บุพเพปั้นรัก

เสียงอื้ออึงที่ดังอยู่รอบตัวทำให้ดวงยิหวาที่กำลังซุกตัวนอนหลับสนิทอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาที่คลุมจนมิดศีรษะเริ่มขยับ ความเจ็บแปลบและความปวดร้าวของร่างกายส่งผลให้คิ้วเรียวขมวดพร้อมกับริมฝีปากบางที่เปล่งเสียงครางผะแผ่วออกมาเพื่อระบายความทรมานนั้น เปลือกตาของหญิงสาวยังคงหนักอึ้ง ในขณะที่เสียงซึ่งจับใจความไม่ได้เหล่านั้นยังคงดังต่อเนื่องจนทำให้ศีรษะของเธอแทบจะระเบิด เธอจึงซุกตัวเข้าหาแผ่นอกกว้างที่คอยตระกองกอดเธอทั้งค่ำคืนในตลอดช่วงเวลาของความฝันอีกครั้ง ความฝัน...ความหวามไหว...ที่สัมผัสได้ราวกับเกิดขึ้นจริง ริมฝีปากบางยกยิ้มบางเบาเมื่อความอบอุ่นที่เธอโหยหายังคงอยู่ไม่ได้หายไปไหนแม้กระทั่งในยามที่เธอเริ่มรู้สึกตัวตื่นอย่างตอนนี้ ความฝันยังคงเหมือนจริงอยู่เช่นเคย ยังคงเหมือนเดิม...แม้กระทั่งตอนที่สติของเธอเริ่มกลับมาจนเกือบเต็มสมบูรณ์ ตากลมโตเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อเริ่มตระหนักได้ว่าสัมผัสและอ้อมกอดของร่างกำยำนั้นไม่ใช่เพียงแค่ความฝันอย่างที่เธอคิด แม้ร่างกายจะยังคงปวดร้าว แต่ความตกใจและความหวั่นใจที่มีมากกว่าทำให้หญิงสาวพยายามดิ้นหนีออกจากอ้อมแขนที่โอบกอดเธอแน่นขึ้นเรื่อยๆ การถูกกอดรัดภายใต้ผ้าห่มผืนหนาไม่ได้สร้างความอุ่นใจให้เธออีกต่อไปแล้ว เมื่อยิ่งเคลื่อนไหวความเปล่าเปลือยของเธอและชายหนุ่มปริศนาก็ยิ่งเสียดสี หยาดน้ำอุ่นร้อนเริ่มเอ่อคลอขึ้นมาในดวงตาทันทีเมื่อเริ่มกลัวว่าสิ่งที่เธอหวงแหนนั้นอาจจะถูกพรากไปจากเธอเหมือนในความฝันที่ตอนนี้ได้กลายเป็นฝันร้ายที่ยากจะลบลืมเสียแล้ว วงแขนแข็งแรงยอมคลายออกเมื่อเสียงรอบข้างที่ดังก่อนหน้านี้ได้เงียบหายไป ร่างเล็กรีบดันตัวออกจากร่างหนาและผ้าห่มที่คลุมศีรษะแต่ก็กระชับมันไว้ตรงช่วงไหล่เพื่อให้มันช่วยปกคลุมร่างกายที่ตนเองหวงแหน ตากลมโตเบิกกว้างอีกครั้งเมื่อได้เห็นเต็มๆ ตาว่าเจ้าของร่างหนาที่โอบกอดเธอไว้มาตลอดทั้งคืนเป็นใคร ภายในหัวของหญิงสาวเกิดคำถามขึ้นเต็มไปหมด จนเธอแทบจะเรียบเรียงออกมาเป็นคำพูดไม่ได้แม้เพียงสักคำ “รีบจัดการตัวเองก่อนเถอะไอ้ปุณณ์ นักข่าวลงไปข้างล่างกันหมดแล้ว” ชายหนุ่มคนหนึ่งพรวดพราดเข้ามาอีกครั้ง ทำให้ร่างบางบนเตียงสะดุ้งและจับกระชับผ้าห่มแน่นขึ้น ชายคนนั้นเองก็พยายามไม่หันไปมองทางเธอและจับจ้องแค่เพียงนักแสดงในสังกัดหรือเพื่อนสนิทของตนเท่านั้น ชายบนเตียงตอบรับพลางทำท่าขยับ ก่อนจะนึกขึ้นได้และหันไปมองทางหญิงสาวที่มองมาทางเขาด้วยดวงตาแดงก่ำอย่างไม่วางใจ “ผมขอลุกไปแต่งตัวก่อนนะ” ปุณณ์ ปัญจพาณ์...เอ่ยกับหญิงสาวที่ดูเหมือนสติยังไม่เต็มร้อย เธอมองเขาและเพื่อนสลับไปมาอยู่หลายอึดใจก่อนจะรีบหันหน้าหนีไปอีกทางเมื่อเริ่มเข้าใจถึงความนัยของเขา พระเอกหนุ่มชื่อดังลอบมองร่างน้อยที่เริ่มสั่นสะท้านขึ้นมาเงียบๆ แม้จะคลางแคลงใจ แต่ความเห็นใจที่มีให้ก็สูงมากกว่า เขารีบลุกขึ้นและจัดการใส่เสื้อผ้าของตัวเองอย่างว่องไวเพื่อไม่ให้ผู้หญิงคนเดียวในห้องต้องอึดอัดไปมากกว่านี้ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเขาก็รีบเดินไปยังประตูที่กั้นกลางระหว่างส่วนของห้องนอนและห้องนั่งเล่นของห้องพักสุดหรูในโรงแรมชื่อดัง “ผมออกไปรอข้างนอกก่อนนะ” ปุณณ์ทิ้งท้ายก่อนจะปิดประตูบานนั้นเพื่อให้ความเป็นส่วนตัวแก่อีกฝ่ายที่ร่ำไห้ทันทีที่ประตูปิดลง เราจะทำอย่างไรดีดวงยิหวา...จากนี้ไป...เราจะทำอย่างไรดี ดวงยิหวาเฝ้าถามตัวเองวนเวียนไปมากับคำถามที่เธอคงไม่อาจจะหาคำตอบได้ง่ายๆ ความคิดของเธอมืดดำ...ไร้ซึ่งแสงสว่างใดๆ ให้เธอได้มองเห็น มีเพียงความคิดเดียวเท่านั้นที่ฉายชัดขึ้นมาในสมอง ความคิดเดียวที่เธอแน่ใจเป็นอย่างมากว่าจากนี้ชีวิตของเธอคงจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว...