ลมหนาวที่มากระทบผิวทำให้ร่างบางที่กำลังหลับใหลซุกตัวเข้าหาอกกว้างของผู้ร่วมเตียงโดยได้รับอ้อมกอดที่แน่นขึ้นเป็นการตอบรับ มือหนาลูบหลังเล็กแผ่วเบาด้วยความเคยชินทั้งๆ ที่เจ้าของมือยังคงหลับตาอยู่ในห้วงฝัน ลมหายใจของทั้งคู่สอดประสานกัน จนกระทั่งดวงตาที่ปิดสนิทของหญิงสาวปรือขึ้นแล้วพลันเบิกกว้างเมื่อรับรู้ถึงสัมผัสที่ทำให้เธอหวั่นไหวจนตื่นเต็มตาและเริ่มร้อนรนขึ้นมาทันที
“ยังเช้าอยู่เลยหวา นอนต่อเถอะ” เสียงทุ้มที่ติดพร่านิดๆ ดังเหนือศีรษะ ก่อนที่มือหนาจะทำหน้าที่อีกครั้ง ดวงยิหวาเผลอเกร็งตัวรับสัมผัสนึกต่อว่าตัวเองที่นอนเลยเข้ามาในเขตของชายหนุ่มเช่นนี้ คงเพราะเมื่อคืนไม่มีหมอนข้างกั้นไว้...หญิงสาวหน้าเสียพร้อมกับพยายามดันร่างตัวเองออกช้าๆ แต่กลับทำให้วงแขนหนาที่โอบรัดเธอนั้นแน่นมากขึ้นกว่าเดิม
“ปุณณ์ปล่อยเราก่อนสิ” คนตัวเล็กเอ่ยเมื่อไม่สามารถพาตัวเองออกมาได้ อดีตพระเอกหนุ่มจึงปรือตาขึ้นมอง จา
