หลังจากคลื่นน้ำตาผ่านพ้น ปุณณ์ก็ก้มลงจูบกระหม่อมของร่างบางที่นั่งขดตัวอยู่บนตักโดยมีอ้อมแขนของเขาประคองเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง แม้ว่าภรรยาสาวจะหยุดสะอื้นไปนานแล้ว แต่ดวงตากลมโตที่มีรอยบวมช้ำก็ยังเป็นเครื่องหมายที่ทำให้เขายังกังวลไม่หาย มือหนาลูบศีรษะของหญิงสาวอีกสองสามครั้ง ก่อนจะใช้มืออีกข้างช้อนใบหน้าของเธอขึ้นมาเพื่อพูดคุยกัน
“ตกลงว่าเป็นอะไรครับ บอกผมได้หรือยัง” เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับไล้มือไปมาที่ผิวแก้มของหญิงสาว ร่างบางชะงักไปอึดใจก่อนจะกลอกสายตาไปมาอย่างครุ่นคิด
“เรา...เราแค่รู้สึกไม่ดีที่เห็นปุณณ์ทำงานหนักแต่ช่วยอะไรมากไม่ได้น่ะ แล้วก็เลยอยากขอบคุณด้วย” เสียงหวานตอบอ้อมแอ้ม ตาคมหรี่มองอย่างจับสังเกต
“แค่นั้นหรือครับ”
“ชะ..ใช่ จริงๆ นะ” หญิงสาวพยักหน้าหงึกๆ พร้อมกับทำสีหน้าจริงจัง
แม้จะติดใจกับคำตอบอยู่บ้าง แต่ปุณณ์ก็เลือกที่จะปลอบโยนหญิงสาวราวกับไม่เอะใจอะไร
“โธ่...ถ้าเรื่
