SIMULA
1432 Words
“Wanna do a bet?” Mayabang ko pang pag aalik dahilan para tumaas ang kanilang kilay dalawa.
“Rating
her confidence, uhm… 10/10.” Tumatawang sambit ni Saraiah na ikinanguso ako.
“Dali
na, wanna do a bet?” Sambit ko habang nag taas baba ang aking kilay.
“Anong
bet ba?” Tanong ni Ryen na ngayon ay mababahiran ng pagka interesado sa
kaniyang mukha.
“G
ba kayong dalawa?” Nakangisi kong sambit.
I
am confident na hindi ako ma po fall don. Like? Why would I? He’s not my type,
he’s not gwapo naman at sobrang pangít pa ng ugali niya.
“Oo.”
Sabay na sambit ni Saraiah at Ryen sabay tango sa akin.
“Yan,
ganyan.” Sambit ko.
“Matapang
ka e. Patunayan mo.” Tumatawang tugon ni Saraiah kaya napa irap ako.
“May
isang salita naman kasi ako. Duh?” Maarte kong sambit.
“Anong
bet nga?” Atat na tanong ni Ryen.
“Kapag
hindi ako nahulog kay Noah bneither both of you needs to sponsor something ha.
Kahit saan.” Sambit ko.
“Kahit
house and lot pa yan.” Tumatangong sambit ni Ryen.
“Sasakyan?”
Natatawang sambit ni Saraiah at bahagya rin tumango.
“Anything.”
Mayabang kong sambit ko.
“Deal.”
Sabay nilang sambit kaya napangiti ako.
“Kapag
natalo ka.” Seryosong sambit ni Ryen kaya napataas ang aking kilay.
“What?”
Taas kilay kong sambit.
“Mhm,
pag isipan muna naming ha.” Sambit ni Saraiah at mabilis na inikot ang swivel
chair na kinauupuan ko para mapatalikod sakanila.
“Galing
ah.” Tumatawa kong sambit dahil sa gulat sa kaniyang ginawa.
“Shhh,
mamaya ka mag react.” Sambit ni Ryen kaya napairap ako.
Hindi
naman nag tagal ay nakapag isip na sila. “Masyado niyo naman pinag handaan,
almost one hour kayong nag uusap.” Taas kilay kng sambit.
“You’ll
have to admit it to everyone, pati sakanya na nahulog ka. Confess, and sponsor
us sa company namin.” Sambit ni Saraiah.
“Ang
dami.” Reklamo ko.
“Sa
confession palang tagilid na kayo.” Tumatawa kong puna sakanila.
“Huwag
mo madiliin, mabubusog ka niyan ka agad.” Tumatawang tugon ni Ryen.
“Ano?
Deal?” Tanong ni Ryen kaya tumango ako.
“Oo.
Watch me.” Mayabang kong sambit.
“Idadala
mo lang sa apoy ang sarili mo. Pag ikaw nasunog walang sisihan.” Sambit ni
Saraiah at bahagyang ngumisi.
“Too
confident na mahuhulog ako. Honey, I know how to play a fire.” Seryoso kong
sambit at ngumisi sakanila.
“Trust
me.” Tumatawa kong sambit at tumayo sa aking kina uupuan.
“Nandyan
na si Noah. I got to go.” Sambit ko at tumango nalang silang dalawa.
Kung
hindi sila naniniwalang hindi ako mahuhulog ay patutunayan ko. Alam ko sa
sarili ko na kaya ko, at hindi ako malalaglag sa patibong na ako mismo ang
bumuo.
Ang
laro ay laro lang, ako nag simula ng apoy, ako rin ang mismong papatay.
Watch
and Learn.
“Ang
tagal mo.” Sambit ni Noah.
“Sino
ba nag sabing sumundo ka? Lakas ng loob mag reklamo oh.” Inis kong sambit.
Kakakita
ko palang sakanya ay para na agad bulkan ang aking damdamin at nag iinit na ang
aking mga dugo.
“Ayan
ka na agad, nagsisimula.” Diretsong sambit ni Noah.
“Walang
may pake. Makita palang kita para na akong sasabog sa sobrang galit.” Inis kong
sambit habang inaayos ang aking seatbelt.
“Normal
naman na sayo nag alit ka sa akin, Hindi ka pa ba sanay?” Tumatawa niyang pang
aasar kaya napa irap ako.
“Malamang
sanay, inaraw araw mob a naman.” Mayabang kong sambit sabay ngisi sakanya.
“Hindi
lang tayo mag kaklase, nalumbay ka na.” Biro ko pa.
“Nalumbay
ampóta. Pinag sasasabi mong assuming ka.” Sambit ni Noah kaya napairap ako.
“Just
admit it, wala ka lang kaaway na kasing ganda at talino ko sa block mo.”
Tumatawa kong sambit.
“Hindi
ako aware na matalino at maganda ka pala?Sa pag kakakilala ko kasi sayo…
Halimaw ka.” Pambabara niya dahilan para mapairap ako.
Tánginang
buhay ‘to. Subok nanaman sa impaktóng Noah na ‘to.
“Palagi
nalang talaga kailangan tumawag ng santo kapag ikaw kausap ko.” Reklamo ko
matapos kumalma ng panadalian.
Kung
ano kasi ang binabato ko sakanya ay siya rin namang bato niya sa akin. Gaya
gaya kasi.
“Bakit ka tatawag ng santo e may pag ka sa demonyó ka?” Painosenteng sambit ni Noah kaya mas lalo akong humalukipkip.
Tarantádong
buhay ito. Ubos pasensya, bakit ba kasi sumama pa ako e.
“Biro
lang, anong pag kain gusto mo? Daan muna tayo drive thru.” Seryosong sambit
niya ngunit hindi ako nag sasalita.
Sa
oras na mag salita ako ay paniguradong hindi nanaman kami matatapos dalawa
kakapalitan ng rebat at sagot. Ayaw mag patalo pareho, kainis.
Narinig
ko ang buntong hininga ni Noah at bigla nalang iniliko sa Mcdo.
“Thanks.”
Tipid kong sambit.
“Marunong
ka palang mag thank you?” Bungad nanaman niya kaya napahinga ako ng malalim.
“Kaka
suhol mo lang. Huwag kang mag simula ulit at isusupalpal ko sayo ‘tong binili
mo.” Seryoso kong sambit habang nasa isip ko naman ay halos pabulain na ang
kaniyang bibig.
“Oo na, oo na.” Pag suko niya.
“Marunong
ka naman pala magpa kumbaba at sumuko ah?” Biro ko.
“Tamo,
kapag pinag bigyan saka mangungupál.” Reklamo niya kaya napangisi ako.
“Hindi
ka kasi tatagos.” Mayabang kong sambit habang kumakain ng Nuggets.
“Pag
ako tumagos baka malusaw ka.” Seryoso niyang sambit kaya napa taas ang kilay
ko.
“Pwede
ka na ulit manahimik. Nakaka walang gana kasi pagkatao mo kapag kumakain ako.”
Sambit ko at hindi na siya muling pinansin.
Ganito
ang routine naming sa tuwing nag kakapikunan. Kapag nanahimik na ako ay
manunuhol na agad tapos kapag nakaramdam na nasa mood na ako saka ulit siya
mang aasar.
Him and his ways. f**k it.
“Nandito
na tayo Madam.” Sambit niya at pinag buksan ako ng pinto.
“Salamat
Alipin.” Nakangisi kong sambit at tinapik pa ang kaniyang balikat.
“Tánginang
mag kaibigan ‘to.” Rinig kong sambir ni Davian.
“Nag
sisimula nanaman sila.” Buntong hininga ni Achilles.
“Sila
Ryen?” Tanong niya.
“Gumagayak
kanina, nauna ako kasi sinundo ako ng aking Alipin.” Mayabang kong sambit
habang tumatawa.
“Kapag
ikaw narinig nanaman non.” Kibit balikat na sambit ni Davian.
“Tabi
diyan. Masyadong malaking harang ulo mo.” Sambit ni Noah habang inaayos ang kaniyang
sasakyan.
“Basagin
ko kaya rear mirror mo?” Inis kong sambit at saka marahang gumilid.
“Ayan
na nga po.” Napapabuntong hininga na sambit ni Achilles.
“Wag
niyo punahin.” Tumatawang sambit ni Ryen na kadarating lang.
“San
ka sumakay?” Tanong ko.
“Nakakahiya
sainyo ni Noah nang iwan e no? Syempre nagpahatid kay kuya Iyo.” Reklamo niya
kaya napangisi ako.
“Sisihin
niyo yan, wag ako.” Sambit ko sabay turo kay Noah na kalalabas lang ng
sasakyan.
“Sino
ba nag sabing umalis na kami at hayaan na yung dalawa?” Reklamo niya at
kumakamot sa kaniyang ulo.
“Wag
na mag sisihan, naihatid na kami. Pag bubuhulin naming kayo e.” Reklamo no
Saraiah.
***
And guess what? Maybe I am too confident before para sabihin ang lahat ng yon.
We never talked about it. But it was always there, wasn’t it?
Best friends?
I think we were more than friends.
But also never enough to say it out loud.
But yeah… Maybe we were also waiting for the other to say it first.
Maybe we weren’t just be friends.
But we were too scared to be anything else.
Up until now.
“We said we’re just friends. But why did it feel like more?” Natatawang tanong ko kila Ryen.
“You know what Annaya? ‘Just friends’ don’t hold eye contact that long.” Taas kilay na sambit ni Saraiah
“’Just friends’ don’t get jealous.” Seryosong sambit ni Ryen na dahilan para mapatahimik ako.
“Maybe we we’re just really friends?” Natatawang sambit ko.
“But why does it feel I lost something I never had?” Tanong ko.
“Kasi nawala yung nakasanayan mo.”
“Nawala yung isa sa mahalagang parte ng pagkatao at buhay mo.” Sabay nilang sambit.
- Writer
