DİLA
Mezarlığın taş döşeli patikasında yürürken ayaklarımın altından geçen toprak, her adımda içimde bir parçayı daha kanatıyordu.
Karnımı iki elimle kavradım, rüzgâr saçlarımı uçuruyordu. Ama içimde esen o boşluk rüzgârla dolmazdı. “Anne...” dedim kısık bir sesle.
Sonra başımı eğdim, toprağın üstünde yan yana yatan o isimleri gördüm. “Baba… Ablam… En sevdiğim eniştem… Hepiniz buradasınız. Hepiniz bir arada… Bense karşınızda, yaşarken bile size özlemle dolu.”
Roni elimi sıkıca tuttu. Dilşah ise yanı başımda, sessizce mezar taşlarına bakıyordu.
Onlar da biliyordu. Burası sadece kayıp değil, burası köklerimizdi.
“Ben büyüdüm,” dedim, sesim çatladı. “Ama içimde hep o günkü kız çocuğu var. O arabada çığlık çığlığa kalan, annesinin elini tutamayan... babasına son kez sarılamayan... ablası
