ปัญจรัตน์ยืนมองภาพการทำงานของเหล่าคนงานตรงหน้าด้วยแววตานิ่งเฉยจนยากที่จะเดาความรู้สึก จะมีเพียงพาณีแม่บ้านคนสนิทเท่านั้นที่เข้าใจถึงความสับสนภายในใจของเจ้านายในยามนี้ หญิงสูงวัยนึกห่วงคนตรงหน้า จึงก้าวเข้าไปหาและเอ่ยยับยั้งด้วยความดังของน้ำเสียงที่ได้ยินกันแค่เพียงสองคน
“ทำแบบนี้ไม่ดีแน่ค่ะคุณ ต่างคนต่างอยู่แบบที่ผ่านมายังจะดีกว่านะคะ”
“ต่างคนต่างอยู่อะไรกัน ที่ผ่านมาฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้เสียหน่อย”
คนเป็นนายบอกปัด ทำท่าไม่รับรู้ พาณีจึงได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
“นี่คุณแม่กำลังทำอะไรครับ” ปณตตรงมาหา สอบถามด้วยสีหน้าตื่นตระหนกเมื่อเห็นเค้าลางของความวุ่นวายที่กำลังจะเกิดขึ้น
“อย่างที่แกเห็น อ้อ...อย่าลืมที่บอกล่ะ เราจะไม่จ่ายค่าปรับหรือค่าเสียหายอะไรทั้งนั้น” ท้ายประโยคหันไปเอ่ยกับหัวหน้าคนงานที่กำลังขึ้นรถ ปณตหน้าเสีย รีบแย้งขึ้นทันที
“ทำแบบนี้ไม่ได้นะครับคุณแม่ เดี๋ยวทางไร่...เอ่อ...
