Gece, karanlığın örtüsüyle şehri susturmuştu. Limandaki zaferin ardından Aslan’ın evinde ağır bir sessizlik hakimdi. Elif camın önünde oturuyor, denizin karanlık dalgalarını izliyordu. Aslan’ın yüzünde zaferin gururu yoktu. Tam tersine, yeni bir yük binmiş gibiydi.
— “Neden susuyorsun?” diye sordu Elif.
Aslan derin bir nefes aldı.
— “Çünkü sessizlik bazen çığlıktan daha çok şey anlatır. Bu şehirde kimse bana karşı açıkça savaşmaz. İhanet hep içeriden gelir.”
Elif’in kalbi hızla çarptı.
— “Yine mi?”
Aslan gözlerini kıstı.
— “Aras’ın bu kadar kısa sürede toparlanabilmesi için içeride bir köstebeği olmalı. Adamlarımdan biri ona bilgi sızdırıyor.”
⸻
Aslan, sabah olduğunda ofisinde tüm adamlarını topladı. Büyük masanın etrafında oturan adamlar tek tek yüzlerine bakılmasını kaldıramıyor
