01 พูดคุย
1369 Words
01
ในขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอย่าสนุกสนาน จู่ ๆ ก็ปรากฏร่างหญิงสาวคนหนึ่ง ค่อย ๆ ย่างกรายเข้ามาด้วยท่าสสง่าม
“สวัสดีค่ะ ทุกคนขอโทษที่มาช้านะคะ พอดีว่่าเครื่องดีเลย์”
นีร นีรญา พี่สาวต่างแม่ของไนล่า ค่อย ๆ ปรากฏตัวขึ้น ความสวยของหญิงสาว ทำให้ทุกคนในห้องต่างหยุดชะงัก แต่สำหรับโทบี้ เธอไม่ได้ว้าวถึงขนาดนั้น แต่ที่เขาแปลกใจ คือ ทำไมคู่นอนของตัวเอง ถึงปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้ ….
“มาถึงแล้วเหรอลูก”
เสียงปรีชาเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีดีใจ เมื่อลูกสาวคนโตมาถึง ก่อนจะแนะนำลูกสาวคนโปรดให้ทุกคนรู้จัก
“ นี่ หนูนีร ครับลูกสาวคนโตของผมเอง ไปเรียนเมืองนอกตั้งแต่เด็ก ๆ ครับ เพิ่งจะกลับมาเอาป่านนี้”
“ลูกสาวคุณปรีชา สวยทุกคนเบยนะคะ”
โรสเอ่ยชมหญิงสาวที่เพิ่งเข้ามาใหม่ แม้จะเคยเจอนีรตามร้านอาหารแถวยุโรปอยู่บ้าง แต่ก็สร้างความตกใจ ที่คู่นอนของลูกชายดันเป็นรัฐมนตรีที่ประเทศไทย
การแนะนำของนีร ทำเอาโทบี้แทบบ้า การกลับมาลงทุนที่ประเทศไทยในครั้งนี้ ก็เพื่อมาทำความรู้จักและสนิทสนมกับไนล่าอีกครั้ง แต่หนูเหมือนว่าทุกอย่างจะไม่เป็นอกเป็นใจ
“นายครับ…”
“ฉันเห็นแล้ว”
“จะทำยังไงดีครับ”
“ไม่ต้องทำอะไร”
โทบี้เอ่ยสั่งลูกน้องคนสนิท ก่อนจะนั่งลงทานอาหารต่อ และพูดคุยเกี่ยวกับธุรกิจ
ไนล่าถูกส่งไปเรียนเกี่ยวกับกฏหมายทั้งในและต่่างประเทศเพื่อช่วยครอบครัวว่าความ หากมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา แม้จะไม่ตรงสายที่เธออยากเรียน ทว่ามันเป็นความต้องการของพ่อเธอ ก็ไม่อาจเลี่ยงได้
ไนล่านั่งอาหารตรงหน้า อย่างเงียบ ๆ ทว่าเสียงพูดคุยเกี่ยวกับธุรกิจทั้งหมด ที่เธอได้ยินล้วนผิดกฏหมาย และศีลธรรมทั้งนั้น
“ไนล่าขอตัวสักครู่นะคะ”
หญิงสาวเอ่ยขึ้น ก่อนจะลุกขึ้น และเดินออกไปทันที
แสงไฟอ่อน ๆ กระทบลงเนื้อผิวขาวเนียนอยู่ที่ริมระเบียง หญิงสาวค่อย ๆ จ้องมองท้องฟ้ายามนิททรา จู่ ๆ เสียงใครบางคนก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง
“ ที่นี่ ดูเงียบสงบจังเลยนะครับ”
“ค่ะ ที่นี่ คุณซื้อไว้เพื่อนต้อนรับแขก ดีใจที่ชอบนะคะ”
“เสียงเปียโนเมื่อครู่ รื่นหูมากเลยนะครับ”
“คริ ๆ ”
ไนล่าหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ทำเอาชายหนุ่มตรงหน้าเริ่มมึนงง
“ทำอะไรครับ”
“ขำคุณค่ะ ใช้คำว่า รื่นหู โบราณสุด ๆ”
“งั้นเหรอครับ”
“ แต่ขอบคุณนะคะ”
“ทำไม ในห้องดูเงียบ ๆ ออกมาข้างนอก ดูสดใสจังเลยนะ”
“ผมชื่อ….วิลเลียน…นะครับ”
ชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าด้วยความนึกเอ็นดู ทว่าสายตากลับเต็มไปด้วยความถูกใจ ก่อนที่น้ำเสียงของใครบางคนจะดังขึ้นจากทางด้านหลังของเขา
“ออกมาอยู่นี่ นี่เอง พ่อให้มาตามน่ะ”
“พ่อไนล่าเหรอคะ”
หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความมึนงง ก่อนจะยกนิ้วชี้มาที่ตัวเอง
“ ทำไมเหรอ”
“เปล่าค่ะ แค่สงสัย ปกติคุณพ่อจะไม่ค่อยสนใจไนล่าเท่าไหร่”
“ให้พี่เดินไปเป็นเพื่อนไหม?”
“ พี่? งั้นเหรอ”
มาเฟียทวนประโยคเมื่อครู่ด้วยความไม่พอใจ พร้อมกับดันลิ้นเข้ากระพุ้งแก้ม อย่าท้าทาย
“ทานโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นญาติฝ่ายไหน ของเธอ”
“เอ่อ…คือ เดี๋ยวก่อนนะคะ”
ไนล่าเริ่มรู้สึกว่าสถานการ์ณตรงหน้าของเธอเริ่ม ไม่ปกติ จึงพยายามเอ่ยห้าม จึงรีบตัดบท
“ไนล่าขอตัวไปหาคุณพ่อก่อนนะคะ”
หญิงสาวเดินพรวดพาดออกไปทันที ที่เอ่ยจบ เพราะเธอเริ่มหวาดกลัวชายหนุ่มทั้งคู่เป็นอย่างมาก
“สวัสดีครับ คุณโทบี้ ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามมาก็นาน วันนี้เพิ่งได้เจอตัวนะครับ”
“ครับ”
มาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ
“เข้าเรื่องเลยดีกว่านะครับ”
“เด็กผู้หญิงเมื่อกี้ คือ ของผม ”
ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะเอ่ยประโยคถัดมา ก็โดนมาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้นพุ่งประเด็นไปยังหญิงสาวเมื่อครู
“คุณโทบี้ เป็นคนที่พูดตรงๆ ดีนะครับ”
“ผมไม่ชอบพูดซ้ำ อะไรที่มันควรจะเป็น ของผม… มันต้องอยู่แค่กับผม”
“เรื่องแบบนี้ไว้ให้ผู้หญิงเขาตัดสินใจเองดีกว่านะครับ แต่ถ้าจะให้ผมถอย ผมไม่ถอยครับ”
วิลเลียนเอ่ยขึ้น ก่อนจะก้าวขาและเดินจากไป ทิ้งให้โทบี้ รู้สึกหงุดหงิดภายในใจไม่น้อย
“คิดว่าเป็นหุ้นส่วน กูจะไม่กล้าทำอะไรมึงงั้นสิ”
“นายครับ ได้เวลาแล้วครับ”
มาเฟียหนุ่มโยนบุหรี่ในมือ ก่อนจะเดินก้าวเข้าในงานอีกครั้ง
ทว่าจู่ๆ มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินย่างกายเข้ามาทักทายมาเฟียหนุ่มด้วยท่าทีสนิทสนม
“ไม่เจอกันไม่กี่วันลืมกันแล้วหรอ”
โทบี้ กระชับเนกไทในแน่นขึ้น ก่อนจะหันไปสบตากับเธอ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
มาเฟียหนุ่มเอ่ยตอบก่อนจะก้าวเดินออกไปทันที การกระทำอันแข็งกระด้างเมื่อครู่ของโทบี้ ทำให้หญิงสาวนึกสนุกอยากจะเล่นอะไรขึ้นมา
มือบางคว้ากระเป๋าของตัวเองออกมา ก่อนจะต่อสายหาพ่อของเธอ
“พ่อคะ นีรกลับก่อนนะคะ พอดีไม่ค่อยจอย”
สิ้นประโยค หญิงสาวกดตัดสายทันทีไม่รอให้พ่อของเธอได้เอ่ยตอบ
บรื้นนน~~~
เสียงรถสปอร์ตคันขับเคลื่อนออกไปด้วยความเร็ว ทำเอาแขกเกลื่อนในงานจ้องมองด้วยความตกใจ
ในหน้าเดินชนรอบรอบงานเลี้ยงด้วยความสนใจ น้อยครั้งมากที่เธอจะได้ออกมาสังสรรค์กับคนเป็นพ่อหรือแม่ใหญ่ของตัวเอง เพราะในกิจวัตรประจำวันเธอต้องดูแลและ ทำความสะอาดบ้านหลังใหญ่อยู่เสมอ เพื่อให้แม่ของเธอนั้นเหนื่อยน้อยลง มือเดียวจ้องมองแก้วไวน์คู่หนึ่ง
“ กินสักแก้วคงไม่ไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง”
หญิงสาวเอ่ยขึ้นกับตัวเองก่อนจะยกแก้วตรงหน้าดื่ม
“อี๋ ฟาดมาก ทำไมเค้าถึงชอบกินกันนะ ชิมอีกหน่อยแล้วกัน”
หญิงสาวยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มครั้งแล้วครั้งเล่าโดยที่ไม่มีท่าทีจะหยุด เธอนั่งอยู่อย่างนั้นเป็นเวลา 1 ชั่วโมงโดยที่ไม่รู้ว่ามีสายตาคู่ควบคมกำลังจับจ้องอยู่
ฟุบ!!
หน้าหญิงสาวฟูกลงกับโต๊ะด้วยท่าทีมึนงง โทบี้จ้องอยู่นั้นกำลังจะเข้าไปช่วย เพราะว่าวิลเลียน กลับเข้าไปช้อนตัวเธอไว้ได้ทันไม่ให้หัวของเธอกระแทกลงขอบโต๊ะ ภาพตรงหน้าของโทบี้ทำเอาชายหนุ่มแสดงสีหน้าออกมาอย่างเห็นได้ชัดว่าเค้านั้นกำลังไม่พอใจเป็นอย่างมาก
มือเดียวค่อยค่อยปัดผมตัวเองขึ้นก่อนจะค่อยค่อยลืมตาพร้อมกับปรับโฟกัสที่คนตรงหน้าด้วยความมึนเมา
“ ปวดหัวจังเลยค่ะ”
“ ก็เราเล่นดื่มไปเยอะขนาดนั้น จะไม่ปวดหัวได้ยังไงล่ะ”
“ ขอบคุณนะคะที่ช่วย”
“ แบบนี้ก็ต้องตอบแทนบุญคุณด้วยการไปกินข้าวกับพี่สักมื้อนะครับ”
“หือออ~~ แม้ว่าเธอจะเมา แต่เธอก็เข้าใจประโยคเมื่อครู่เป็นอย่างดี
“หืมมม จะชวนไนล่าไปเดทหรอคะ”
“ แล้วถ้าใช่ในน่าจะไปกับพี่มั้ยคะ”
“ ในร้านไม่ชอบผู้ชายพูดคะพูดขาค่ะมันดูปลอม”
“ บางทีพูด ไม่ต้องตรงขนาดนี้ก็ได้นะครับ”
“ ไนล่าซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเอง”
“ พี่ก็ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเองครับ ว่าพี่ อยากไปเดทกับนายล่า”
เพล้ง!!
ปลื้มแก้วเหล้าราคาแพงถูกเขวี้ยงเข้ากำแพงอย่างแรง ทำเอาทั้งคู่สะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ
“ โทษทีพอดีแก้วหลุดมือ”
มาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้น อย่างท้าทาย ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในงานอย่างไม่สบอารมณ์
- Writer
