เสียงเอ็ดดังขึ้นพร้อมกับร่างที่ลอยหวือจากพื้นทำให้หญิงสาวร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ รีบยกมือขึ้นโอบกอดไปรอบต้นคอของเขาเอาไว้อย่างรวดเร็ว
“ก็กั้งคิดว่าคุณอยู่ข้างนอก อันที่จริงกั้งเดินเองได้นะคะ แค่เป็นไข้ไม่ได้เป็นง่อยสักหน่อย”
ประโยคสุดท้ายเบาหวิว แต่คนตัวโตยังได้ยินอยู่ดี เพราะเขามองหล่อนลงมาด้วยนัยน์ตาดุดันเชียว
“ยังจะปากเก่งอีกนะเรา เอ้า จะทำอะไรก็รีบๆ”
เขาสั่งแล้วยืนจังก้าอยู่ที่หน้าชักโครก ทำให้กังสดาลแก้มร้อนผ่าว แม้จะมีอะไรกันมาจนนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่เคยคิดจะอยากให้เขาเห็นตอนที่หล่อนกำลังถ่ายหนักหรือเบาทั้งนั้น
“คุณออกไปก่อนสิคะ”
คนหน้าดุทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ แต่ก็ยังไม่ยอมขยับ
“อายอะไรกันนักหนา”
หญิงสาวได้ยินก็ค้อนขวับ
“คุณยืนอยู่ด้วยกั้งฉี่ไม่ออก คุณออกไปก่อนเถอะ แค่นี้เองกั้งจะเป็นอะไรไปเล่าคะ” หญิงสาวทำเสียงกระเง้ากระงอด แต่แก้มแดงเรื่อ ทำให้คนที่กำลังมองอยากจะหัวเรา
