อี้หานคิดจะพูดขัดแต่เฟิ่งอิงส่ายหน้า บางเรื่องวิ่งหนีไปก็เท่านั้น มีแต่ต้องพูดให้ชัดเจน อย่างไรเธอก็ไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวกับคนตระกูลเฟิ่งอีก ในเมื่อพวกเขาไม่ต้องการเธอก่อน เช่นนั้นก็อย่ามานับญาติ
เมื่อเห็นว่าเธอต้องการทำให้ชัดเจน อี้หานจึงจำใจมองเธอเดินไปส่งแขก ระหว่างก้าวขาออกไปพ้นประตูแต่ยังไม่ถึงรถ จู่ๆ พี่ชายได้เอ่ยขึ้น
“น้องแปด ฉันรู้ว่าเธอจำฉันได้”
“คุณพูดถึงใครคะ ฉันไม่รู้จักคนที่ว่า”
“เธอหยุดเสแสร้งหน่อยได้มั้ย! อย่าลืมว่าตัวเองเป็นใคร แบบนี้มันอกตัญญู” เขาหันมามองเธออย่างเอาแต่ใจตน “เฟิ่งอิง ตราบใดที่เธอมีชีวิตเธอก็คืนคนตระกูลเฟิ่ง”
เธอมองใบหน้านั้นแล้วเสียใจขึ้นมา ปากแบบนี้ที่จริงไม่ควรรอดเลย ถ้าตายที่โรงพยาบาลซะน่าจะดี
“คุณฟังไม่ได้ยินหรือหรือไง ฉันคือคนตายที่อี้หานเก็บกลับมา เขาคือคนที่ช่วยชีวิตฉัน ดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำฉันนานถึงครึ่งปีในช่วงที่มีเสียงหวูดสงคราม เขาต่างหากคือค
