สิบกว่าปีก่อน…
“อคินมองอะไรลูก” คุณนายไอยราถามลูกชายขณะเดินผ่านหน้าบ้านหลังหนึ่งในยามเช้าตรู่ วันนี้สองแม่ลูกเดินออกไปใส่บาตรหน้าหมู่บ้านเหมือนอย่างทุกวัน
“เห็นดอกไม้บ้านเขาสวยดีน่ะครับ” ผู้เป็นลูกตอบทั้งที่ความจริงแล้วไม่ได้มองดอกไม้ เพิ่งทำบุญมาแท้ ๆ กลับโกหกแม่ซะนี่
ทุกปี อคินกับคุณนายไอยราจะกลับมาเมืองไทย มาอยู่ที่บ้านเป็นเวลาสองสัปดาห์หรือหนึ่งเดือน มาดูแลกิจการผับที่เปิดทิ้งไว้ มาดูบ้างช่องที่ซื้อเอาไว้ ทุกครั้งที่กลับมาอคินมักมองไปยังบ้านหลังหนึ่งซึ่งตั้งเยื้องจากบ้านของเขา บ้านหลังนั้นมีใครบางคนที่มีเพียงเขาเท่านั้นมองเห็นเธออาศัยอยู่ ครั้งแรกที่เจอกันคือตอนเขาวิ่งไปเก็บลูกฟุตบอลที่กลิ้งไกลไปจนถึงหน้าบ้านหลังนั้น ดวงวิญญาณสาวสวยที่ลอยไปมาเหนือถนนหน้าบ้าน ทำให้หัวใจของเด็กมัธยมพองโต เขาเฝ้าอธิษฐาน ทำบุญและขอพรให้เธอมีชีวิตยืนนาน อย่าเจ็บอย่าป่วย และอย่าเพิ่งไปเกิดใหม่หรือหนีหายไป
