In The Midst Of Chaos

All right Reserved Date Started: November 05,2022 Date Ended: This story is a work of fiction. Any resemblance to real people, living or dead, events, places and other stories are coincdental. No part of this story may be copied or reproduces in any form. _______ Love is a willingness to prioritize another's well-being or happiness above your own. Simula pagkabata natuto na ako magparaya sa sarili kong kaligayahan para sa ikabubuti nang lahat. I grew up from a broken family. My dad cheated on my mom when I was only five years old. While my mom also found someone else and choses to live with him and started a new family. Dahil wala ni isa sa mga magulang ko ang tumanggap sa akin.Naiwan ako sa pangangalaga ng aking lola. Sabi nila sa tuwing makikita raw nila ako ay naalala nila ang kanilang madilim na nakaraan. Nung una hindi ko maintindihan kung bakit nila ako iniwan, kung bakit ang lola ko ang nag aalaga sa'kin at hindi sila, ang tunay kong mga magulang. Habang tumatanda, napagtanto ko na hindi nila talaga nila ako mahal. Siguro hindi sapat na mamuhay ako sa mundong ito. I think my existence is a curse for my parents. I am not meant to love and to be loved by someone else. Ang lahat na minahal ko at nag mamahal sa akin ay nawawala at masasaktan. "Miss Hernandez what's wrong with you? May problema ka ba sa bahay niyo?" nag aalalang tanong sa'kin ng professor ko. Tahimik na nakayuko, habang pinipisil pisil ang kamay ko. Pinipigilan ang sarili na hindi umiyak sa harapan nang department dean. "Sa ilang taon kitang naging estudyante alam ko hindi ikaw ang tipong pinapabayaan ang pag aaral. Kaya nag tataka ako kung bakit ganito ang kinalabasan exams mo. This is getting worst miss Hernandez." aniya sabay iling "If you will not do something about this, you might be losing your chance to have a scholarship in law school." Napaangat ako ng tingin sa kanya "po?" "Huling taon mo na ito sa EHU, kung hahayaan mo 'to baka mawawala ang lahat na pinaghirapan mo sa nakaraang taon." seryoso niya akong tiningnan "And as far as I know you are aiming to graduate with latin honors right?" I pursed my lips and nodded. Sobrang sakit sa pakiramdam sa isang iglap ay mawawla ang pinaghirapan ko. "I'll talk to your other professors if they can give you another exams, para makabawi ka sa mga mababang marka na nakuha mo." aniya "but promise me babawi ka? I don't want this to happened again miss Hernandez. I'm helping you because I know you're not like this. I know you can get a higher grades than that" my prof said with a conviction. Pagkatapos akong kausapin ng professor ko ay mahigpit kong yinakap ang librong dala ko. Tahimik at nakayuko. Tulala Hindi ako nakapag aral ng maayos this quarter dahil biglang tumawag si mama. Ilang taon siyang hindi nag paparamdam ngunit ne'tong nakaarang linggo tumawag siya, nag hihingi ng pera para pang hospital sa nakakabata kong kapatid. Mahina ang puso, kaya labas pasok 'raw ito ng ospital. Kailanman hindi ko naibanggit kay lola ang tungkol dito, ayaw ko pang dagdagan ang problema ni lola. Atsaka alam ko na kaya kong mag hanap ng trabaho. May tumanggap nga sa'kin, sa isang coffee shop malapit sa campus. Pagkatapos ng klase, derecho na ako kaagad sa trabaho. Wala na akong sapat na oras para makapag review. Habang nag lalakad, biglang tumunog ang telepono ko. Bumuntong hininga ako nung nalaman na si mama ang tumatawag. "Hello ma?" malungkot kong sabi "Monique napadala mo na ba ang pera?" "Hindi pa—" "Anong hindi pa? Bakit? Hindi mo na ba kami tutulungan? Hindi ba't sinabi ko sa'yo na babayaran kita kapag nakaluwag luwag na kami dito." "Hindi naman po sa ganun. Tutulong nam—-" "Tutulong ka naman pala eh! Ba't hanggang ngayon wala pa'rin akong natatanggap na pera?" "Bukas po ipapadala ko na... Hindi ko pa po kasi nakuha ang sweldo ko ngayong linggo." "Mabuti naman kung ganun. Akala ko pati ikaw ay tatalikuran mo na kami." "Hindi naman po mama. Tutul—" "Oh siya! Itext mo na lang ako kapag nandyan na yung pera." May sasabihin pa dapat ako ngunit hindi ko na naituloy dahil agad binaba ni mama ang tawag. I took a deep breath thinking that the burden that I felt inside my chest might be gone. But it didn't. Mas lalo pa atang bumigat ang pakiramdam ko dahil sa sinabi ni mama. Huminto at tumabi muna ako sa hallway. Tiningnan muli ang telepono para hanapin ang kanyang number. Nung nahanap, agad kong tinawagan. Kahit anong ingay na ginawa ng mga estudyante na dumadaan sa harapan ko, nanatili pa'rin akong tahimik. Lahat masaya, habang ako ay puno ng problema. Minutes had passed but he didn't answer my call. To Babe? Hey! Are you free today? Kain tayo? I texted him before I continue walking outside our department building. Dumerecho ako sa labas ng covered gym ng campus kung saan kami parating tumatambay tuwing vacant. Nag babakasakali na nandon siya. I saw a vacant spot at the center, dali dali akong tumungo 'don, scared that the other student might got it. When I finally got the vacant table, ipinatong ko ang dala kong bag tsaka books, bago kinuha muli ang telepono tsaka umupo. To Babe? Nasa labas ng covered gym ako. Hihintayin kita. Habang nakaupo, panay ang lingon ko sa mga estudyanteng dumadaan. Nag babakasakaling siya nga 'yon. Kaso ilang minuto pa ang nakalipas hindi pa'rin siya dumating. Nasa ospital ba siya? Ngunit ang alam ko, wala silang duty sa tuwing exams week namin. 5 minutes 10 minutes 1hour Napatingin ako sa malawak na soccer field ng campus kung saan makikita ang magandang pinkish sunset. May iilang estudyante 'rin ang masayang nag lalaro ng soccer. "Last" I murmured before getting my phone inside my bag. Calling Babe? I pursed my lips as I waited for him to answer the call. Pero wala pa'rin. I sighed as I put down my phone. Ramdam ko ang pag init ng mata ko, bago pa pumatak ang luha ay mabilis akong napatingala sabay pikit. Don't cry Monique, kaya mo 'to. You got this. Pumasok ako sa trabaho nang maraming tumatakbo sa aking isipan, from my mom to my boyfriend. Hanggang sa hindi na ko maayos ayos ang trabaho. Kahit ang simpleng pagkuha ng order ay hindi ko pa magawa. "Miss I ordered strawberry frappe not ice americano." reklamo ng customer nung nag buzz na ang kanyang beeper. I gasp and eyes widen when I realize that I got her order wrong. Ilang beses na ako nagkamali sa trabaho ngayong araw. I must really insane. Dali dali akong lumapit sa kanya at kinuha ang inumin. "I'm sorry, i'm sorry. Papalitan ko po." nanginginig ko sabi tsaka yumuko. I can feel my co worker gazes on me when I did it. Nilagay ko sa counter top ang maling drinks, bago kumuha ng panibagong cup. Pero bago ko pa simulan ang pag kuha ng yelo ay agad nang hinawakan ni Zeus ang kamay ko para pigilan ako sa ginagawa. "I think you should go home now." he said with his low monotone voice. Unti unti kong inangat ang tingin ko sa kanya. Mariin niyang sinusuri ang mukha ko. I smiled without showing my teeth on him. "I'm okay." I lied. I'm not okay.. I want to block every connection that I have with my mom. I don't want to help her. Should I break my simcard and buy a new one? Bakit ko siya tutulungan kung siya mismo tinalikuran niya ang obligasyon niya bilang ina ko. Ang kinakatakotan ko lang ay kung sa oras na tanggihan ko siya, ang lola Celia ko ang gagambalain niya. I won't let her abuse my lola. Never!. Malambot pa naman ang puso 'non sa mga taong nangangailangan. Ilang taon ang mama ko na hindi nag paramdam sa'kin. Ngayon lang! Ngayon na nasa tamang edad na ko at kaya nang mag hanap ng trabaho. "Have a fifteen minutes break." aniya "ako na ang bahala dito." Kinuha niya ang hawak kong cup para siya na mismo ang mag prepare ng drinks. "Fifteen minutes Que." Giit pa niya. But I his face tells me how worried he is. Nanatili akong nakatayo habang siya naman ay tumalikod para umpisahan ang pag gawa ng drinks. Hindi na dapat ako mag bebreak, at pipiliin na sanang maging cashier muna sa shift na ito ng biglang nag vibrate ang phone ko. Kinuha ko 'yon sa bulsa ng suot kong apron. Babe? calling... My heart skip a beat when I saw his name popping on my screen. Ilang oras na ang nakalipas nung huli akong nag send ng message sa kanya. Nag aalinlangan pa ako kung sasagutin ko ba ang tawag. Pero sa huli, pinili kong hubarin ang suot kong apron bago lumabas ng café para sagutin ang tawag. "Hello mahal.." My chest became heavier once again when I heard his voice on the line. "Sorry, hindi ako kaagad nakasagot sa messages at tawag mo.. May victory party kasi kami kanina at naiwan ko ang telepono sa locker.." I felt my world stopped when I heard him explain his side. Walang masama sa ginawa niya. Ever since we started dating I know his cycle.. Party and enjoying his life.. He can get everything he wanted without lifting a finger. Pero ba't nakaramdam ako ng inggit? Ba't parang ang unfair naman at ng mundong ito. We are all human living in the same world, but why is it that he has a right to be happy habang ako hindi? Puro problema ang ibinibigay sa'kin. Ba't ako kailangan pa mag hanap ng trabaho para tulungan ang nanay kong na nag iwan sakin nung bata pa ako. Why? "Hello mahal?" I heard him calling my attention. Hindi ko napansin na natagalan pala ang pananahimik ko dito. "Pare! Ano tara na! Sino bang tinatawagan mo? Nandito na sila Paula oh hinahanap ka." rinig ko sa kabila. "M-mag kasama kayo ni P-Paula?" Rinig ko ang panginginig ng boses ko. "Ah oo.." I notice how his voice changed. "Kaib--" "I don't think this will work out." My eyes became blurry as my chest became heavier. Napapikit ako ng mariin sabay yuko I guess this is the best for the both of us. I'm at my lowest at the moment. I'll live my life envying his life if we'll continue this relationship. And I don't think it is right. "What are you talking--" I clenched my fist below. "Let's end this relationship Niel. Ayoko na."