พรึ่บ!!!! ผ้าที่ถูกคุมหัวถูกใครบางคนกระชากก่อนที่เธอจะเบิกตากว้างและกรีดร้องออกมาแต่แทบไม่มีเสียงเพราะยังไม่ทันได้โฟกัสรอบข้างก็รู้สึกถึงแรงเหวี่ยงหนักๆ
หญิงสาวที่ตอนนี้ตกใจกลัวสุดขีดเพราะเธอกำลังถูกเชือกเส้นใหญ่มัดรอบตัวและมีผ้าปิดปากโดยที่พึ่งถูกโยนลงมาห้อยต่องแต่งอยู่กับหน้าผา เบื้องบนมีผู้ชายชุดดำใส่โม่งสีดำ ยืนมองและรั้งเชือกที่มัดกับตัวเธออยู่
”อื้อออ!!!!!!!!“
ยิ่งเธอร้องมากเท่าไหร่ชายชุดดำก็ยิ่งปล่อยเชือกให้หย่อนลงจนตอนนี้สติเธอแทบหลุด เพราะด้านล่างคือโขดหินแหลมคมและความมืดมิด น้ำตาที่ไม่รู้ว่าไหลมาจากไหนอาบลงสองแก้มพร้อมความสั่นสะท้านของร่างกาย
ทางด้านมารีนที่อยู่บนเรือยกกล้องส่องทางไกลขึ้นมองก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยความพอใจ เมื่อเธอเห็นสีหน้าแห่งความหวาดกลัวของนุ่มนิ่มจากกล้องส่องทางไกลได้ชัดเจน
” สมน้ำหน้า! จับเชือกเหวี่ยงหน่อย“
มารีนเอ่ยกับการ์ดที่ปลายสาย เธอสั่งให้ทำตามด้วย
