เมื่อสามีของฉันเป็นตัวร้าย

15.มิยอมสูญเสีย

ลาร์ซส่งถ้วยน้ำชาให้ดาฟเน่ก่อนที่เขาจะยักคิ้วให้เธอ เธอส่งยิ้มให้เขาจางๆพอเป็นมารยาทก่อนจะรับแก้วน้ำชานั้นมาดื่ม

เรากำลังนั่งอยู่ในงานเลี้ยงครบรอบแต่งงาน แน่นอนว่างานนี้เธอมิได้มีส่วนร่วมในการจัด แขกในงานส่วนใหญ่ก็คือตระกูลที่มาเดลีนสนิทจริงๆ

ซึ่งเธอมิได้รู้จัก...

ตอนนี้ดาฟเน่เพียงนั่งรอ เธอกำลังนั่งรออย่างใจจดใจจ่อเลยทีเดียว รอยยิ้มที่แสนจะงดงามปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

"..มีเรื่องดีๆงั้นหรือ ข้าเห็นเจ้ากำลังยิ้ม"

เสียงของบุรุษที่มาทีหลังนั่งลงข้างเธออีกฝั่ง ดาฟเน่ปรายตามองอีสเซ วันนี้เขาสวมชุดสบายๆมิได้แต่งเต็มยศเช่นวันที่ไปงานเลี้ยงตระกลูเบอริฮาน ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาส่งยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน

"ใช่ กำลังรอคอยเรื่องสนุกอยู่ เจ้าเองก็รอดูด้วยกันสิ"

ลาร์ซก้มหน้าลงดื่มน้ำชาโดยที่ไม่สนใจองค์จักรพรรดิเลย ราวกับว่าอีสเซนั้นไร้ตัวตนในสายตาของเขา ซึ่งหากจะว่ากันตามจริง การกระทำเช่นนั้นถือเป็นการหมิ่นเกียรติขององค์จักรพรรดิได้เลยนะ แต่อีสเซในวันนี้สวมเพียงเสื้อธรรมดา นั่นหมายความว่าเขาเองก็ไม่ต้องการให้ผู้คนล่วงรู้ถึงตำแหน่งของเขา..

"ข้ามารับเจ้ากลับพร้อมกัน เมื่อวานเจ้าสัญญาว่าจะกลับไปที่พระราชวังพร้อมกันกับข้า..."

"ได้สิ ข้าเองก็มีเรื่องที่จะต้องคุยกับเจ้าเหมือนกัน"

เขาส่งยิ้มที่แสนจะดีใจให้เธอ เนื่องจากงานเลี้ยงเป็นงานเล็กๆที่มีเพียงคนสนิททำให้งานจบลงอย่างรวดเร็ว ดาฟเน่ลุกขึ้น

"ข้าจะออกไปเดินเล่นที่สวนสักครู่.."

เธอกล่าวพร้อมกับเดินออกมา อีสเซรีบลุกขึ้นเพื่อเดินตามเธอออกไปทันที เขาโอบกอดเธอจากด้านหลังเมื่อเรายืนอยู่ด้วยกันที่หน้าสวนดอกกุหลาบสีแดงสด

"เมื่อวานที่ข้ายอมก็เพราะข้าเห็นแก่ชื่อเสียงของเจ้านะ ดาฟข้าคิดถึงเจ้ามากจริงๆหนึ่งวันที่มิได้พบหน้ายาวนานเป็นเหมือนหนึ่งปีเลย!"

ดาฟเน่หลับตาลงช้าๆเธอยกมือขึ้นมากุมมือของอีสเซที่โอบกอดเธอเอาไว้

"เจ้ารักข้าจริงรึเปล่าอีสเซ?"

อีสเซขมวดคิ้ว เขาคลายอ้อมกอดก่อนจะหมุนตัวเธอให้หันหน้ามาสบตาเขา

"ข้ารักเจ้าถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงคิดว่าข้าไม่รัก?"

"...งั้นหรือ?"

ทันใดนั้นมาชายชุดดำปรากฏขึ้นมาพร้อมกับเล็งปืนมาที่เธอ และคราวนี้ปรากฏขึ้นมาถึงสองคน

"ปัง!! ปัง!!"

อีสเซดึงดาฟเน่ให้หลบ แต่ทว่าเธอกลับมิได้คิดที่จะหลบหนีตรงกันข้ามดาฟเน่สะบัดมือของอีสเซออก เธอเดินตรงเข้าไปหาชายชุดดำที่ถือปืนนั่น

แทนที่พวกเขาทั้งสองคนจะยิงกลับหยุดชะงักลงเมื่อเห็นเธอเดินเข้าไป

"ยิงสิ!"

ชายชุดดำทั้งสองมองหน้ากันอย่างตกใจก่อนจะรีบหลบหนีไปเพราะมีทหารจำนวนหนึ่งวิ่งมาที่เรา

"เป็นอะไรรึเปล่า?"

ลาร์ซเอ่ยถามพร้อมกับมองดาฟเน่ที่ยืนอยู่อย่างตกใจ และที่เขาตกใจมากกว่าคือองค์จักรพรรดิอีสเซที่ทรุดลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

"ฝ่าบาท ให้กระหม่อมตามหมอหลวงมาไหมครับ"

ดาฟเน่ปรายตามองอีสเซ

"เป็นอย่างไรบ้างอีสเซ ข้าคิดว่าเราควรจะกลับพระราชวังได้แล้ว"

ลาร์ซมองดาฟเน่ก่อนที่จะมององค์จักรพรรดิอีกครั้ง...

ท่าทางว่าดาฟเน่คงจะล่วงรู้ถึงผู้บงการของคนที่ลอบสังหารแล้วสินะ เขามองเธอเดินจากไปจนลับสายตาด้วยอารมณ์ที่ดูสนุก

ดูท่าทางความสัมพันธ์ของเธอกับองค์จักรพรรดิจะเปราะบางกว่าที่คิดเอาไว้

พอขึ้นมาบนรถม้าอีสเซก็มิกล้ากล่าวสิ่งใดเลย เขานั่งเงียบๆเพื่อรอคอยให้ดาฟเน่พูดออกมาก่อน เธอถอนหายใจเบาๆ

"เหตุใดถึงต้องทำถึงขนาดนั้น จุดประสงค์ของเรื่องราวลอบฆ่าไร้สาระนั่นคืออะไรอีสเซ?"

"ดาฟ อย่าโกรธเลยนะ ข้าขอโทษ..."

"หากว่าข้าเดาไม่ผิด เจ้าจงใจใส่ร้ายลาร์ซเพื่อให้ข้าเกลียดเขามากกว่าเดิมงั้นสิ!"

อีสเซลุกขึ้นมานั่งข้างเธอ เขาโอบกอดเธอเอาไว้แน่น พร้อมทั้งอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตักเขา

"ด่าข้าได้มากเท่าที่เจ้ากำลังโกรธเลย ข้าจะไม่เถียงหรือว่าทำอะไรเจ้าทั้งนั้น"

ดาฟเน่หลับตาลง

"อีสเซ เจ้าทำให้ข้าผิดหวัง เจ้ารู้รึเปล่าว่าข้าวิตกกังวลมากแค่ไหนเรื่องมือสังหาร ข้ากินไม่ได้นอนไม่หลับเลยนะ"

"พวกเขาไม่มีวันทำร้ายเจ้าแน่นอนดาฟ คำสั่งของข้าคือให้พวกเขาไปก่อกวนเท่านั้น"

"แล้วในคราแรกข้าจะไปรู้ไหมว่าพวกเขาจะไม่ทำอันตรายใดๆกับข้า เจ้าไม่เคยบอกข้าเลยอีสเซ!!"

เชาลูบผมเธอเบาๆ

"...ใช่แล้วคนผิดคือข้าเอง ข้าจะไม่เถียงเจ้าอีกแล้วนะ"

มันไม่ใช่ว่าเขาจะมายินยอมรับผิดง่ายดายเช่นนี้ดิวะ! เธอเองก็ไม่เข้าเลยว่าทำไมถึงได้หงุดหงิดมากมายขนาดนี้

อาจจะเป็นเพราะว่าเธอเชื่อใจเขามาก จนรู้สึกว่าการกระทำของเขามันคือการหักหลังเธอ...

"ไปส่งข้ากลับเมอลินเถอะ!"

"...ไม่ได้นะ! เจ้าสัญญาแล้วว่าจะอยู่กับข้า ดาฟข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไปอีกแล้ว.."

อยู่ๆน้ำเสียงของอีสเซก็เปลี่ยนไปราวกับว่าเขากำลังโกรธ เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา

"หากว่าเจ้ารักข้าจริงๆเจ้าจะต้องรอคอยให้ข้ายินยอม มิใช่มาบังคับข้าเช่นนี้"

เหตุใดเธอถึงชอบกล่าวว่าเขาไม่รักเธอนะ เขารักเธอมากมายขนาดนี้แล้ว เหตุใดยังไม่เชื่อใจ การกระทำของเขามันยังไม่เพียงพอให้เชื่อมั่นงั้นหรือ?

"แล้วที่ข้าทำอยู่มันมิใช่การรอคอยหรืออย่างไร ข้ารอคอยเจ้ามาสี่ปี สี่ปีแล้วดาฟที่สายตาของข้ามิเคยสนใจมองสตรีสักคน ไม่ว่าจะไปที่ใดสายตาของข้าจะคอยจ้องมองหาใบหน้าที่งดงามของเจ้าตลอดเวลา แผนการลอบสังหารปลอมๆนี้เกิดจากการที่เจ้าสนิทสนมกับลอร์ดมาเดลีนมากเกินไป ข้าบอกแล้วดาฟว่าข้ามิอาจเสียเจ้าไปได้ ยิ่งกับลอร์ดมาเดลีนข้ายิ่งไม่ยอม!!!"

ดวงตาของอีสเซนั้นรื้นไปด้วยน้ำตา

"เพราะว่าเขาชนะข้าไปแล้วครั้งหนึ่ง ตรงที่เขาได้เข้าพิธีแต่งงานกับเจ้า หากว่าเจ้ารักเขาขึ้นมา ข้าก็จะแพ้อีกเป็นครั้งที่สอง..."

เธอเพียงแค่อยากจะมาจัดการเขาเรื่องมือสังหาร แล้วเหตุใดเรื่องราวมันเลยเถิดมาไกลขนาดนี้กันนะ!!

"อีสเซ บางทีนะ บางทีข้าก็คิดว่าเป็นแบบนี้มันดีแล้วงั้นหรือ เราต่างก็กำลังทรมารกับความรักที่ผิดศีลธรรมนี่ หากว่าเราแยกย้ายกันไปใช้ชีวิต เจ้าคือองค์จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ และข้าคือสตรีต่ำต้อยผู้หนึ่ง...หากว่าเป็นเช่นนั้นเราจะมีความสุขมากกว่าที่เป็นอยู่นี่ไหม?"

หยาดน้ำตาไหลรินลงมาจากดวงตาของอีสเซ

"เจ้าก็แค่ลองเลิกยึดติดกับข้า..."

เขาซบหน้าลงที่ไหล่ของเธอราวกับว่ากำลังหมดเรี่ยวแรงก่อนที่อีสเซจะล้วงไปที่เข็มขัด เขาชักมีดสั้นออกมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับยกมันขึ้นมาจ่อที่ใต้คางของเธอ

"....หากว่าข้าจะต้องผิดหวังในความรักที่ข้ามีให้เจ้า เช่นนั้นเราก็ควรจะไปอยู่ด้วยกันที่โลกอื่นด้วยกันเถอะดาฟเน่"

เธอมองหน้าเขาด้วยสีหน้าที่แสนจะเจ็บปวด ดาฟเน่ไม่แม้แต่จะผลักมือที่ถือมีดจ่อคอเธอออก

"เอาสิอีสเซ แทงเลย อย่างน้อยข้าก็ได้ตายในน้ำมือของคนที่ข้าไว้ใจที่สุด นั่นอาจจะทำให้ข้าเจ็บปวดกับการตายน้อยลงกว่าเดิม..."

อีสเซเม้มปากแน่น มือที่ถือมีดนั่นสั่นเทาจนคมมีดบาดลึกลงไปที่ผิวหนังตรงคอของดาฟเน่

เลือดสีแดงสดของเธอไหลลงมาจนเปรอะเปื้อนคมมีด...

ดาฟเน่กำมือแน่นเพราะเธอกำลังเจ็บปวดแต่ทว่าในใจกลับไร้ซึ่งความหวาดกลัว เธอเชื่อเหลือเกินว่าเขาจะไม่มีทางฆ่าเธอแน่ และการเล่นเกมกับอีสเซให้ชนะ เธอจะต้องอ่านความคิดของเขาให้ออก จึงจะสามารถโต้กลับไปให้สะเทือนไปถึงจิตใจของเขา

เธอกำลังบอกกล่าวให้เขารู้ว่าการที่เขาสร้างเรื่องการลอบสังหารเธอมันผิด และเธอพร้อมจะเดินจากไปทุกเมื่อหากว่าเขายังคงกระทำเช่นนี้อีก...

ถึงแม้ว่าเขาจะหยิบยกความตายมาขู่เธอ แต่เธอก็จะไม่หวาดกลัว เมื่ออีสเซที่เห็นว่าเธอไม่หวาดกลัวสิ่งใด สุดท้ายเขาจะยอมอ่อนลงเพื่อรักษาเธอเอาไว้...

อีสเซทิ้งมีดในมือลงกับพื้นรถม้า เขาฝังหน้าลงไปที่รอยแผลของเธอก่อนจะแลบลิ้นออกมาเลียเลือดสีแดงสดที่กำลังรินไหล...

"ดาฟเน่ ครั้งนี้เจ้าชนะแล้ว...หยุดโกรธเคืองข้าสักทีเถิด"

เขากล่าวพร้อมทั้งโอบกอดเธอเอาไว้แน่นจนเธอแทบจะหายใจไม่ออก

"คนที่ทำผิดก็จะต้องถูกทำโทษสิ อีสเซ"

"ข้ายอมทุกอย่าง ยกเว้นการเสียเจ้าไปและอยู่ห่างจากเจ้า"

อีสเซก้มลงไปเก็บมีดก่อนจะวางมันใส่มือของดาฟเน่แทน

"ที่กล่าวว่ายอมทุกอย่าง นั่นหมายถึงชีวิตของข้าด้วย เจ้าสามารถใช้มีดนี่ กรีดเอาหัวใจของข้าออกมาได้เลย หากเจ้าปรารถนาจะได้มัน..."

เธอยกมีดที่แหลมคมนั้นขึ้นมาดูก่อนจะจี้มันไปที่หัวใจของอีสเซ

"ข้ามิคิดว่าตัวเองจะกล้าทำร้ายเจ้าหรอกนะ..."

ดาฟเน่โยนมีดทิ้งไปอีกครั้งก่อนที่เธอจะกระชากคอเสื้อของอีสเซเข้ามากดจูบอย่างแรง จุมพิตที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือดที่หอมหวานเย้ายวน เธอหลับตาลงช้าๆก่อนจะขบกัดที่ริมฝีปากล่างของเขาอย่างแรง

"หากว่าเจ้าทำเรื่องลับหลังข้าอีกครั้ง คราวนี้เจ้าจะเสียข้าไปตลอดกาลอีสเซ และนี่จะเป็นการสูญเสียที่เจ้าไม่มีวันคาดคิด..."