“ตรีนุช~ ตรีนุช~”
เสียงหนึ่งแว่วมาตามลม ร่างอรชรบนแท่นบำเพ็ญเพียรเบิกกว้างขึ้น เมื่อคืนนี้ตรีนุชทำสมาธิทั้งคืนเพราะรู้สึกอ่อนเพลีย
วันนี้สองบริวารไม่ได้ออกไปไหนไกล เธออนุญาตให้สองสาวเที่ยวเล่นได้ในตอนกลางวัน แต่ไปได้ไกลสุดแค่ศาลของสมชายและบ้านของไม้ ทำให้ตอนนี้ในศาลมีแค่เธอคนเดียว
“ตรีนุช~ ตรีนุช~”
“เรียกทำไมนะ” ว่าแล้วก็ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนจะหายวับออกจากศาลไปหาเจ้าของเสียง
วูบ~
เรือนร่างอรชรปรากฏขึ้นในบ้านหลังใหญ่ เบื้องหน้าคือประตูห้องนอนของใครบางคนที่เธอจำได้ขึ้นใจว่าเข้าไปแล้วจะออกมาไม่ได้ รวมถึงอิทธิฤทธิ์อย่างผีก็ใช้งานไม่ได้ด้วย
แกร๊ก!
“ทำไมไม่เข้ามา” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับบานประตูที่เปิดออก ทันทีที่ตรีนุชเข้ามาในบ้านอคินก็สัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของเธอ
ตอนนี้เป็นเวลาเช้าตรู่ ไออุ่นกับเหมันต์พากันกลับศาลตั้งแต่เช้ามืดเพราะมีงานด่วน ส่วนบริวารของเธอก็ดี๊ด๊าออกจากศาลไปหาเ
