Az önce birinci katın sahanlığında yaptığım muhabbet, belki de hayatım boyunca bir yaşıtımla göz göze bakarak yaptığım en uzun muhabbetti. Ayaklarım merdivenleri tırmanmak için can atarken, bir yanım da kalıp bu, yabancısı olduğum sosyalliğin varabileceği yeri görmek istiyordu. İçimi garip bir heyecan kaplamıştı. Hane halkının sosyal yapısı değişince insanın çevresi de değişiyordu demek. Geride bıraktığım hane halkı içerisinde özlemini çektiğim tek kişi Emin'di. Onun haricinde ne babamın, ne de Nurşen ablanın yokluğu benim için artık bir anlam ifade etmiyordu. Hatta onlarsız bir hayatın huzurlu albenisine kapılmak için hiçbir engelim yoktu. Ama yine de bu yaşına kadar, yangında kurtarılacaklar listesinde olmayan bir eşyaymış gibi süren aciz yaşamım, ilerleyen zamanda yeniden aynı gerçekle
