag siya. “Po?”

“Baba ka sa baba. Breakfast. I need to talk to you.”

Sa dining table, tahimik si Elena habang iniikot ang kape sa tasa. Si Carlos ay nasa veranda, talking on the phone. Bianca was still asleep. Bella could feel her mother’s eyes burning through her.

“So… umuwi ka ba kagabi?” casual na tanong ni Elena pero may halong yelo ang boses.

Bella looked up, trying not to panic. “Yes po.”

“What time?”

“Mga eleven-ish? I was with Trisha…”

Elena nodded slowly, clearly not buying it. “Sabi ni Manang hindi ka raw dumaan sa main gate. Hindi ka rin hinatid ng kotse mo.”

Bella’s hand froze mid-scoop of rice.

“Ma…” she started, pero hindi niya alam paano tapusin.

Elena leaned forward, eyes sharp. “Are you seeing someone, Bella?”

Bella’s heart dropped to her stomach. “No! Of course not—”

“Then you won’t mind if I check your phone,” Elena said calmly, stretching out her hand.

“Ma, that’s… sobra naman—”

“Kung wala kang tinatago, you won’t mind.”

Bella’s hand trembled as she reached for her phone. s**t. s**t. s**t.

She quickly opened it under the table, ang daliri niya halos hindi makagalaw sa kaba. Dominic’s messages were right there.

You’re still sore, aren’t you, baby?

I want you again tonight.

Mine. Only mine.

“Bella.” Mas seryoso na ang boses ng mama niya.

In less than five seconds, she opened their chat, selected all, and hit “Delete”. Lahat. Burado. Wiped clean. Kasabay nun, tinanggal niya rin ang contact name ni Dominic. Ang iniwan na lang: unknown number.

Then she handed her phone to Elena, trying to steady her breath.

Elena took it, brows raised, at sinimulan nitong i-scroll. Messages. Gallery. Call log.

Bella stared down at her plate, pretending to chew. But deep down, she was screaming.

After a full minute, Elena returned the phone.

“You seem… nervous,” sabi ng ina, dryly.

“Just hungry,” sagot ni Bella, weakly smiling.

Elena didn’t reply. Tumayo ito at dumiretso sa veranda, calling for Carlos.

Bella let out the breath she’d been holding.

She survived.

Barely.

But something told her… her mother wasn’t done.