My Possessive Stranger

Episode 2

I woke up with my head pounding in kaleidoscope of pain.

Shit!

Napasapo ako sa aking noo. My head is heavy just like tons of metals. And it feels like my head is going to break into two.

Mapupungay pa ang mga mata ko. Can't help it. Feels like I was in heaven last night-

"Oh my gosh!" Daing ko when I realized I'm in unknown place. "Jusme, Quennie! Anong ginagawa mo dito?!"

I looked down and fudge! I'm naked.

I roomed around my eyes. Nakabibingi ang paligid. I'm all alone pero bakit wala akong saplot?-

"Oh my god! May naisuko na ba ako sa bathala?"

My eyes widened as I left my lips hung open.

"Pero... pero wala akong maramdamang sakit? Ano ba talaga ang nangyari kagabi?" Naguguluhan kong tanong sa kawalan.

Malawak ang kuwarto. I'm sitting in master's bed. May crystal chandelier, may makapal na kurtina at makinis ang sahig. May mahabang desk or drawer sa tapat mismo ng higaan na may nakapatong na tv at two silver tree-like thingy. Sa gilid noon, which is sa sulok na konektado padin sa drawer, sa tapat noon ay may isang swivel chair. Sa ibabaw ng desk ay may dalawang picture frames at maliit na black lampshade. Mayroon ding mahabang aircorn na nakalagay sa itaas. At sa dingding, which is sa likod ko, may mahabang parang salamin. I don't know kung para saan ito. And then sa kaliwang banda ko, may pintuan. May nakasabit doon na manipis na tela silbing kurtina.

"Baka doon ang banyo?" Wala sa sarili kong sabi.

Nahagip ng mga mata ko ang damit na nasa couch. Brown couch na may puti at brown na pillows. Nasa gilid lang ito halos ng kama.

Bumangon ako habang nakabalot ng comforter ang katawan ko.

I grabbed the clothes and brought down the comforter. Isa-isa kong chineck ang mga damit.

Oh my god!

Nanlalaki ang mga mata ko habang dahan-dahan kong itinaas ang underwear kong punit. My lips got opened.

Oh my god again!

Sinong nagpunit nito? Saka... where am I ba talaga?

Napalunok ako nang may naalala akong nangyari kagabi.

I was drunk last night. I was chit-chatting with... who the heck was that? Alegriexandeck? Oh! He was Alexander Montgomery. The last thing I know is there was a stranger who butted in. He interrupted my conversations with Mr. Montgomery. He told him I was owned by someone! And that someone is probably him!

Gosh! I can't belive this is happening!

"Then I'll make you mine tonight"

Napapikit na lamang ako habang kagat-kagat ang lower lip. This is terrible! A big mistake! I should have followed Angelo!

And speaking of him, kumusta na kaya si Kate?

Dali-dali akong nagbihis. Kailangan hindi ako maabutan ng kung sinumang nilalang ang nakagawan ko ng misteryo kagabi. I shouldn't see him! Dapat hindi niya din ako makita!

Tatakbo na sana ako nang may nahulog na isang pirasong papel. Maliit lang siya at hugis parisukat.

Dinampot ko ito at binasa.

I'm sorry if I left you naked. But don't worry, I prepared some clothes for you. I hope it would fit for you.

Napapikit muli ako. Goodness! Anong kalokohan na naman ba 'to?

P.s. I love how you smell last night. You were damn wild in bed.

- yps

What?! Sino si "YPS"? Wala naman akong kakilalang YPS ah? Si Kate, Segovia siya pero... imposible naman na kapatid niya 'to?

"Tss. Kung ano-ano na naman ang nasa isip mo, Levi! Yan! Lasing lasing pa!" Panenermon ko sa aking sarili.

"Jusmeee. Kailangan ko ng makauwi. Mapapagalitan na naman ako nila mommy."

Tuluyan na akong nakalabas sa kuwarto. I was stunned nang bumungad sa akin ang magarang paligid. Sumisigaw sa kinang ang lahat ng materyales. Everything is perfect. Everything is quite expensive. May mga antiques, botiques. May mga paintings din na nakahang sa dingding. Breath-taking... classic... powerful... authorative...

May kung anong kumulo sa tiyan ko. Agad akong napahawak doon dahil ramdam kong nagugutom na ako.

"Oh my god. I wanna go home. Nasaan ba ako? Baka mapagkamalan akong magnanakaw dito."

Waaaaaa! Nasaan nga ba ako? Bakit ako lang mag-isa dito? Wala man lang ba silang katulong?

Paano kung may asawa na 'yung nakamilagrohan ko? Paano kung susugurin na lamang ako bigla-bigla?! I know nothing! And besides, kung may asawa man siya, bakit sinabi niyang pagaari niya ako?

Damn it! I can't help but make loads of question that linger behind my mind.

I finally arrived in our house. As I stood in front of our door, I heard mom and dad arguing.

Tss. For f*****g over and over again. Hindi ba sila nagsasawa?

I heaved a sigh before twisting the doorknob and let myself in. When mom and dad saw me walking inside, they stopped from arguing.

"Saan ka na naman galing, Quennie? We called Kate but she didn't know where on earth are you!" Mom greeted me with her dragon eyes and mouth.

"I'm fine ma. Nandito na ako oh?" Umirap ako.

Sometimes, I don't want to talk to them. Sometimes I don't want to live with them.

Put yourself in my situation. May gana ka pa kayang mabuhay o tumira kasama sila knowing that they are always shouting like they don't hear each other? Tell me then, how?

I stormed out at dumiretso sa kuwarto ko.

Just s**t! I think I'm gonna explode in summit of thoughts. 

Pagkapasok ko ng kuwarto ay binagsak ko ang aking sarili sa kama. Kinuha ko na din ang phone ko para sana tawagan si Kate.

"Hello?" Bungad niya sa kabilang linya nang sinagot niya ang tawag ko.

"Oh? Kumusta?"

"Eto. Kagigising lang. Grabe. Ang sakit ng ulo ko. Tapos... oh my god!" Para siyang biglang kinilig. "MA's here!" Nagagalak niyang wika.

Nanlaki ang mga mata ko. Really? Hindi umuwi si Angelo?

"Then?"

"Ayun. Katabi ko." Pabulong na sabi niya sa huling salita.

Napasapo ako sa aking noo. OMG! May nangyari na kaya-

"Shunga. Wala naman. Grabe ka ha? Matino siya no! At saka..." biglang tumahimik sa kabilang linya.

"Ang guwapo niyang matulog!" Humalakhak siya.

"Anyare sa inyo kagabi?" Tanong ko. Saglit kaming nabalutan ng katahimikan.

"Ayun. Sinermunan ang lola mo. Tss. Galit na galit kasi uminom daw ako. Buti daw at nagtext ka sa'kin- hmm. So ikaw pala ang dahilan?"

Nalaglag ang panga ko. Really? Ako pa 'tong sinisisi niya?

"Eh anong gusto mong gawin ko last night? Pabayaan ka? At saka, buti nga si Angelo naghatid sa'yo. Eh alangan namang ako? Hello? Nalasing din kaya ako. Saka..." tumawa ako. Naalala ko kasi 'yung pinagsasabi niya kagabi.

"Alam mo bang kung ano ano nalang ang pinagsasabi mo? Lalo na 'yung tungkol kay Mari?" Humalakhak ako.

"What?! Ano sinabi ko? Teka, wala akong maalala!"

"Kate? Gising ka na pala." Rinig kong boses ni Angelo na halos kagigising lang.

"Ay. He-he. Sorry love. Nagising ba kita? Eh kasi itong si Quennie, kung ano ano sinasabi niya."

Muling nalaglag ang panga ko. Talaga 'tong bruhang 'to. Ako pa sinisisi?!

Magsasalita pa sana ako nang naunang magsalita si Kate.

"Osiya! Babayu muna, Quens. See  you later na lang." Paalam niya at agad na pinutol ang linya.

Minsan may pagkabruha 'tong si Kate eh. Bastusan. Hindi man lang tinapos ang sasabihin ko?

Inilagay ko ang aking mga kamay sa tiyan. Napatitig ako sa ceiling. Muli ko na namang naalala 'yung nangyari sa akin kagabi.

Sino kaya 'yun? At... hays. Buti at hindi niya kinuha ang v card ko. Infairness, ang galing niya. Parang sanay na sanay na siyang gawin 'yun. Bale gawain niya 'yung bagay na 'yun.

Bumangon ako at nagpalit ng damit. Makikipagkita ako kina Kyla at Kate.

I wore crop top at fitted jeans and a pair of white shoes.

Pagkatapos kong mag ayos ng sarili ay lumabas na ako ng kuwarto.

Nadatnan ko sila mama at papa sa sala. They are cuddling.

Yan! Dapat laging ganiyan. Hindi 'yung digmaan lagi ang napapanood ko between them.

"Ma, pa." Sambit ko.

Gulat silang lumingon sa akin.

"I'll meet some of my friends." Nakangiti kong pahayag.

"Okay. Huwag kang magtatagal ha? May salu-salu tayo mamaya." Anang mommy.

"Okay. Aalis na po ako." Sigaw ko at tuluyang lumabas ng bahay.

Tinext ko silang dalawa na pumunta kami sa coffee shop where we usually go.

Kyla's gloomy. Hindi ko alam kung bakit. Namumugto ang kaniyang mga mata. Parang hindi pa siya natutulog or iyak lang siya ng iyak.

"Oh bhebhe ko? Anyare? Bakit ganiyan mukha mo?" Nagaalala kong tanong.

Kumusta 'yung usapan nila Ricci?  The last time I checked, ipapakilala ni Kyla si Rich bilang boyfriend niya.

"He's gone." Malungkot niyang sabi.

Lumandas ang luha sa kaniyang pisngi.

"Huh? Anong ibig mong sabihin, peks?" Naguguluhang tanong ni Kate.

Kahit naman ako. Naguguluhan ako sa mga sinasabi niya.

"He gave up, guys." Aniya nang tinignan kami ng diretso.

Nag iwas ako ng tingin. Hindi ko alam kung bakit nasasaktan din ako. Pero siyempre, kaibigan ko si Kyla. Natural lang naman siguro na masasaktan din ako para sa kaniya.

"Nangako siya. Nangako siyang kahit anong mangyari, hindi siya uurong sa laban. Nangako siya na kahit anong mangyari, lalaban kami. Na sabay kaming susugod." Humaguhol siya sa pag iyak.

Tumayo kami at tinabihan siya. Hinagud-hagod namin ang kaniyang likod.

"Ganun ganun nalang ba 'yun? Talaga bang hindi ako karapatdapat? Bakit ganun? Bakit lagi nalang akong iniiwan at pinapaasa? He promised me! He told me na unbreakable 'yung promises niya but look at now! Wala na siya! Iniwan niya ako sa ere! Tangina!"

I was caught off guard. Ngayon ko lang siyang narinig na magmura ng ganiyan. Never niya pang nabanggit 'yung ganung word.

"Ano ba kasing nangyari?" Naguguluhan kong tanong. Tumingala siya at tinignan kami ng diretso.

Tumayo ako at bumalik sa upuan ko kaninang nasa tapat niya para mas maklaro ko ang ekspresyon niya. Hirap kasi kung katabi ko siya. Hindi ko makita 'yung ekspresyon sa mukha niya.

"He told me we should break up."

Nalaglag ang panga ko. Really?! Sinabi niya 'yun?

"Bakit naman? Ayaw na ba niya sa'yo? May mahal na daw ba siyang iba?" Sunod sunod na tanong ni Kate habang magkasalubong ang mga kilay.

"Oo nga. Saka, anong nangyari nang pinakilala mo siya kay tito at tita?" Kunot noo ko ring tanong.

Hindi siya umimik. May kumakawalang hikbi mula sa kaniya.

"Dad doesn't want Ricci for me. And... he also gave me choices."

"And what are those?" Tumaas ang isa kong kilay.

Huminga siya ng malalim na tila nahihirapan sa sitwasyon.

"I'll break up with him at makakapag-aral ako ng kursong gusto ko."

Huh? So that's it?

"Tapos?" Usisa ko. Gusto kong malaman ang buong nangyari. I know Ricci well. Hinding hindi siya gagawa ng hakbang ng walang dahilan. At kung si Ricci nga ang nakipagbreak, siguro may dahilan 'yun. Hindi naman puwedeng trip niya lang.

"He told me we should break up."

Tumigil ako sa paghinga. I can't believe. I can't believe na ganun ganun na lamang 'yun.

"So that's it? Wala ba siyang binigay na dahilan kung bakit?" Pagkaklaro ko.

"Oo naman, Peks. Baka kasi may dahilan kung bakit mas pinili niyang makipagbreak-"

"Then what is it?!" Putol niya. "Hindi ko alam! At kung ano man ang dahilan niya, wala na akong pake. He gave up on us! He left me hanging with his damn words and promises!" Umirap siya.

Napabuntong hininga nalang ako. I need to talk to Ricci. Kailangan kong malaman ang buong pangyayari. Tama. I'll talk to him.

"Wala na siya. At hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa buhay. Hindi ko alam kung babalik pa ba siya. He's gone. And it kills me really deep." Humagulhol muli siya sa pag iyak.

Tumayo ako at tumabi muli sa kaniya. Hinagod-hagod ko ang kaniyang likod at sinabing

"It's okay, bhebhe ko. Time heals deep wounds. Kaya mo 'yan. Trust yourself."

After naming mag usap ay napagdesisyunan naming maghiwalay na. Kyla needs some rest. I told her na hindi dapat siya laging umiiyak. She couldn't just be like that. Ano? Habambuhay siyang iiyak?

Siguro it's a sign na hindi talaga sila para sa isa't isa. It's a sign na hindi lahat ng tao ay kayang manatili. Kaya kang ipaglaban. And... hmm... In case dito, hindi ako basta basta manghuhusga kay Ricci. I still don't know his rationales. And kung ano man 'yun, I need to know it.

Because to the extreme level na ang curiousity ko, I decided na pumunta sa bahay nila Ricci. At buti nalang, nandoon siya. Pinapasok ako ng mga maids niya. His house is nice. Maganda. Hindi lang siya basta basta bahay. It's mansyon. Of course, dahil mayaman sila. Mga negosyante ang mga magulang niya.

Hmm... sayang. Sayang dahil naghiwalay na sila. If I'm not mistaken, isang buwan palang sila. Almost two years or more than nanliligaw si Ricci kay Kyla and then he'll let her go ng ganun ganun nalang? It's impossible!

"Ricci." Sambit ko.

His eyes are gloomy. Nangingitim ang ilalim ng kaniyang mga mata, emphasizing na wala siyang tulog or kulang.

"Why are you here?" Malamig niyang bungad.

Tumikhim ako.

"I want you to clarify things out. Ano ba ang nangyari? Bakit kayo nagbreak? At saka, ganun ganun nalang ba 'yun?" Kunot noo kong tanong sa kaniya.

"At saka, two years Rich." Untag ko. "Almost two years or more than that ka nanliligaw then you'll let her go nang napasa'yo na siya?"

Lumunok siya at nag iwas ng tingin.

"It's none of your business-" malamig niyang turan na agad kong pinutol.

"No! You can't just say that. I need to know dahil kaibigan mo ako at kaibigan ko si Kyla!"

Suminghap siya na tila nahihirapan sa nangyayari.

"Just leave Quennie." Tipid niyang sagot.

Magsasalita pa sana ako nang may malamig na boses ang sumingit.

"Leave him alone."

Napalunok ako. Kilala ko ang boses na 'yun. Hindi ako puwedeng magkamali.

Nilingon ko siya at laking gulat ko nang hindi nga ako nagkamali. It was him. The only brother of Kyla.

"At bakit? Bakit ko siya iiwan? And who are you to tell me what to do?" Pagtataray ko at tinaasan siya ng kilay.

He clenched his jaw and that made me feel uneasy. Napalunok ako dahil pakiramdam ko galit siya sa akin. The way he looked at me was like he was about to attack me.

"Fine." Inirapan ko siya saka bumaling kay Ricci.

"Hindi ako titigil hangga't hindi ko nalalaman ang side mo. I know there's deep reason, Rich. I know." Umirap ako saka naglakad palayo.

I rolled my eyes at Thomas at nilagpasan siya.

Tss. Nakakainis 'yung Thomas na ''yun. If I know na wala lang talaga siyang pakialam kay Kyla. Naturingang nakatatandang kapatid then wala naman palang kwenta? So wrong.

I drove home with anger. Hindi matanggal tanggal sa sistema ko si Thomas. I don't like him. I don't like his attitudes. I don't like everything about him. He's too callous. Walang kwentang kapatid.

I drop by sa coffee shop namin. This ain't the coffee shop where we usually go.

Pumasok ako doon at nagbihis ng uniform. Usually kapag wala akong ginagawa, dito ako tumatambay. Well atleast, natutulungan ko ang mga magulang ko.

Maya maya ay may pumasok na lalaki. I was stunned. Ang guwapo niya. Light skin, perfect jaw, matangos ang ilong at matangkad. He is with other guy. 'Yung isa ay guwapo din. Matangkad. Matangos din ang ilong at may perfect jaw. Para silang foreigners na may halong pagka-filipino.

The one that made me stun smiled at me. Feeling ko we've met before. Hindi ko ngalang maalala kung saan.

Our customers got wilder nang napansin nila ang dalawang lalaki na kapapasok lamang. They pulled out their phones and took them some photos. 'Yung iba nagiging hyper. I could see some girls blushing at kumikinang ang mga mata nila.

Oh well, this is a common scene. Ganun naman talaga lagi eh. Para kang uod na binabad sa asin kapag may makita kang guwapo. Kasi naman, once in a moment lang na may makikita kang guwapo.

"Siya ba 'yun?" Takhang tanong ng babaeng isa sa mga customers namin.

"Oo nga! At kapag siniswerte ka nga naman!" Kinikilig na tugon ng kaniyang kaibigan.

"Yes. He is Magnum Dela Costa. The heir of Madrigal Dela Costa."

Then tumili sila.

Hindi ko namalayang nasa harap ko na pala ang dalawang lalaki. Tumikhim ako at triny na pakalmahin ang aking sarili. Ang guwapo nila besh!

"G-good morning, sirs. How may I help you?" Nauutal kong bati.

Ano bang pinagsasabi mo, Quennie?!"

"I-I mean, what's your order please?" Ngumiti ako ng pilit. This is too awkward for us.

Ngumiti ang may hazel eyes na lalaki. He was the one who entered first.

Pinanliitan ako ng lalaking may hazel eyes. Gumilid din ng bahagya ang kaniyang ulo na tila pinagmamasdan ako.

"We've met before." He stated.

What?! We've met before? Kaya ba parang pamilyar din sa akin ang itsura niya? Kasi feeling ko nakita ko na siya sa kung saan eh.

"I-I don't think so, sir." Nauutal at kinakabahan kong wika.

"Oh." Tumawa siya ng mahina.

"Yes. We've met before. Sa bar. Remember?" Nakangiti niyang sabi

Kumunot ang noo ko. Sa bar?

Memories flashed back behind my mind.

So it was him? Alexander Montgomery?

"Oh! He-he." I grinned. "So you must be Alexander?"

"Yeah. Alexander Montgomery." Nakangiti niyang saad.

Nakakahiya. Siya pala 'yun?

"Oh!" Bulalas ko. "Before our conversation gets long, what are your orders?" Nakangiti kong tanong.

I just noticed the facial expressions ng kasamahan niya. Parang nababagot.

"Oh yeah. May we have cup of coffee. The... what do you call it? Superbus Capulus?"

"Oh." Humalakhak ako.

"Yes. Yes. It's superbus capulus. How many?"

"May I have two please." Pacute niyang sabi.

"Sure." I smiled at tumalikod na sa kanila.

Superbus Capulus ay one of the best selling coffee namin. It's a mixture of special coffee beans. Then may secret ingredients din kami.

Ako mismo ang nagprepare ng coffee nila. Actually, I was the one who discovered this coffee. I don't know how kasi that time nageexperiment lang talaga ako and then I found it great kaya I suggested na dapat meron ito sa coffee shop namin.

After kong ihanda 'yun ay sinerved ko ang mga ito sa table nila saka bumalik muli sa puwesto ko kanina.

'Yung kasama ni Alexander ay busy. Tutok na tutok siya sa kaniyang laptop.

Siguro mayaman 'to sila.

Well, sa itsura palang, parang mayaman talaga. 'Yung tipo na mga mafias or high profiled businessmen.

And then someone entered inside our coffee shop. His hands are on his pockets habang nakatungo ng bahagya. He looked like a model with his business attire.

Oh my gosh.