&&
Masanın üstü dosyalarla doluydu, kalemi elinde ama Mahir’in zihni çok uzaktaydı. Gözleri bir noktaya kilitlenmiş, düşüncelerinde kaybolmuştu.
Oda sessizdi, yalnızca duvardaki saatin tıkırtısı duyuluyordu.
Bir an başını kaldırdı, pencereden dışarı baktı. Karanlık gökyüzü, uzaklarda çakan bir yıldırım… Derin bir nefes aldı.
“Yarından itibaren bu konağın ağası benim!” dedi kendi kendine alçak bir sesle. “Artık herkes bilecek… ama keşke içimde biraz huzur olsaydı.”
Tam o sırada kapı aralandı. İçeri Nigar Hanımağa girdi. Üzerinde koyu renkli şalı vardı, yüzündeki çizgiler derinleşmiş, ama gözlerinde hâlâ dimdik duran o ana gururu vardı.
“Oğlum, yemek niye yemedin sen?” dedi yumuşak ama sitemli bir sesle.
Mahir başını kaldırmadan, dosyalardan gözünü ayırmadan, “İştahım yok ana” dedi k
