๑๕
หวน
‘เธอต้องเรียนรู้ทุกอย่างกั้ง ใฝ่รู้ให้มากเท่าที่จะมากได้ เพราะถ้าวันหนึ่งไม่มีฉันแล้ว เธอจะได้อยู่ต่อไปอย่างไม่ลำบากนัก...’
ประโยคสุดท้ายก่อนเข้านอน ยังคงติดอยู่ในหัวของกังสดาลมาจนถึงตอนนี้ หญิงสาวมองไปรอบแผนกด้วยความรู้สึกคิดไม่ตก ยิ่งคิดถึงคำพูดของเขาก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ คำพูดของเขาแฝงความนัยบางอย่างเอาไว้ในนั้นให้รู้สึกหดหู่ จนเพื่อนถึงกับเอ่ยทักในช่วงพักกลางวัน
“เป็นอะไรกั้ง กังวลเรื่องต้องย้ายแผนกเหรอ”
หยาดเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
“ไปพูดกับพี่มาศอีกทีดีไหม ขอให้แกได้ทำที่เดิม”
กุ๊กแนะนำ พลางมองเพื่อนด้วยสายตาที่แสดงออกถึงความเป็นห่วง กังสดาลยิ้มน้อยๆ ขณะเขี่ยข้าวในจานไปมา
“ฉันไม่เป็นไรหรอก เรื่องย้ายแผนกฉันก็ทำใจได้แล้ว”
แอนย่นคิ้วเข้าหากันเมื่อเพื่อนตอบออกมาเช่นนั้น
“แล้วทำไมถึงยังทำหน้าเคร่งเครียดอยู่อีกล่ะ”
กังสดาลเงียบไปอีกครั้ง เพราะไม่รู้จะบอกกับเพื่อนอ
