“ผมรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่ ออกมาเจอกันหน่อย ผมอยากได้คำตอบที่ถามไปวันนั้น” เสียงทุ้มเย็นยะเยือกดังก้องอีกครั้ง “ผมอยากขอโอกาสอีกครั้ง เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะตรีนุช”
“เฮ้อ! หมาบ้านไหนเห่าหอนแต่เช้าวะ” ทว่าเสียงหนึ่งที่ดังขึ้นไม่ไกลจากศาลเจ้าที่ก็ทำให้คนด้านนอกเงียบเสียงลง คนในศาลเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อร่างคุ้นตาของใครบางคนเดินมาหยุดอยู่หน้าศาลเจ้าที่ อคินยืนบิดขี้เกียจและยืดเส้นยืดสาย เขาทำเหมือนไม่เห็นคนด้านนอกทั้งที่ความจริงแล้วเขามองเห็นและได้ยินทุกอย่างชัดเจน
“เสียงหมาอยู่ตั้งไกล ก็ไม่ได้ดังอะไรนี่” คนที่ยืนอยู่นอกรั้วบ้านพึมพำพลางมองไปยังท้องถนนเตียนโล่ง พนาหันกลับมามองรั้วบ้านที่ปิดสนิทอยู่อีกครั้ง ช่องว่างของประตูรั้วทำให้เขาเห็นใบหน้าของเจ้าของบ้านชัดเจน และพร้อมกันนั้นเขาก็เห็นตรีนุชปรากฏกายขึ้นตรงหน้าเขาด้วย
“มาที่นี่ทำไม กลับไปได้แล้ว เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน” เจ้าที่สาวเอ่ยกับอ
