Captive

Chapter 7

Rebel's POV

Tumulo ang luha sa mga mata ko habang nakatingin ka'y Selena. Nakaluhod ito habang ang mga tauhan ni Sin ay nasa likuran nito.

"S-sin, I'm s-sorry, please. A-ako nalang, p-punish me."

His jaw clenched while staring at me. He's mad, so mad that I think my end is near.

"I'm so mad right now that I can kill you," he replied.

I closed my eyes.

Full of regrets.

What's new, Sin? You're always mad, you're always mad at me. I don't understand why I can't eat with my friends. I don't understand why other people need to get hurt for me. I don't understand why I'm being punished, I don't understand.

Everything feels so unfair.

"W-why are you doing this to me? W-why are you so heartless?" Bulong ko.

Tell me why, just tell me.

Dumilim ang mukha nito at sa isang iglap lang ay sakal-sakal na ko nito.

His grip is so tight.

"M-madam!"

Nagbabaga sa galit ang berdeng mata nito.

"Because you take my heart to me, b***h. Don't ask me why I'm like this because I would love to kill you right here, right now. If I don't need you to be my key, matagal ka ng wala sa mundo."

Those words hit me, those words hurt like hell.

A-ano ba talaga ang kasalanan ko? A-ano ba talaga ang ginawa ko?

Marahas ako nitong binitawan.

"Simulan na," malamig na saad nito.

Nanlaki ang mata ko ng simulang hagupitin nang mga ito si Selena.

"N-no!" Akmang tatakbo ako palapit dito but Sin holds me tightly.

"A-arghh!"

Humikbi ako at saka sumigaw.

"Selena! N-no, stop, please!" I beg but that's useless.

I know he will never give mercy to someone like me.

Puro daing at iyak ang narinig ko sa boses ni Selena. Nakatingin ito sa akin habang umiiyak.

I-i'm sorry, I'm sorry.

"Watch her closely, every time that you disobey me, she will be punished for your sin." Sin whispered to me.

That's cruel.

"P-please stop," lumuhod ako rito at saka umiiyak na nagsalita. "D-don't do this, please."

But he just gave me a cold glare. Tanda na wala itong pakialam sa nararamdaman ko.

"Enough, put Rebel in the basement. Lock her up, don't give her food or water for three days." He declares at saka naglakad na palayo.

Umiiyak na lumapit ako papunta ka'y, Selena.

"I-i'm sorry, Selena. P-patawarin mo ko," humagulgol ako at niyakap ito.

"A-ayos lang, Madam. H-hindi n'yo po kasalanan,"

Sasagot pa sana ko ngunit mabilis akong hinila ng mga tauhan ni Sin.

"M-madam!" Selena called me.

I smiled sadly at her and nodded.

"I'm fine, don't worry."

Marahas na itinulak ako ng mga ito papasok sa madilim na basement.

"Kadena daw sabi ni Scorpion,"

Wala sa sarili na sinunod ko lamang ang mga ito. Kinadena ng mga ito ang kamay ko upang hindi ako makaalis.

Walang patid ang pagtulo ng luha sa mga mata ko. I'm all alone here in the dark basement. Sin is full of rage and darkness. Instead of being angry at him ay mas lalo kong gustong malaman ang dahilan kung bakit ito galit sa akin. Mas lalo kong gustong malaman ang kwento nito. Why his eyes are cold and lifeless, why he seems lonely? I want to understand him despite everything.

"S-sin," bulong ko sa hangin.

Lumunok ako ngunit kahit ang lalamunan ko ay tuyo na. I haven't eaten or drink for two days already. Nararamdaman ko na ang panlalambot ng katawan ko. I can feel the tiredness of my body. Ngunit ang mga mata ko ay tila hindi napapagod kakaiyak.

They're full of tears.

Tahimik akong umiiyak habang nakatingin sa dilim. There's no light, I can't even hear anything.

The silent place is killing me.

Iniisip ko kung galit pa rin sa akin si Sin. Naisip ko na ba kaya ito galit ay dahil umalis akong mag-isa. He probably worried about me, I'm so bad for leaving without telling him. I probably deserve this.

That's right, I do deserve this.

Isang malalim na hinga ang binitawan ko.

"I-i'm scared," I whispered.

Para akong mamatay sa panghihina ng katawan ko. Nangangawit na rin ako dahil dalawang araw na kong nakatayo habang nakakadena ang mga kamay ko. I badly want to sleep and eat. I'm going to die in starvation and dehydration. And I'm also wondering if Aling Rosie, Karina, and Daniel are wondering why I'm not there in the company.

Hold on...

Pinilit kong buksan ang mga mata dahil unti-unti na kong nawawalan ng ulirat. Ngunit bumukas ang pintuan ng basement. Nasilaw ako sa liwanag galing sa labas.

Napangiti ako, sa wakas.

"Fudge, Rebel!"

Umagos ang luha sa mga mata ko.

"R-rouxe," usal ko.

I'm surprised that I still have energy left.

Tumakbo ito palapit sa akin at mabilis na nagmura. Tinanggal nito ang kadena na nakakabit sa kamay ko.

"Damn him! I'm going to kill him," paulit-ulit na usal nito.

I'm crying because of happiness. Rouxe is here, he's always my savior. He's always been my knight. What a kind soul, I thank God because maybe, Rouxe is one of his angels.

"Hell, what did he do to you?"

Nang matanggal ang kadena ay siyang paglamon sa akin ng dilim.

------

"I won't leave,"

"Freaking leave, Vergara."

"So you can bring her back to that basement?"

"It's none of your business,"

"Fudge you! You shouldn't save her that night if you're just going to make her life miserable."

"She deserves every pain, Vergara. Stop acting like you know everything,"

Nanghihina man ay sinubukan ko pa rin bukas ang aking mga mata. I can hear Sin and Rouxe's voices.

Where am I?

"Fudge you, one day, you will regret everything."

"Yeah, leave now and Markus is freaking waiting for you!"

N-no, don't leave Rouxe...

Hindi ko pa mabuksan ang mata ko dahil sa matinding pagod. I can't even feel my body, hinang-hina ako.

Looks like I'm back, back in hell.

"Fine but I'll be right back."

Tumulo ang luha sa mga mata ko nang marinig ang pagsara ng pintuan. Rouxe has already left.

I feel unsafe, Sin's presence makes me feel like I'm close to death.

"Fudge him."

I can do this. Pinilit kong imulat ang mga mata ko at halos maiyak ako ng magawa ko. Nakita ko si Sin na nakatalikod sa akin. Sinubukan kong itaas ang kamay ko para abutin ang kamay nito. May nakakabit sa kamay ko na katulad nong nasa hospital ako.

Napangiti ako nang magawa ko. Mukhang natigilan ito at humarap sa akin.

"I-i'm s-sorry, Sin." Nanghihinang usal ko.

Lumambot bahagya ang mga mata nito ngunit mabilis din na bumalik sa dati.

Malamig at walang emosyon.

"You're awake," tipid na wika nito.

I looked at him with tears in my eyes. Binitawan nito ang kamay ko at akmang lalabas na ng kwarto.

"D-don't l-leave," pagpigil ko rito.

Maybe I'm really stupid, despite of fear, I still want to be close with him.

Sandaling huminto ito ngunit lumabas pa rin. Humikbi ako, he's still mad at me. He's always distant and cold but why? Why do my body and heart start to crave for him? Para itong mailap na ibon na gusto kong mahawakan. I want to touch him, I want to hug him.

I know I should be mad at him but why do I still want to be with him?

"Madam!"

Tipid na ngiti ang binitawan ko ka'y Selena.

"S-selena."

Umiiyak na lumapit ito sa akin.

"Kumusta na po, kayo? M-mabuti naman at ayos na kayo. Tatlong araw na po kayong tulog,"

T-three days? That's too long. Parang kahapon lamang nangyari ang lahat.

Sinubukan kong tumayo mabilis naman itong lumapit at inalalayan ako. Isinandal ako nito at inabutan ng tubig.

Napangiti ako.

What a great feeling to finally drink water after five long days. After being locked up in the basement, pakiramdam ko ay isang basong tubig lang ang katumbas nito.

"B-bakit po sa kabila ng lahat ay nakangiti pa rin po kayo?" She asked.

I smiled.

"I'm just happy that it's all done. Sin is still mad I know, but at least I've not locked up anymore." Sagot ko.

She pouted.

"Kung hindi dahil ka'y Master Rouxe ay nandoon ka pa rin sana."

"Yes, I'm so thankful for Rouxe because of that. He's my savior, he's such a warm person."

Tumango si Selena.

"Tama po kayo, ang bait ni Master Rouxe. Parang anghel!"

Tumango ako.

"You're right, he's like an angel."

Kumunot ang noo ko nang may napansin na anino sa labas ngunit mabilis din itong nawala.

W-what is that?

Eh?

"S-selena?"

"Po?"

"S-sa tingin mo may multo rito?"

Nanlaki ang mata nito.

"Po? May nakita po ba kayo sa basement?" Gulat na tanong nito.

Umiling ako.

"W-wala, wag mo na lang pansinin."

Baka namalikmata lang ako. Maybe because I'm starving already?

"Ay, sandali po! Kukuha ko kayo ng pagkain." She said.

"Talaga? Parang mamatay na ata ako sa gutom," nakangusong usal ko.

Tumawa ito at tumango.

"Antayin n'yo po ako!"

Napangiti ako dahil mabilis itong nawala.

I sighed at tumayo.

Dahan-dahan kong tinanggal ang nasa kamay ko at saka lumabas. Napansin ko si Sin, na nakatayo sa veranda ng kwarto n'ya. The door is open, nakatingin lang ito sa labas.

What is he thinking?

Huminto ako at pinagmasdan lang ito. Tahimik ko lamang itong tinitingnan, tila malalim ang iniisip nito. Gulo-gulo rin ang kwarto nito.

"Why are you standing there?"

Nanlaki ang mata ko. Mukhang napansin ako nito. Nanatili itong nakatayo patalikod sa akin.

"I-i just want to ask if you're still mad at me," mahinang bulong ko.

Ngumisi ito at humarap sa akin.

"If you want to ask me, then why don't you come here?"

I gulped at tiningnan ang mga paa ko na nakahinto lang sa tapat ng kwarto nito.

"B-but I can't,"

Tumaas ang kilay nito.

"And why?"

Ngumuso ako.

"B-because you forbid me from coming here in your room," pinaglaruan ko ang mga kamay ko.

I'm nervous right now, I don't know if he's still mad or not.

He smirks.

"Then come here, little one."

My eyes widened because of what he said.

"T-talaga?"

He nodded.

"Come here and ask me,"

Naningkit ang mata ko.

"H-hindi kaya, galit ka pa, and the reason why you want me to come is that you want to punish me again?"

Does he want to trick me? Hmp. Hindi pa ko magaling and he still wants to punish me? Man, Sin is so cruel.

Humalakhak ito at tila natutuwa sa sinabi ko.

"Do you think I will punish you in that state?"

But he loves to see me cry and get scared.

I sighed at saka dahan-dahang pumasok sa kwarto nito. Hindi ko alam ngunit may kakaibang tuwa sa puso ko. This is the first time that I came here and I can't believe that Sin is letting me go here now.

Nang makalapit ako dito ay ngumiti ito.

"Now, little one. Ask me,"

Tumikhim ako at nagsalita.

"A-are you still mad at me?" Lakas loob na tanong ko rito.

C'mon, tell me that you're not mad anymore. I want to hear it from his lips.

Nagulat ako nang hilahin ako nito palapit sa kanya. Lumunok ako nang ilagay nito ang ilang hibla ng buhok ko sa likod ng tenga ko.

P-parang hindi ako makagalaw sa sobrang kaba. This is the first time that Sin do this to me. He doesn't want to be near to me, ayaw nitong malapit at hinahawakan ako. Para bang may nakakahawa akong sakit ngunit b-bakit?

"If I am, what will you do, huh? Hmm, little one?" He playfully asked.

"E-eh?" Usal ko. "S-sin naman, you already punish me, dapat hindi ka na galit."

He chuckles.

"You love to call me, Sin, why? Is it because I'm a sinner to you?"

Umiling ako.

"I-i just love your second name more than your first name," sagot ko.

Umangat ang kamay nito kaya mabilis akong napapikit. Scared that he will hurt me ngunit nagmulat ako ng mata dahil wala akong natanggap na sampal o sakal. Ang kamay nito ay nasa ulo ko, pagkatapos ay ngumiti ito.

"Obey me and I'll lessen the pain." He whispered.

Lumunok ako at dahan-dahang tumango.

"I-i'm sorry, a-akala ko kasi makakabalik din ako pagkatapos naming kumain."

"Don't ever do that again, Rebel. I hate seeing you talk to them, especially to that man. Understand?" Utos nito.

M-man? D-daniel?

"P-pero kaibigan k-ko-

"Or I will never let you go back to the company anymore,"

"Sin!"

Happiness dances in his green eyes.

"Your shout turns me on,"

T-turn what?

"H-huh?"

Tumawa ito at lumayo sa akin.

"You will do what I say or you will stay here in the house from now on?"

Bagsak ang balikat na tumango ako.

"F-fine, I'll do what you say."

Tumango ito.

"Good girl,"