The Devil's Love

Chapter 3

Renaissance's Pov

My eyes went up to him as the door creaked openned. Saglit na nagtama ang mga mata naming dalawa bago ko ibinaba ang tingin ko pabalik sa magazine na binabasa ko kanina pa.

I am not used to this kind of silence between us but I just find him irritating that he won't let us go with him back in the Philippines.

Kung tama ang pagkakatanda ko sa loob ng halos walong taon ay hindi na ulit ako nakatungtong sa Pilipinas pagkatapos kong magising mula sa pagkaka-coma ko noon.

He told me that I grew up there, we have chains of hotels there which he's the one whose managing now.  Umuuwi s'ya ng ilang araw sa Pilipinas para sa mga ocular visits sa iba't ibang branch ng hotel don. Kapag may mga importanteng board meeting at kung ano-ano pa.

I heard him sighed exaspereatedly. Eaerning my gaze for that. Nakatayo na s'ya sa harapan ko ngayon at may malamlam na mga matang nakatingin sa 'kin.

"Hun-,"

" Tulog na ba si Beryl?" Maagap kong putol sa sasabihin n'ya. Tumango lang s'ya saka pinasok ang kaliwang kamay n'ya sa bulsa ng pajama na suot n'ya.

I gulped as I unconsciously scanned him. Nakita ko s'yang ngumisi dahil sa ginawa ko ngunit hindi ako nagpatalo at tinaasan ko lang s'ya ng kilay. I put the magazine back on the coffee table and stood up.

"Matulog na tayo, Morgan." I murmured and turned the light off. Tanging ang dalawang lampshade na lang sa magkabilang side ng higaan namin ang nagbibigay tanglaw sa buong kwarto.

Hinila ko ang kabila ng comforter saka inihiga ang sarili ko sa kama saka ulit 'yon itinabon sa 'king sarili.

Mariin na lamang akong napapikit nang maramdaman ko ang paggalaw nalg higaan.

"Would you please talk to me? Alam mo naman ayaw ko ng silent treatment mo." Sabi n'ya.

Iminulat ko ang aking matay at may diing napahawak sa comforter. "I'm tired, let's just sleep, Morgan." Hindi ko alam kung kailan pa pero feeling ko may tinatago sa 'kin si Morgan sa Pilipinas kasi kung wala naman ay papayag s'ya na magbakasyon kami don ng anak n'ya.

"We won't sleep unless we fix this out, you know I hate having arguments with you, Hun, no matter how small it is. Ayoko ng galit ka sa 'kin." Firmness and finality is evident on his voice, like there'll be no room for whatever it is that I want to happen.

Napahugot na lang ako ng isang malalim na hininga saka umupo ng kama at hinarap s'ya.

"Hindi ako galit, Morgan." I said.

"You keep on calling me by my first name then you're telling me that you aren't mad? Wife, I know you better than anyone in this world. Alam ko kung kailan ka galit, kailan ka malungkot, disappointed at masaya." His eyes looks so tired. Alam kong pagod na rin s'ya dahil sa pagreredecorate ng Chicago branch ng Hotel McAllister at dapat ay nagpapahinga na lang s'ya pero ito kami ngayon, gising pa at nagdidiskusyun.

I sighed and gaze at him. "Pakiramdam ko lang kasi may tinatago ka sa 'kin sa Pilipinas kaya hindi ka pumapayag na umuwi kami don ni Beryl... Sabihin mo nga sa 'kin, may iba ka bang pamilya don?" Buong tapang kong tanong sa kanya. Tiim bagang s'yang pumikit at nang iminulat n'ya na ang mga mata n'ya ay mababakas na ang galit doon.

"O baka naman andoon talaga 'yong legal mong asawa tapos kabit mo lang ako?" Anas ko sa kanya.

"Where the f**k did you get that f*****g idea, Renaisance?!" Mataas ang boses na tanong n'ya. Bahagya akong nagulat dahil doon ngunit hindi ko hinayaang mapansin n'ya 'yon at sa halip ay sinuklian ko lang ang talas ng mga titig na ipinupukol n'ya sa 'kin.

"Hindi ko alam, basta nararamdaman ko lang na andami-dami mong tinatago sa 'kin, gusto ko lang naman na magbakasyon don wala naman sigurong mangyayaring masama kung gagawin namin 'yon ni Beryl maliban na lang kung may tinatago ka nga don. Kaya sabihin mo na, may kabit ka ba don o kabit mo lang ba ako?" Asik ko sa kanya. I looked away and covered my face immediately as my frustration and anger turned into tears that wants to escaped from my eyes.

He pulled me for his hug. Kahit na tinutulak ko s'ya palayo'y hindi s'ya natinag at mas lalo lang hinigpitan ang yakap n'ya sa 'kin. I felt him kissed my head but that didn't stop me from tearing.

"Wala akong ibang pamilya o asawa at kabit sa Pilipinas, kayo lang ni Beryl ang pamilya ko." He whispered.

Inalis ko ang aking kamay sa 'king mukha saka sinalubong ang mga mata n'ya.

"Kung gano'n bakit nga?"

"Natatakot ako na baka hiwalayan mo 'ko at lumayo kayo sa 'kin ni Beryl kapag nalaman mo na..." He hanged his sentence in the mid-air. Pilit akong kumalas sa pagkakayakap n'ya at masigasig na hinintay ang kasunod nang sasabihin n'ya.

"Ituloy mo—,"

" Ressee." Agap n'ya. I gritted my teeth and fisted my hand. I've never felt this angry before or maybe I had, but forget it upon loosing my memory. Isa lang ang alam ko ngayon ayoko ng pakiramdam na gan'to.

"You're gonna damn spill the bean that I need to know, Morgan or I'll find it myself what you don't want to tell me!" I shouted. I should give him the credits that our room is soundproof. Hindi magigising si Beryl mula sa ingay ng pag-aaway namin ni Morgan

"I don't want you to go back there because I am scared that once you find out that were siblings you'll gonna slip away from me!" Sigaw n'ya pabalik na halos magpabuwal sa 'kin mula sa pagkakatayo mabuti na lang at nakahawak ako sa pader para kumuha ng lakas.

"Kapatid mo 'ko? Magkapatid tayo pero pinakasalan mo 'ko? Kapatid mo 'ko pero may anak tayo?" I fired him up sets of question. Noong magising ako mula sa coma ay ilang buwan na rin akong buntis noon kay Beryl. Ibig sabihin kahit alam kong magkapatid kami'y hinayaan ko na may mangyari sa 'min?

That's obsecene! Anong katangahan ang mayroon ako noon—hanggang ngayon at hinayaan ko 'yon na mangyari?

Tumayo s'ya para lumapit din ngunit mabilis akong humakbang paatras. I saw pain crossed in his pools at that.

"We're not biological siblings, your parents adopted me because they thought they wouldn't have a child anymore, but then you happened. You're a miracle baby." Pagpapaliwanag n'ya saka ako tuluyang hinila palapit sa kanya.

Parang nabunutan ako ng tinik doon. Atleast we're not biological sibling, then I guess we didn't break any moral rule.

Mariin akong pumikit at pilit na ginalugad sa isip ko ang lahat ng 'yon pero wala talaga akong maalala. Bakit wala pa rin akong maalala eh ang tagal tagal na simula noong nangyari 'yong aksidente.

I wanna know the reason why I jumped off the cliff. Why will I do such a thing?

"Hindi mo naman ako iiwan dahil sa nalaman mo ngayon hindi ba? A-ako naman talaga ang mahal mo at hindi si Klau di ba?" Mabilis na nagsalubong ang kilay ko dahil sa nabangit n'yang pangalan at sa sinabi n'ya.

"Sino si Klau?" He looked away at my question as the silent between us stretched. Hindi ko maalala kung sino ang taong 'yon, ito rin ang unang beses na nabangit s'ya sa 'kin ni Morgan kaya't hindi ko maipaliwanag ang paninikip at bigat ng pakiramdam ko nang marinig ko ang pangalan n'ya.

"Please." I plead and made him faced me.

Inalis n'ya ang mga kamay kong nakahawak sa mukha n'ya saka n'ya yon hinalikan at mahigpit na hinawakan.

"Noong simula sinubukan mo na layuan ako, we may not be linked as siblings biologically pero sa mata ng tao magkapatid pa rin tayo. You tried to hide your feelings for me by marrying another man, Klau Villera." Habang ikinukwento n'ya 'yon ay pinipiga ko ang sarili ko na may maalalang katingting lang pero wala talaga.

Everything is blank, there's no hint of that Klau in my memory, ang tanging nararamdaman ko lang ay sakit na hindi ko alam kung bakit.

"Your marriage with him lasted for almost 8 months, until his ex-girlfriend that he really love comes back. Naghiwalay kayo, pinakasalan n'ya 'yong girlfriend n'ya si Allison at ikaw, you finally accepted it that I am the one you truly love." He murmured and hug me. Isang butil nang luha ang kumawala sa 'king mata dahil sa mga narinig.

"Hindi mo naman ako iiwan hindi ba?" Halos nahihirapang tanong n'ya, iwinala ko ang sakit na aking nararamdaman at pilit na ngumiti sa kanya at tumango.

"I won't, I will never." I muttered giving him his smile back. Parang napaka-komplikado pala talaga ng buhay ko sa Pilipinas.

"I'm sorry I doubted you, Hun." Muli kong sinabi sa kanya.