เมื่อสามีของฉันเป็นตัวร้าย

10.ถูกจับใด้อย่างง่ายดาย

ไอลาคุกเข่าลง สาวใช้ร่างท้วมก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด

"ว่ามาไอลา ข้ารอฟังอยู่"

"ครอบครัวของข้าอยู่ในกำมือขององค์จักรพรรดิค่ะ หากว่าข้าไม่รายงานความเคลื่อนไหวของท่านหญิงให้พระองค์รับรู้ ครอบครัวของข้าจะตกอยู่ในอันตราย..."

"แล้ว?"

"ทุกครั้งที่ข้ารายงานความเคลื่อนไหวของท่านไป ข้าจะรายงานไปเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น ท่านหญิงคือเด็กน้อยที่ข้าเลี้ยงมา ข้าเองก็มิอาจทำร้ายท่านหญิงได้เช่นกัน ข้าเพียงอยากขอโอกาสสักครั้ง"

ดาฟเน่เอนหลังพิงโซฟา เธอปรายตามองไปบีเซนและเบซิลที่นั่งคุกเข่าอยู่เช่นกัน

"โอกาสจากข้านั้นมีไม่บ่อยไอลา ต่อจากนี้เจ้าจะต้องมาขออนุญาตข้าทุกครั้งที่จะรายงานเรื่องของข้าให้อีสเซรู้ และจะต้องให้ข้าตรวจดูรายงานนั้นด้วย หากว่าเจ้าหักหลังข้า นั่นหมายถึงคราวนี้ข้าจะไปบอกอีสเซว่าข้าล่วงรู้ถึงการที่เขาส่งเจ้ามาสอดแนมข้า.."

ไอลาก้มหน้าลงพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ

"พาทั้งสองคนนี้ไปจัดการอาบน้ำให้เรียบร้อย หาห้องให้พวกเขาอยู่ ต่อจากนี้บีเซนจะทำงานควบคู่กับเจ้า เจ้าควรจะสอนงานให้นาง ส่วนเบซิล เจ้าคืออัศวินที่ต้องปกป้องข้า อาบน้ำเสร็จแล้วขึ้นไปหาข้าบนห้องด้วย ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า! ที่เหลือแยกย้ายกันไปนอนเถอะ"

เธอเดินขึ้นบันไดพร้อมกับถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอก หากไม่แสดงให้เห็นว่าเธอเด็ดขาดคนใต้ปกครองก็จะไร้ความเกรงกลัว

ทำได้ดีแล้วนะวันนี้ เก่งมากเลยนะดาฟเน่! หนทางที่จะเป็นดาฟเน่คนใหม่อยู่เพียงแค่ปลายนิ้วแล้วจริงๆ!

ดาฟเน่อาบน้ำพร้อมกับสวมชุดนอน เธอล้มตัวนอนลงบนเตียง ทั้งที่นอนไปทั้งวันแล้ว ยังมีหน้ามาง่วงอีกนะ!

เธอค่อยๆหลับตาลงช้าๆ

เบซิลก้มมองชุดนอนที่สาวใช้ชื่อว่าไอลาสวมให้เขา เสื้อสีขาวแหวกอกกับกางเกงขายาวสีดำ มันใกล้เคียงกับชุดนอนตรงไหนกัน!!

แต่ถึงอย่างนั้น ในราชอาณาจักรนี้ก็ไม่มีใครไม่รู้จักดาฟเน่ มาเดลีน สตรีที่เห็นบุรุษเป็นของเล่นและคบชู้ไปทั่ว ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้มีพระคุณของเขาและพี่จะเป็นสตรีที่ได้ชื่อว่าเป็นหญิงโฉดแห่งยุค

เขาผลักประตูเข้าไปอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน

หลับ..

ใบหน้าที่งดงามนั้นกำลังนอนหลับอยู่บนที่นอน ราวกับภาพวาดราคาแพงเส้นผมสีน้ำตาลนั้นสยายไปกับผ้าปูที่นอน ผิวกายที่ขาวนวลเนียนราวกับหิมะ อกอวบอิ่มโผล่พ้นชุดนอนมาเล็กน้อย

เบซิลนั่งลงที่ข้างเตียง เขาไม่รู้ว่าเมื่อเธอหลับเช่นนี้แล้วเขาจะต้องทำเช่นไร หากว่าออกจากห้องไปโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจะถูกทำโทษรึเปล่านะ

เมื่อคิดได้ดังนั้น เบซิลจึงล้มตัวนอนลง เขานอนที่พื้นพรมด้านล่างก่อนจะหลับตาลง...

.......

ลูอีสมองราชโองการในมือพร้อมกับถอนหายใจ เขาถูกแต่งตั้งเป็นเคาน์ที่จะต้องไปประจำการที่ชายแดนสองปี

สาบานว่าองค์จักรพรรดิมิได้มีความแค้นเคืองอะไรกับเขาใช่ไหม? เป็นเพราะว่าเขารักดาฟเน่ใช่รึเปล่า!!

ลูอีสมิใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆอยู่แล้ว เพียงแค่สองปีเท่านั้นเอง!! พอเขากลับมาจะไปขอดาฟเน่แต่งงานเลยคอยดูเถอะ!

เขาถือกระเป๋าเสื้อผ้าเดินลงบันไดมาก็สวนทางกับลาร์ซพอดี

"เดินทางปลอดภัย..."

"ขอบคุณครับ"

"หวังอย่างยิ่งว่ากลับมาแล้วเจ้าจะตั้งสติได้มากกว่านี้ สตรีที่คู่ควรมีมากมาย"

"...แต่สตรีที่ข้ารักมีคนเดียว ข้าโชคดีกว่าพี่ที่ข้ารู้ตัวว่าข้ารักใคร พี่เองก็รีบหย่ากับนางและไปหาคนรักใหม่เสียที!"

หลังจากลูอีสกล่าวจบเขาก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว ลาร์ซส่ายหน้าเบาๆพร้อมกับถอนหายใจ

ดาฟเน่ลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงเช้ามืด เธอลุกขึ้นพร้อมกับนั่งบนที่นอน พอเหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาหกโมงเช้า พระอาทิตย์ยังไม่โผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้าเลย

ไปเดินเล่นดูสวนหน่อยดีกว่า เธอลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปหยิบเสื้อคลุมแต่ก็ต้องชะงักเพราะเธอเหยียบไปโดนอะไรบางอย่างที่พรม

"โอ๊ย!!"

ดาฟเน่ตกใจเล็กน้อยที่เธอเหยียบมือของเบซิลอย่างแรง

"ขอโทษ เจ็บมากรึเปล่า เจ้ามานอนตรงนี้ได้ยังไง!!"

เขาก้มหน้าลง

"เมื่อคืนท่านหญิงเรียกข้ามา ท่านบอกว่ามีเรื่องจะคุย พอข้าเข้ามาก็เห็นท่านนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง จะปลุกก็มิกล้า จะออกไปก็ไม่กล้า..."

ก็เลยมานอนบนพรมเช่นนี้?

"เอาเถอะ เมื่อคืนข้าเหนื่อยล้ามากจริงๆก็เลยเผลอหลับไป แต่ไหนๆเจ้าก็มาแล้ว ข้าจะคุยเรื่องข้อตกลงเลยก็แล้วกัน "

"ครับ"

"เจ้าคืออัศวินในนามของเมอลิน เรื่องยศเซอร์ข้าจะจัดการให้เองไม่ต้องไปสอบให้เสียเวลา งานหลักของเจ้าก็คือคุ้มครองข้า มีข้อยกเว้นที่เจ้าไม่ต้องตัวติดกับข้าก็คือในตอนที่ข้าอยู่กับองค์จักรพรรดิ"

"ทราบแล้วครับ"

"อีกเรื่อง ข้าเป็นคนให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์ภายนอกมาก เจ้าและพี่สาวจะได้รับเครื่องแบบของเมอลิน ดูแลตัวเองให้ดีเวลาอยู่ในสายตาข้า ส่วนเรื่องค่าจ้าง..."

"เรื่องนั้นข้ากับพี่คุยกันแล้วครับว่าจะไม่ขอรับค่าจ้าง พวกเราจะทำงานให้ท่านหญิงโดยไม่รับค่าจ้างเป็นเวลาสองปี หลังจากนั้นท่านหญิงค่อยจ่ายเงินค่าจ้างให้พวกเรา"

"ข้าพึ่งบอกกับเจ้าไปว่าข้าใส่ใจเรื่องภาพลักษณ์ หากเจ้าทั้งสองไม่ได้รับเงินค่าจ้าง จะเอาเงินทองที่ไหนซื้อของที่ดีๆกิน ซื้อรองเท้าและน้ำหอมล่ะ ข้าจะบอกให้นะเบซิล ข้ามิได้คิดจะเป็นท่านหญิงดาฟเน่ไปตลอด วันหนึ่งข้าจะเป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้านที่ชื่อดาฟ ปลูกผักทำไร่อยู่ที่ชนบท รับเงินค่าจ้างไปเถิดเพราะในวันข้างหน้าข้าอาจจะให้อิสระคืนแก่พวกเจ้า..."

มีความสุขงั้นหรือ? เบซิลคิดว่าเขามองไม่ผิดแน่นอนเพราะแววตาของท่านหญิงมันกำลังมีความสุข

"ไปเถอะ ข้าจะลงไปที่สวน"

เธอลุกขึ้นพร้อมกับเดินลงมาด้านล่าง ดาฟเน่สวมเพียงชุดนอนที่คลุมด้วยเสื้อคลุมตัวบางเท่านั้น เธอนั่งลงบนพื้นหญ้าที่เต็มไปด้วยดอกเดซีสีขาว

"นี่คือวิสัยของสตรีชนชั้นสูงงั้นหรือคะ? ข้ามิเคยเห็นสตรีผู้ใดถอดรองเท้าเดินบนหญ้าและนั่งลงในทุ่งดอกไม้เช่นนี้ อีกทั้งนี่คือเวลาหกโมง มิใช่เวลาที่ชนชั้นสูงจะตื่นนอนเลยค่ะ"

บีเซนกล่าวถามไอลาพร้อมกับมองไปที่ดาฟเน่

"บางอย่างมันเปลี่ยนไปน่ะ เปลี่ยนไปเหมือนกับท้องฟ้าที่อึมครึมในฤดูฝนเปลี่ยนมาเป็นท้องฟ้าที่สดใสยามฤดูหนาว..."

"น่าเสียดายที่วันนี้เจ้าตื่นเร็ว อุตส่าห์คิดว่าจะทำให้แปลกใจแท้ๆ!"

อีสเรย์กล่าวพร้อมกับเดินไปหาดาฟเน่ เขานั่งลงเคียงข้างเธอพร้อมกับดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด

"แยกย้ายกันไปได้แล้ว คนผู้นั้นคือองค์จักรพรรดิเจ้าควรรู้ไว้ได้เลยว่าเวลาที่องค์จักรพรรดิอยู่กับท่านหญิง พวกท่านทั้งสองต้องการเวลาเป็นส่วนตัว ข้ารับใช้เช่นพวกเราต้องรีบหลบไป!"

บีเซนพยักหน้าอย่างเข้าใจ

"ลมอะไรหอบเจ้ามาถึงเมอลิน?"

"ลมแห่งความคิดถึงยังไงล่ะ มิได้พบหน้าเจ้าวันเดียวนั่นทำให้ข้าจวนเจียนจะขาดใจ"

เธอหลับตาลงก่อนจะแอบอิงซบในอ้อมกอดของเขา

"เจ้าทำราวกับว่าตัวเองเป็นคนว่างงานนะอีสเซ งานที่กองอยู่บนโต๊ะมันน้อยไปรึไง?"

"ก็เพราะว่างานเยอะไง ถึงได้รีบมาหาเจ้าแต่เช้า ข้าส่งเรื่องเกี่ยวกับการแก้กฎหมายการหย่าไปแล้วนะดาฟ อีกไม่กี่เดือนกฎหมายน่าจะถูกแก้ไข "

"ถ้าให้ข้าเดา คนแก่พวกนั้นจะต้องบังคับให้เจ้าเลือกคู่อีกแล้วใช่ไหม?"

อีสเซหัวเราะเบาๆ

"ก็ ทำนองนั้น"

"อีสเซ ข้ามิอาจขึ้นเป็นจักรพรรดินีได้หรอกนะ ข้าคือสตรีที่ถูกหย่าร้าง ชนชั้นสูงจำนวนมากจะต้องออกมาขัดขวางการแต่งงานของเขา"

"ข้าไม่สนใจ"

"ไม่ได้อีสเซ เจ้าควรจะยอมรับความจริงว่าข้ามิอาจเป็นภรรยาขององค์จักรพรรดิได้ ข้าไม่คู่ควร"

ในใจของอีสเซมันกำลังเจ็บปวด เขารีบก้มหน้าลงไปทาบทับริมฝีปากของเธออย่างรวดเร็ว เพราะว่าเขาไม่อยากฟังความจริงอันเจ็บปวดจากริมฝีปากนี่อีกแล้ว

"ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไปหรอกนะดาฟ"

"ข้าเองก็มิได้เรียกร้องให้เจ้าปล่อยข้าอีสเซ เจ้ายังคงโอบกอดข้าได้มากเท่าเดิม เพียงแต่เจ้าต้องเลือกสตรีชนชั้นสูงมาสักคนเพื่อแต่งงานด้วย..."

"เหตุใดข้าถึงต้องทำสิ่งที่ตัวเองเจ็บปวดด้วย"

"เพราะว่ามันจำเป็น มิเช่นนั้นคนพวกนั้นอาจจะฉุดรั้งเจ้าลงมา...."

อีสเซต้องแต่งงาน เพื่อที่เขาจะได้สนใจเธอน้อยลง...และวันที่เธอเป็นอิสระจากการหย่า เธอจะหนีไปจากที่บาทีเรี่ยนทันที ไปใช้ชีวิตที่เป็นของเธอเอง!

"ที่เจ้ากล่าวมาก็มีเหตุผล"

"จะมัวชักช้ามิได้อีสเซ เจ้าต้องรีบจัดการ"

อีสเซแสยะยิ้ม เขาหรี่ตามองดาฟเน่ก่อนจะลูบผมของเธออย่างแผ่วเบา

"ไม่มีสิ่งใดมารับประกันเลยว่าเจ้าจะไม่หนีจากข้าไป..."

ดาฟเน่เลือกจะมองทางอื่นเพราะตอนนี้หัวใจของเธอมันกำลังเต้นแรงเนื่องจากอีสเซกำลังมองมาที่เธออย่างจับผิด

"ท้องให้ข้าสิดาฟ ข้าจะแต่งงานกับสตรีอื่นก็ต่อเมื่อเจ้าตั้งครรภ์ลูกของข้าเท่านั้น"