บทนำ
บทนำ
นักศึกษาสาวปีสุดท้ายเจ้าของเรือนร่างกลมกลึง ผู้มีใบหน้าอ่อนหวานเพิ่มขึ้นตามกาลเวลา กำลังเดินหอบสัมภาระตรงไปยังรถคันหรูสีดำวาว ข้างๆ ตัวรถมีชายฉกรรจ์ ใบหน้าเคร่งขรึม เรือนร่างสูงใหญ่ยืนรอ เมื่อร่างแน่งน้อยเดินไปถึงก็ยกมือไหว้เขาเช่นทุกครั้งที่พบกัน ชายคนเดิมรับไหว้แล้วเปิดประตูด้านหลังให้หญิงสาวก่อนปิดลงอย่างเบามือ
กังสดาล หรือ กั้ง ลดกระจกลงพร้อมกับโบกมือลาเพื่อนๆ กลุ่มใหญ่ที่พร้อมใจกันโบกมือลา วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการสอบ หญิงสาวมั่นใจว่าผลสอบจะต้องออกมาดีทุกวิชา แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้คือความรู้สึกใจหายจนต้องยกมือขึ้นซับน้ำตาที่ไหลออกมาจากทางหางตา สี่ปีกับการปักหลักเรียนหนังสือในจังหวัดเชียงใหม่ สร้างความผูกพันต่อเพื่อนๆ และสถานที่อย่างแน่นแฟ้น ภาพเก่าๆ ปรากฏขึ้นในครรลองความนึกคิด แต่ไม่ว่าจะโหยหาสักแค่ไหน ท้ายที่สุดหล่อนจำต้องบอกลาเพื่อนๆ เพื่อมุ่งหน้าสู่กรุงเทพมหานคร สถานที่ที่หล่อนจากมาและกำลังจะกลับไปเพื่อพบกับใครคนหนึ่ง ซึ่งจะพูดไปแล้วเขาเป็นบุคคลที่มีทั้งบุญคุณ และเป็นบุคคลที่ใจดำอำมหิตมากที่สุดเลยก็ว่าได้
เมื่อกระจกเลื่อนปิด หญิงสาวจึงมองตรงไปข้างหน้า หล่อนไม่ได้พูดคุยกับคนขับรถ เพราะรู้จักเขามานานพอควร เรียกได้ว่ารู้จักกันตั้งแต่วันแรกที่ย่างเท้าเข้าไปสู่อาณาจักรสีเทา เขาคือคนสนิทของผู้ที่ส่งเสียหล่อนเรียนจนจบ พูดน้อยมาก และบางครั้งก็ไม่พูดเลยเช่นเวลานี้ และหล่อนก็สมัครใจที่จะอยู่เงียบๆ เช่นเดียวกัน
หญิงสาวเมินหน้ากลับมาแล้วมองผ่านกระจกสีทึบออกไปยังทิวทัศน์เขียวขจีข้างทาง พลันเกิดประหวั่นใจอยู่ลึกๆ สี่ปีที่ไม่เคยกลับไป เป็นสี่ปีที่เกือบลืมเลือนใบหน้าของผู้มีพระคุณ เพื่อนใหม่และสถานที่แสนงามแห่งนี้ทำให้หล่อนหยุดคิดถึงอดีตชั่วคราว แต่เวลานี้ หล่อนกำลังเริ่มต้นคิดถึงเขาอีกครั้ง
หน้าตาเป็นไงนะ
หญิงสาวขมวดคิ้ว พยายามคิดถึงใบหน้าคมคร้ามของใครบางคน
ยังเหมือนเดิมหรือเปล่า แบบว่า...น่ากลัว
ดวงตากลมโตเหลือบมองกลับไปยังคนหน้าเข้มที่ทำหน้าที่สารถีแล้วขบริมฝีปากเบาๆ หล่อนแทบจะลืมใบหน้าของเขาไปหมดแล้ว ทว่าสิ่งที่ยังคงจดจำได้ไม่มีวันลืมนั่นคือดวงตาดำใหญ่และความน่ากลัวของเขากับพวกพ้อง
อธิคมน์ หาญหิรัญ คือชื่อของชายผู้มีบุญคุณ เขาส่งเสียหล่อนเรียนจนจบ แต่กลับไม่เคยปรากฏตัวให้เห็น มีเพียงคนสนิทเท่านั้นที่ทำหน้าที่ผู้ปกครองจำเป็น เขาไม่อนุญาตให้หล่อนกลับไปหา และหล่อนเองก็พอใจที่เป็นเช่นนั้น
ใครจะอยากกลับไปเจอผู้ชายตัวโตหน้าเข้มไว้หนวดเครารุงรัง หน้าตาน่ากลัวคนนั้นกันล่ะ อันที่จริงทั้งเขาและลูกน้องคนสนิทนับสิบก็ไว้หนวดไว้เคราและแต่งองค์ทรงเครื่องแบบเดียวกันกับเขานั่นแหละ
ทุกคนรวมทั้งคนที่กำลังขับรถให้หล่อนนั่งในเวลานี้ มีบุคลิกข่มขวัญใครต่อใครให้กลัวหงอไปตามๆ กัน หล่อนในตอนนั้นที่เป็นเพียงเด็กสาวไร้ผู้ใดเหลียวแลแม้แต่ญาติแท้ๆ ยังทิ้งขว้าง จึงกลัวจนหัวหด แทบไม่กล้ามองหน้าเขาหรือใครๆ ถึงมองก็นับครั้งได้ จึงเป็นสาเหตุให้หล่อนแทบจะจำหน้าตาของผู้มีพระคุณไม่ได้
เสียงถอนหายใจยาวของหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านหลังทำให้นพเหลือบตามองผ่านกระจกแวบหนึ่ง
เขาเป็นคนเดียวที่มองเห็นพัฒนาการของหญิงสาวตลอดระยะเวลาสี่ปีที่ผ่านมา
จากเด็กสาวผอมบางหน้าตาซีดเซียว เติบโตสวยสะพรั่งเป็นสาวเต็มตัวในแบบที่ใครบางคนต้องการ
กังสดาลในวันนี้ คือผลผลิตจากความอดทนของใครบางคนในวันโน้น นพยกยิ้มมุมปากเมื่อคิดถึงคนคนนั้น แล้วความเร็วคงที่ก็เริ่มเพิ่มขึ้นตามลำดับความรู้สึกนึกคิด เพราะยิ่งคิด เขาก็ยิ่งอยากให้ใครคนนั้นได้เห็นผลผลิตผลนี้ของตัวเองเสียจริงๆ
