Malikâne sessizdi.
Rıza Bey ve adamları uzun süredir uykudaydı, ama Aslan için gece şimdi başlıyordu.
Siyah montunun yakasını kaldırdı, eldivenlerini taktı.
Yıllar önce kendi inşa ettirdiği bu evin gizli geçitlerini hâlâ ezbere biliyordu.
Demirhan malikanesi — gücün, hırsın, kanın sembolüydü.
Ve şimdi, o mirası kendi elleriyle yıkmaya gelmişti.
Kapı kilidinin tık sesi duyulduğunda, Aslan’ın kalbi bile atmayı unuttu.
Her şey, bu evde başlamıştı.
Annesinin gözyaşları, babasının sessizliği, Rıza’nın soğuk öğütleri…
Hepsi bu taş duvarların içinde saklıydı.
⸻
Elif’in Korkulu Uyanışı
Evde saat gece 3’tü.
Elif birden sıçrayarak uyandı.
Yanı boştu.
Aslan yoktu.
Hemen telefonu aldı, aradı, ama yine cevap yoktu.
Sonra masanın üzerinde Aslan’ın el yazısıyla yazılmış bir not buldu:
“
