Dusk of Mankind (bxb)

Chapter 2 | First Surge

NAPAPITLAG ako mula sa pagkakadukdok sa table nang biglang may gumalabog. Nang magtaas ako ng ulo, dumako ang tingin ko sa digital clock sa study table ko and it says 2:34 AM.

I quickly scanned the room, hoping that everything was just a dream—a nightmare.

Hindi pa man ako nagkakaroon ng sandali para i-process ang lahat, agad din akong napatayo nang marealize kong nawawala si Queenie sa kama ko kung saan ko s’ya pinahiga kanina.

Muli ko namang inilibot ang paningin ko. Nakaharang pa rin yung side table ko sa pinto. Nakasara rin ang mga bintana.

Where the heck is she?

As I move my feet, I noticed the familiar blanket on the floor behind my bed. Napaatras pa ako nang bigla iyong gumalaw. Pagkatapos ay nasundan pa ito ng mahihinang kaluskos kaya naman dahan-dahan ko itong nilapitan.

Nang tuluyan na akong makalapit, halos mabasag ang puso ko nang magtama ang mga tingin namin ng kapatid ko.

She already has the same eyes of those crazy people. Blangko ang mga ito na para bang hindi nakakikilala. At the same time, they have this anger in their eyes that seems they are willing to attack you anytime.

My younger sister is looking at me while gritting her teeth, para bang gigil na gigil. She’s also creating this scary growl, sounding like a beast. Sinusubukan n’ya pang magpumiglas pero nakatali na ang mga kamay at paa n’ya gamit ang kumot. Siguro ay nalaglag s’ya sa kama habang sinusubukan nyang makawala sa pagkakatali na ginawa ko kanina.

There, I realized that she’s not my sister anymore. Hindi na s’ya yung nakababata kong kapatid na palangiti at palabati sa mga tao. Nagaya na s’ya sa mga nagwawalang tao sa labas.

“Queenie... I-I’m so sorry,” I heard my own voice crack from despair.

Nagsisimula na namang mamuo ang luha sa mga mata ko. I feel like I’m the most selfish person on earth. I failed to save any of them. Not even my sister who always brings joy to everyone around her. Yet here I am, still breathing like a normal person.

Muli kong tinungo ang study table kung nasaan ang phone ko. Gaya kanina, it’s still out of service. Maging ang internet ay hindi gumagana.

What the heck is going on?!

Nanginginig ang kamay ko nang ilapag kong muli ang phone ko. I don’t know what to do anymore. People started killing and attacking each other. My family became just like them. And here I am, inside of my room, feeling like a dumb s**t.

Hindi ko alam kung gaano ako katagal tumulala. Nahihilam na rin ang mga mata ko sa kaiiyak. Please tell me everything was just a prank and I will gladly accept it and move on.

Pero literal na napaigtad ako at naalerto nang makarinig ako ng kaluskos sa bintana ng kwarto. Dali-dali ko namang dinampot ang kung ano mang bagay na malapit sa’kin at itinutok iyon sa bintana.

No, my room is on the second floor, bulong ng kabilang side ng utak ko. I’m sure they cannot climb up in here... or they could?

“Meow.”

Nanlaki ang mga mata ko nang marealize kung sino ‘yon. Kaya naman agad kong ibinaba ang pencil case na hawak ko at tinungo ang bintana para binuksan iyon.

“Chichay,” mahinang bulong ko saka s’ya binuhat. “How did you—” I stopped when an idea popped into my head.

Nakita ko ang puno ng mangga sa tapat ng bintana na palagi kong inaakyat noong bata pa ako. Iyon din ata ang ginamit ni Chichay para makaakyat dito.

“Good girl,” I patted her head which made her meowed once again.

If I cannot reach the police through my phone, then I will reach them by myself.

Agad kong inilapag si Chichay sa study table ko tsaka dali-daling kinuha ang backpack ko. Binuhos ko ang laman n’on na puro gamit ko lang sa school, tsaka nagsilid ng ilang damit and everything that I think I will need. Nakita ko rin ang family picture namin sa table kaya’t kinuha ko na rin iyon para isilid sa bag.

Nakita ko rin ang sling bag ko at dali-dali ko ring sinukbit iyon. Isinilid ko doon si Chichay. She’s our family’s cat so I cannot leave her behind. S’ya na lang ang natitirang maaari kong makasama, for now. Hindi ko isinara ang zipper nito. I just let her head popping out from the bag.

I also wore my rubber shoes dahil damuhan ang side na lalabasan ko. Tiyak na masusugatan ang paa ko kung nakapaa lang akong lalabas doon.

Muli kong tinungo kung nasaan ang kapatid ko. Seeing her in that state really hurts my chest. Kaya naman muli akong kumuha ng kumot sa closet ko saka s’ya tinakpan n’on.

“I’ll be back, I promise,” I whispered before walking towards my window.

Now my goal is to go to my parent’s room and hopefully our car’s key is in there.

Huminga muna ako nang malalim bago ako tuluyang lumambitin sa sanga ng puno. Napapikit pa ako nang makita kung gaano kataas ang babagsakan ko kung sakali. Likurang bahagi rin ito ng bahay at bukirin kaya’t muka namang safe mula sa kung sino man.

Nang tuluyan ko nang naitungtong ang paa ko sa sanga ay hinanap ko na kung nasaan ang bintana patungo sa kwarto ng parents ko. It’s the window next to mine. Ilang pagsabit lang ang ginawa ko at nasa tapat na ako non. But when I was about to open it... it’s locked.

Hinubad ko muna ang sling bag kung nasaan si Chichay saka isinabit iyon sa isang sanga. Pagkatapos ay muli akong lumambitin sa puno, and then I swinged myself. I made sure to create enough force to break the glass part of the window when I kicked it.

Then it shattered.

Nakahinga ako nang maluwag nang makita kong bakante iyon at nakasara rin ang pinto. Kaya naman dali-dali ko nang nilusot ang kamay ko sa nabasag na part para abutin ang lock nito. When I finally opened it, I immediately slipped myself in and quickly scanned the room. It is pretty neat and organized na para bang walang kaguluhan ang nangyayari sa labas.

Dumako ang mata ko sa sabitan sa likod ng pinto ng kwarto. A smile crept across my face when I spotted the key that I was looking for. Wala na akong inaksayang oras at mabilis ko na itong kinuha at sinilid sa bulsa ng pajama ko. Pagkatapos ay muli na akong bumalik sa puno at muling sinukbit ang bag kung nasaan ang pusa namin.

Now all I have to do is to go where our car is... safely. The latter is the hardest part.

Nakatapak na ako sa damuhan. Tanging tanglaw na lang ng buwan ang nagbibigay liwanag para makita ko kung saan ba ako dapat magtungo. Kaya naman kinuha ko ang phone ko para sana buksan ang flash nito pero agad ko ring pinatay nang makarinig ako ng kaluskos ng damo sa hindi kalayuan.

Please huwag sanang ahas... huwag aso... mas lalo nang huwag yung mga taong nagwawala.

Maglalakad na sana ulit ako nang makakita ako ng pigura ng tao sa hindi kalayuan. I was about to call it to cry for help pero agad ko ring tinakpan ang bibig ko nang mapansin ko ang paika-ikang lakad nito.

Shit.

I can literally hear my heart pumping through my chest. I’m so f****d up. I didn’t even bring something to protect myself.

Mas tumindi ang kaba ko nang makalapit ito. He’s literally just a few meters away from me. For sure ay mabilis n’ya akong mahahabol kung aatake ito.

I can already feel my breath starting to get heavier, but I’m trying my best to suppress it to not create any more sound. His silhouette is getting nearer and nearer. He’s walking towards my direction!

Nagtatalo ang isip ko kung tatakbo ba ako or yuyuko para magtago sa damuhan. Pero hindi pa man ako tuluyang nakakakilos, halos mamuti ang mukha ko sa kaba nang tuluyang ko nang masilayan ang blangkong mga mata nito.

Tila ba nanigas ako sa kinatatayuan, lalo na nang dumako ang tingin nito sa direksyon ko. Pero handa na sana akong kumaripas ng takbo nang bigla na lang itong lumihis at nag-iba ng direksyon.

What just happened?

I’m pretty sure I made eye contact with him. I’m also sure that he’s one of them. He’s covered with blood... and those eyes!

Nang tuluyan na s’yang makalayo, wala na akong inaksayang oras. Nagmamadali na akong tumakbo patungo sa gilid ng bahay kung nasaan ang aming sasakyan bago pa man may lumitaw na naman na kagaya nila.

Habang binubuksan ang pinto ng kotse namin ay nangilabot ako nang makarinig ako ng malakas nfuckedw ng isang babae sa hindi kalayuan. It’s too terrifying to hear, lalo na’t alam ko na ang posibleng nangyayari sa kaniya.

I’m seventeen and I still don’t have my license yet but I have no choice. I hopped in the car and then put my backpack in the backseat while I placed Chichay on a passenger seat beside me.

Now I have to thank Papa for teaching me how to drive as early as fifteen.

The moment I started the engine, bumulaga sa akin ang isang babae na tumatakbo papunta sa direksyon ko. She has those same eyes.

I got frozen for a while lalo na nang may tatlo pa ang parang mga hayop na sumugod sa direksyon ko. I can recognize some of them. Some of them are our neighbors.

Where the heck are they coming from?

When they were about to reach the car, pikit-mata kong tinapakan ang engine at tuloy-tuloy na pinaandar ang sasakyan. Naramdaman ko pa ang bahagyang pag-angat at pagshake ng sasakyan nang pumailalim at masagasaan ko ang katawan ng isa sa kanila.

“I’m so sorry,” I whispered as I opened my eyes. Tears starting to build up once again.

I have no other choice. It’s them or getting eaten by them.

Nakita ko pa sa rear-view mirror ang higit sa sampung nilalang na parang hayop na humahabol sa akin. Kaya naman mas lalo ko pang binilisan ang pagpapatakbo. Pikit-mata na lang kung sakaling may biglang bubulaga sa dadaanan ko.

Hindi ko maiwasang kilabutan sa nasasaksihan. There are bodies everywhere. So much blood. So much chaos. Nadaanan ko pa ang nasusunog na bahay malapit sa paglabas ng street namin. Kahit nasa loob ng sasakyan ay rinig pa rin ang malalakas ng sigawan ng ilang tao na nanghihingi ng tulong. It seems like hell is already upon us.

Mas dumiin ang pagkakahawak ko manibela nang makita ko na nakukuha ko ang atensyon ng bawat madadaanan ko at karamihan sa kanila ay humahabol sa sasakyan. Ang iba naman ay napag-iiwanan na lang dahil sa bilis ng pagpapatakbo ko. Luckily, we’re on the outskirt of our baranggay. Madaling-araw rin kaya’t wala akong nakikitang ibang sasakyan, but this is quite odd for an emergency situation like this. People are supposed to be rushing to save their lives.

Doon ko lang naisipang buksan ang radio at namili ng station.

“... Muli ay inaabisuhan po ang lahat na manatili sa kanikanilang mga tahanan at manatilig ligtas. Ginagawa na ng mga autoridad at pulisya ang kanilang mga makakaya para masugpo ang kung ano mang kaguluhan na ito. Kaya naman lahat ay inaasahang magkulong sa loob ng kanilang tahanan at antayin na lamang ang pagdating ng tulong ng mga autoridad. ”

Literal na napamura ako sa narinig. Now I get it kung bakit walang ibang sasakyan ang dumadaan. When I checked my phone, hanggang ngayon ay shut down pa rin ang internet at network. Tanging radio station lang ata ang gumagana sa ngayon... or maybe pati news television. I’m not sure, I didn’t check. f**k.

“Sa ngayon ay tinatayang nasa dalawang daan na ang tinatayang namamatay dahil sa nasabing kaguluhan. Ayon sa mga report, ang buong Metro Manila ay apektado na sa insidente maging ang ibang bayang nakapalibot dito lalo na ang mga lalawigan ng Bulacan, Cavite, Laguna, Rizal, at ilan pang karatig probinsya. Hanggang ngayon ay hindi pa rin matukoy kung saan ito nagmula. Manatiling nakatutok para sa mga susunod na updates.”

I gritted my teeth. They’re lying. Sigurado akong hindi lang dalawang daan ang namatay magmula nang magsimula ito. Ngayon lang ay napakaraming katawan na ang nadadaanan ko at sigurado akong lagpas dalawang daan na ito. Kung iisipin ay higit na mas kaunti ang populasyon namin kumpara sa Metro Manila. Bulacan is less dense compared to the other cities yet the situation still spread faster than a fire. Paano pa kaya sa mas matataong lugar gaya ng Manila?

“Itinaas na ng Presidente ang buong Luzon sa state of emergency dahil sa lawak ng pinsala sa loob lamang ng pitong oras. Ayon sa Palasyo, ito raw ay maaaring kilos-protesta ng isang terrorist group sa bansa. Kaya’t hinihiling ng autoridad ang kooperasyon ng lahat, maging ng mga lugar sa labas ng Luzon na mag-ingat at sumunod sa protocols ng gobyerno. Maging mapanuri at ligtas.”

Halos ipukpok ko na ang ulo ko sa manibela dahil sa labis na inis. Kilos protesta? Terorista? I don’t think that is the case. It’s worse than that. I just can’t believe that the government is using this opportunity for their propaganda and to tell lies to the people.

Base sa mga nasaksihan ko, those people are out of their mind, not a terrorist or such. My family is not part of any terrorist group but they still acted the same! It’s like a kind of contagious disease or virus. Pero hindi ko pa rin masabi kung papaano ito napapasa o nakakahawa. Is it through physical contact? Saliva? Blood? Is it airborne? Am I infected too? Ughhh, I’m not really sure. But I’m sure it’s not a simple case just f**k what the media is saying.

Nakikita ko na ang police station nang biglang may magovertake na sasakyan sa akin. It reached the station first. Pero nang sandaling bumaba ang kung sino mang nagdadrive ng sasakyan na ‘yon, I jumped from my seat when I heard a gunshot.

Fuck!

The next thing I saw, the man who drove the car is now drop dead on the road. Nasundan pa ‘yon ng sigawan ng mga tao na nasa loob rin ng sasakyan. Things get worse when two police officers approached the car and then shot the other people inside.

I stared at them in horror. Natauhan lang ako when I saw their gaze started to shift towards my direction. Those police officers just killed those innocent people!

They were about to approach me when a horde of those crazy people approached them. I took this opportunity to pull the car back and drove back to the main road.

Going to the police station is not an option either?

Then where the heck am I gonna go now?

I found myself driving on an empty road away from the houses. Tanging bukirin na lamang ang nakikita ko, malayo sa kaguluhan at sa mga nilalang na tila ba gutom sa laman. Is it okay to call them infected? It looks like they’re infected with some sort of disease though.

Inihinto ko ang sasakyan sa gilid ng kalsada at gilid ng isang malaking puno. The place is pretty clear. Dito na siguro muna ako habang wala pa akong idea kung sino ang dapat lapitan.

Fuck