Black Rose

An island somewhere in Hawaii, 2003 “Oh, sh*t!” Vera quickly ducked when her blurry vision caught the lights heading toward where she stood. She heard voices approaching her location. “Hurry! You have to find her! Everyone will be dead if you can’t bring her to me, alive!” The voice thundered, echoing through the entire area. Even the birds flew away in fear. Vera was panting, taking deep breaths. Hindi niya alam kung makalalabas pa ba siya roon ng buhay, pero kailangan. Ang kailangan niya lang gawin ay tumakbo palayo sa madilim na lugar na iyon— palayo sa mga humahabol sa kaniya. Alam niyang nasa gubat siya, pero kung saan nga ba naroon iyon eksakto— hindi niya alam. Nanginginig ang mga labing muli siyang huminga nang malalim. Ipinikit niya ang mga mata at pinakinggan ang mga nangyayari sa paligid niya. She heard the rushing sound of water from afar, giving her the idea that she might be near the ocean. She stayed alert. Ang mga tinig na naririnig niya kanina lamang ay unti-unting naglalaho. Nagmulat siya ng mga mata. In an instant, mabilis siyang kumilos. Magaan ang ginawa niya mga paghakbang upang hindi makagawa ng ingay at makakuha ng atensyon sa mga humahabol sa kaniya. She heaved a sigh, then stopped. Palagay niya’y malayo na siya, pero alam niyang hindi sapat ang layo na iyon sa mga taong nagnanais siyang pa**yin. Mas malalakas ang mga ito sa kaniya— mas agresibo. At kapag nahuli siya ng mga ito, alam na niya ang kalalagyan niya. The wind blew, bringing the salty taste of the air to her skin. At that moment, she was definitely sure she was near the ocean. Kagyat siyang napayakap sa sarili nang umihip ang malamig na simoy ng hangin. Naka-sando lang siya na kulay at jeans na kulay itim din. Ni wala siyang kahit anong sapin sa paa at dama na niya ang pananakit ng kaniyang talampakan. Kaya kahit hindi niya iyon nakikita, alam niyang dumudugo na iyon sanhi ng mga paltos at sugat na tinamo niya sa pagtakbo kanina pa. Kahit ang buong katawan niya ay masakit mula sa mga malalakas na suntok at sipang natamo niya kanina. Kahit ang kaniyang mukha ay namamaga na rin dahil sa paulit-ulit na pagsampal. “Over here!” Mabilis na yumuko si Vera. Ang kaniyang matalas na mga mata ay naging alerto at agad na sinuro ang paligid. Akala niya nakalayo na siya, pero hindi pa rin pala. Pakapang naghanap siya ng kahit na ano na puwedeng ipanglaba. Wala siyang kahit anong armas dahil kinuha iyon kahapon sa kaniya. She was too vulnerable at that moment. Only her will to survive was her chance. “Sh*t!” She tried to move without making a noise. Para siyang isang magnanakaw na tumatalilis sa kadiliman ng gabi. Sanay siya sa ganoong senaryo, inaral at inihanda siya para doon. Ngunit sa mga sandaling iyon, takot ang namamayani sa puso niya. She was scared that she would leave everyone behind— that she might not be coming back at all. She had done all sorts of things to survive, yet she ended up in this situation. Nagpatuloy siya sa lakad-takbong pagtakas. Walang lingunan dahil ang tanging nasa isip niya ay makalayo sa lugar na iyon. She didn’t know where her tracks would lead her, but she had to keep moving unless she wanted to die. Panting, she stopped again. Halos maligo na siya sa pawis. Ramdam na rin niya ang panghihina ng katawan. Kahit ang mga tuhod niya ay kanina pa nanginginig sa walang tigil na paglakad-takbo. Halos hindi na niya iyon maikilos pa. “Please . . . I have to get out of here,” she whispered with quivering lips while looking at her knees. “Gotcha!” Vera froze. Para siyang posteng ibinugsok sa kinatatayuan. Gumapang ang nakakikilabot na pakiramdam sa kaniyang buong katawan. Sa pagkakataong iyon, alam niyang abot-kamay na siya ng panganib. She held her breath as she heard footsteps coming closer. “Do you really think you can run away from me, huh?” tanong ng mala-demonyong tinig sa likuran niya. Tumigil ito sa paglapit, subalit ramdam niyang ilang hakbang na lang ito mula sa kaniya. Ramdam niya ang kakaibang presensya, dahilan para mas lalong bumilis ang t***k ng kaniyang puso. It was death. Kamatayan na kailangan niyang matakasan. “Tsk! You shouldn’t have double-crossed me because I don’t give a f*cking sh*t to those who betrayed me!” Narinig niya ang mahinang kaluskos nang may kung anong dinukot ito sa kung saan. Vera stopped thinking. And before her enemy could kill her, malalaki ang mga hakbang na tumakbo siya pala— “Ah!” Pumunit ang kaniyang tinig sa kadiliman ng gabi iyon, kasabay ng malakas na putok ng baril at pagliparan ng mga ibon sa paligid.