Her yer sessizdi. Rüzgâr sadece üst dağlarda uğulduyor, çalıların arasından hızlıca esip geçiyordu. Toprağın her adımı, geçmişin ayak izlerini örtüyordu. Baran, dar patikada hızlı ama dengeli adımlarla ilerliyordu. Omzunda bir yük değil, bir söz taşıyordu.
Kollarının arasındaki Ahu, başını Baran’ın göğsüne yaslamıştı. Solgun teni güneşin soluk ışığı altında neredeyse saydam görünüyordu. Saçları yüzüne yapışmıştı. Arada bir dudakları kıpırdıyor ama ses çıkmıyordu.
Arkasında Ramazan, elinde pansuman malzemesiyle adım adım takipteydi. Telsizi belinde sallanıyor, gözleri sürekli Ahu’nun yüzüne kayıyordu. “Giderek daha da kötü oluyor,” dedi nefes nefese.
“Komutanım, çok sarsmadan... biraz daha dikkatli taşımalısın,”
Baran dişlerini sıktı, başını eğdi. “Daha dikkatli olamam Ramazan. Bu hızd
