อ้อนรัก กับดักคุณสามี

อ้อนรัก 3

”จำไว้ชีวิตนายเป็นของฉันไม่ใช่ไอ้บ้านี่ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากฉันนายไม่มีสิทธิตาย หัดดูแลตัวเองซะมังสิยืนบื้อเป็นเป้านิ่งให้มันมายิงหรือไง”  หญิงสาวพูดยาวเหยียด (ไม่ได้ห่วงเลยสักนิดนะ. ไม่เล้ย) พร้อมกับยัดปืนใส่มือเขาก่อนจะชี้นิ้วไปยังชายอีกคนที่เธอจำมันได้แม่นยำ

“หมายความว่าไง”  คาร์โล่กระชากเสียงใส่เธอพร้อมกับทำท่าคุกคามแต่มีหรือที่เกดกนกหรือจะกลัว

“ก็หมายความอยากที่พูด และคนบงการก็คือนาย” เขาสะดุ้งแต่ทำเป็นโมโหกลบกลื่อน

“เธอว่าใครจะฆ่าแกลรี่เหรอ ไอ้เลวนี่ใช่ไหม งั้นแกก็อย่าอยู่เลยไปตายซะ  ปัง”  ไม่มีใครคาดคิดคาร์โล่ลั่นกระสุนใส่ชายคนนั้นทันทีร่างใหญ่กระตุกก่อนจะหมดสติไปในที่สุด เกดกนกตกตะลึงหันไปมองคาร์โล่

“แกฆ่าเขาทำไมแกเป็นคนสั่งเขานะ” ทุกคนในที่นั้นต่างก็หันไปมองหน้าคาร์โล่

“ เฮ้  อย่ามองผมแบบนั้นนะครับ เชื่ออะไรกับผู้หญิงเอเซีย คงมาหากินแถวนี้ล่ะสิ อยากได้เงินเท่าไหร่ล่ะ” คาร์โล่มองเกดนกด้วยสายตาดูแคลนแต่

“ผัวะ”  ร่างสูงใหญ่ของคาร์โล่ ล้มกระแทกพื้นทันทีด้วยหมัดหนักๆของแกลรี่ เขาลุกขึ้นพร้อมที่จะกระโจนใส่แกลรี่ทันทีด้วยความโมโห

“หยุด ทั้งสองคน” เสียงเข้มจากประมุขของกาสเตอร์ส่งผลให้สองหนุ่มหยุดการกระทำ

“แกลรี่  แกปกป้องคนอื่นเชื่อนั่งนี้มากกว่าฉันงั้นเหรอห๊ะ” คาร์โล่จ้องญาติผู้พี่ด้วยสายตาวาวโรจน์

“แล้วแกจะทำไม หุบปากเก็บสมองกลวงๆ ของแกไว้ดักว่านะน้องชาย”

“แกไอ้แกลรี่ แก”  สองคนจ้องตากันอย่างไม่ยอมกัน

“หยุด แล้วก็หุบปากทั้งสองคน แล้วตามเข้ามาในนี้  พอลสั่งนักข่าวปิดปากให้สนิท พาคนเจ็บส่งโรงพยาบาลด้วย ดูแลให้ดี” เพนิเป้สั่งทุกคนที่เกี่ยวข้องเข้ามายังห้องหนึ่งซึ่งมีตำรวจนั่งรออยู่แล้ว ทุกคนได้แต่งงตำรวจมาได้ยังไง ส่วนคาร์โล่ใบหน้าซีดเผือดเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นตามขมับทั้งๆที่อากาศภายในห้องสุดแสนจะเย็น

“เอ่อ ฉันเชิญคุณตำรวจมาเองแหล่ะค่ะ”  ท่านประธานหนุ่มหันมามองหน้าภรรยาคืนเดียวพร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามแต่เธอทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ได้อย่างหน้าหมั่นไส้แต่ก็ยังน่ารักในสายตาเขาอยู่ดี

“ เอาล่ะๆ  เธอเป็นใครกันสาวน้อยเข้ามาที่นี่ได้ยังไง” เพนิเป้ เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เกดกนก หันไปมองแกลรี่ ส่งสายตาทำนองว่า ตอบสิ

“มิส  เกดกนก กาสเตอร์ บีท ไรท์ ครับคุณปู่”  แกลรี่เป็นฝ่ายตอบทำเอาทุกคนอึ้งตะลึงกันไปหมด

“หมายความว่าไงแกลรี่” เพนิเป้หันมาถามหลานชายด้วยความมึนงง พลางหันไปมองสะใภ้ใหญ่ของกาสเตอร์ด้วยสายตาเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก

“ ภรรยาผมครับคุณปู่” เมื่อหลานรักเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นท่านได้แต่พยักหน้ายอมรับ 

ในขณะที่ทุกคนให้ความสนใจในตัวเกดกนกคาร์โล่ถือโอกาสขยับไปที่ประตูแต่ก็ไม่ทันได้ออกไป

“ นี่ นายน่ะ จะไปไหน”  เกดกนก กระโจนดึงคาร์โล่แล้วผลักเขาลงไปที่เก้าอี้

“นี่ เธอ...ผม... แค่เมื่อยน่ะ ตกลงนี่จะเอาไงครับผมมีธุระนะครับคุณปู่” ชายหนุ่มทำท่าเบื่อหน่าย สายตาจ้องมองแม่สาวเอเซียตัวแสบด้วยความไม่พอใจ

“สั้นๆ ได้ใจความ”  หญิงสาว เปิดเสียงที่เธอได้อัดไว้ให้ทุกคนฟัง เสียงของคาร์โล่ที่สั่งให้ทอมฆ่าแกลรี่ชัดเจนทุกๆคำพูด ชายหนุ่มถึงกับทรุดตัวลงกับพื้นใบหน้าซีดเผือดเขาคลานเข้าไปหาเพนิเป้กอดขาชายชราเอาไว้แน่นพลางเอ่ยออกมาเสียงสั่น

“คุณปู่ ผม ขอโทษนะครับ ผมผิดไปแล้ว ยกโทษให้ผมนะครับ ผมแค่อยากได้โรงแรมนี้ ผมสร้างมันมากับมือของผม จะให้แกลรี่มาแย่งไปได้ยังไง” เขายังคงคร่ำครวญ

“แกลรี่ปู่ให้แกจัดการนะ” เพนิเป้แกะมือของคาร์โล่ออกหันหน้าไปมองทางอื่นเขารู้สึกผิดหวังในตัวของหลานชายเขาคนนี้จริงๆ

“ช่างเถอะครับ” เสียงเหนื่อยๆ ของแกลรี่ทำให้ทุกคนหันมามองเขาเป็นตาเดียวกัน

“ นี่นาย จะบ้าเหรอ เขาจะฆ่านายนะ นาย...”  เกดกนกเตรียมโวยวายแต่ก็ต้องหุบปากกระทันหัน

“ หยุด เกดกนกผมไม่ต้องการความเห็นจากคุณ กรุณานั่งอยู่เฉยๆคุณภรรยา”  เขาสั่งเธอเสียงเข้ม มองมาที่เธอด้วยสายตาที่เย็นยะเยือกาทำให้เธอไม่กล้าเถียงเขาแม้แต่คำเดียว เกดกนกนั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่อย่างหงอยๆแต่ก็แอบถลึงตาใส่เขาย่นจมูกเขาบ้างแลบลิ้นบ้างแต่พอเขาหันมาเธอก็ก้มหน้าหลบ

“ถ้านายอยากได้โรงแรมนี้นายก็เอาไปเถอะ” คำพูดของแกลรี่ทำให้คาร์โล่มองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ไม่ได้ คาร์โล่ไม่ถนัดเรื่องโรงแรมไม่อย่างนั้นจะมีวันนี้หรือไง”  ท่านเพนิเป้ขัดขึ้นแต่ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรต่อ

“เอ่อขอโทษนะครับตกลงว่าจะให้พวกเราอยู่ต่อไหมครับ”  ตำรวจสามนายที่ยืนอยู่นานแล้วพูดขึ้น ที่พวกเขามาที่นี่ก็เพราะผู้หญิงเอเซียคนนี้บอกว่าถูกหลอกให้แต่งงานให้มาจับผู้ต้องหาก็เลยตามมา

“ผมว่าคุณกลับไปก่อนเถอะครับ ขอบคุณมาก โรปส่งคุณตำรวจด้วยนะ”  แกลรี่หันไปบอกบอดี่การ์ดอีกคนของเขา

“ แต่ว่า เธอ.. อ้าว..งั้นลานะครับ”

ตำรวจสามนายหันไปหาเกดกนก ก็เห็นว่าเธอนอนหลับไปแล้วและพวกเขาก็ได้ยินว่าเธอเป็นภรรยาของเจ้าของโรงแรมคงไม่มีอันตรายเกิดขึ้นจึงยอมกลับไปแต่โดยดี   แกลรี่มองตามสายตาของนายตำรวจ ก่อนที่เขาจะยกยิ้มออกมา ชายหนุ่มเดินมานั่งที่โซฟาจับภรรยาตัวน้อยให้นอนหนุนตักพร้อมกับลูบผมนุ่มนั่นด้วยความอ่อนโยน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจ้องตากับผู้ที่ได้ชื่อว่าน้องชาย

“เอาเป็นว่าฉันให้นายดูแลบริษัทรถนำเข้ากับโรงงานผลิตไวน์ฉันรู้ว่านายชอบรถและทำไวน์ได้ดีกว่าบริหารโรงแรม ว่าไงคาร์โล่แล้วเลิกแล้วต่อกัน”  คาร์โล่นิ่งคิดอยู่นานก่อนจะเอ่ยออกมา

”ตกลงตามนั้นแต่ไหนๆก็ให้โรงงานทำไวน์แล้วฉันขอไร่องุ่นด้วยแล้วกันนะได้รึเปล่า” คาร์โล่ยังคงต่อรอง

“ไม่มีปัญหา ส่วนที่อู่ต่อเรืออีกสองที่นายเลือกมาแล้วกันว่าจะเอายังไงสำหรับฉันคงไม่มีเวลาเข้าไปดูหรอกถ้าจะขายก็แล้วแต่นาย” คาร์โล่นิ่งคิดเขาไม่คิดว่าแกลรี่จะให้เขามากขนาดนี้ เขาแค่แกล้งเรียกร้องไร่องุ่นเท่านั้นเอง

“ฉันไม่ชอบอู่ต่อเรือนายจัดการเองแล้วกัน”

“ ไม่ล่ะเอาเป็นว่าอู่ต่อเรื่อนายก็ให้พ่อตานายดูแลก็แล้วกันพี่เมียนายก็ทำงานอยู่ที่นั่นไม่ใช่หรือไง”   พูดจบแกลรี่ก็อุ้มเกดกนกเดินออกไปทันที ไม่ได้สนใจที่จะหันกลับมามองด้านหลังอีก

“ คุณปู่ผมขอโทษ ฮื่อๆ “  คาร์โล่ร้องให้ออกมาอย่างไม่อายสายตาใคร  เพนิเป้เข้าไปกอดปลอบหลานชายเอาไว้

“ อย่าคิดว่าปู่ลำเอียงนะคาร์โล่เจ้าไม่มีความสามารถด้านการโรงแรมจริงๆ”

“ผมรู้ครับปู่ ผมขอโทษครับ ผมสัญญานะครับว่าผมจะดูแลทุกอย่างให้ดีเหมือนอย่างที่แกลรี่ดูแลและจะไม่อิจฉาแกลรี่อีกผมสัญญาครับ”

“ไปบอกมารีญาด้วยล่ะเขาจะได้ดีใจ” เพนิเป้พูดถึงหลานสะใภ้ที่ตอนนี้กำลังตั้งท้องได้ห้าเดือนกว่าแล้ว

“ครับปู่เธอจะต้องดีใจเหมือนกับผม” สองคนปู่หลานกอกกันร้องให้เบาๆ

“พามารีญามาหาปู่บ้างนะคาร์โล่”

“ครับปู่ ผมฝากขอโทษพี่สะใภ้ด้วยนะครับวันหน้าผมจะไปขอโทษด้วยตัวผมเอง”

“อื่ม แล้วจะบอกให้”

“แล้วเรื่อง.....” คาร์โล่ยังคงกังวลใจเกี่ยวกับทอม เขารู้ว่าแม้เขาจะยิงทอมให้ตายไปจริงๆ ทอมก็ไม่มีทางโกรธเขาเพราะชีวิตของทอมเป็นของเขาตั้งแต่ที่เขาได้ช่วยเหลือครอบครัวของทอมแล้ว

“ไปคุยกันเอาเอง จำไว้นะคาร์โล่ทอมน่ะจงรักภัคดีขนาดไหนอย่าทำแบบนี้อีก”

“ครับคุณปู่ผมจะไปขอโทษทอม และจะปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น และเมื่อใดที่แกลรี่พร้อมผมจะเข้าไปขอโทษเขาด้วยตัวเอง”

“เอาล่ะๆ ปู่หวังว่าหลานจะทำได้อย่างที่พูดนะ. กลับกันเถอะ”

“ครับคุณปู่” ชายหนุ่มเช็ดน้ำตาก่อนจะเดินตามปู่เขาออกไปด้วยหัวใจและสมองที่ปลอดโปร่งโล่งไร้ความกังวลใดๆ อีก