ภายในห้องพิเศษ ลูกชายของอรทัยนอนพักอยู่บนเตียง ที่ริมห้องคือน้าสาวของหล่อน พอทั้งสองเข้าไปในห้องทั้งหมดก็ส่งยิ้มให้เขาทันที เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
“สวัสดีครับลุงคมน์” โชคเอ่ยทักทายเขาอย่างดีใจที่ได้เจอหน้า แม้พบกันนับครั้งได้ แต่ทุกครั้งที่พบเจอคมน์มักจะมีของมาฝากให้เสมอ ในสายตาของเด็กชาย อธิคมน์คือคุณลุงผู้ใจดีที่ช่วยเหลือครอบครัวของเขามาตลอด
“เป็นไงเรา”
“หมอบอกว่าผมแข็งแรงขึ้นแล้วครับ แต่ต้องเช็กอาการนิดหน่อยพรุ่งนี้ก็กลับได้”
ชายหนุ่มยิ้มให้เด็กชาย ก่อนจะหันไปทักทายกับน้าสาวของอรทัย และส่งของฝากให้อีกฝ่ายก่อนจะนำกล่องสุดท้ายไปวางให้กับคนป่วยบนเตียง
“ลุงซื้อรถบังคับมาให้ เห็นแม่เราบอกว่าอยากได้ใช่ไหม”
โชคยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย สีหน้าสดใสขึ้นเป็นกอง
“ขอบคุณครับ” เขายิ้มไม่ยอมหุบจนคนเป็นแม่ต้องยิ้มตามแล้วเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มอย่างขอบคุณ และหวังว่าเขาจะยิ้มตอบหล่อนสักครั้
