“ตอนพี่เด็กๆ คุณพ่อหมั่นมาหาคุณแม่กับพี่ คอยดูแลพาพี่เข้านอน เล่านิทานให้พี่ฟัง คอยโอบกอดเวลาพี่หนาวและคอยอยู่เคียงข้างเวลาที่พี่ต้องการท่านเสมอ พี่รักท่านมากเลยล่ะ เพราะพี่รับรู้ได้ว่าท่านเองก็รักพี่กับคุณแม่และก็ปุณณ์มากเหมือนกัน แต่...หลังจากที่ปุณณ์เกิดได้ไม่นาน คุณท่านก็รู้เรื่องของพวกเรา” เสียงใสเว้นจังหวะ ดวงตาที่มองตรงไปข้างหน้าเริ่มหม่นเศร้า
“นับตั้งแต่นั้นคุณพ่อก็ไม่ค่อยได้มาหาพวกเราเท่าไหร่ ปุณณ์เลยไม่มีโอกาสได้อยู่กับคุณพ่อ ยิ่งช่วงที่ปุณณ์เริ่มโต คุณท่านก็...มาหาคุณแม่อยู่บ่อยๆ เขาเลยฝังใจแต่ภาพพวกนั้น จนทำให้เขาปิดกั้นคุณพ่อไปด้วย... ตอนเด็กๆ เขาถึงขั้นเคยบอกว่าตัวเองเป็นลูกไม่มีพ่อเลยนะ บอกว่ามีแค่แม่ก็พอแล้ว ตอนนั้นคุณพ่อเสียใจมากเลยล่ะ และพี่เองก็รู้ว่าปุณณ์เองก็เสียใจกับเรื่องนี้มากพอกัน แม้กระทั่งเรื่องคุณท่านเองก็เถอะ เพราะช่วงหนึ่งตัวคุณท่านเองก็เอ็นดูปุณณ์อยู่มากจนเก
