รูปถ่ายของเด็กชายตัวน้อยถูกเก็บไว้ในอัลบั้มรูปภาพเช่นเดิมก่อนที่ปัญจรัตน์จะนำไปเก็บไว้ในตู้นิรภัย หญิงชราเดินกลับมานั่งที่ริมหน้าต่างพร้อมกับทอดความคิดไปยังอดีตแต่หนหลัง แววตาที่เคยแข็งกร้าวเป็นนิจในยามนี้ทั้งอ่อนล้าและหม่นแสง ใบหน้าที่เฉื่อยชาและไร้ชีวิตชีวาในยามที่อยู่ลำพังนั้นราวกับต้องการสะท้อนว่าภายในใจของเธอมีเรื่องบางอย่างที่ถูกซุกซ่อนไว้ และมันกำลังกัดกร่อนจนทำให้หัวใจของเธอกำลังตายลงไปช้าๆ
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นเรียกทั้งนายและแม่บ้านคนสนิทให้หันไปมอง ก่อนที่สาวใช้คนหนึ่งจะเดินเข้ามาด้วยท่าทีนอบน้อม
“มีคนมาหาคุณท่านค่ะ”
ประกายบางอย่างพาดผ่านขึ้นในดวงตาของหญิงสูงวัยชั่ววูบหนึ่ง ก่อนเธอจะเอ่ยถามราวกับไม่ใส่ใจ
“ใคร”
“คุณปัณณรีย์กับภรรยาคุณปุณณ์ค่ะ”
คำตอบที่ผิดไปจากที่หวังทำให้แววตาของเธอหม่นแสงลงอีกครั้ง ปัญจรัตน์พยักหน้ารับช้าๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเพื่อเรียกความเชื่อมั่นให้แก
