เมื่ออารมณ์อ่อนไหวที่เคยมีได้รับการปลอบประโลมจนบางเบามากขึ้น ปุณณ์ก็โอบกอดร่างบางแล้วพากันมายังโซฟาภายในห้องทำงาน เขาช้อนตัวหญิงสาวขึ้นมานั่งบนตัก กอดเอาไว้หลวมๆ ราวกับยังคงต้องการที่ยึดเหนี่ยว ดวงยิหวาตกใจอยู่บ้าง แต่ก็ยอมโอนอ่อนไม่คิดจะขัดขืน ชายหนุ่มทอดสายตามองไปข้างหน้า พยายามปรับอารมณ์ให้นิ่งสงบมากขึ้น แล้วเริ่มเอ่ยเล่าถึงบาดแผลของตนโดยมีร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาคอยรับฟังอย่างตั้งใจ
“หวาเคยบอกว่าหวาเป็นเหมือนเครื่องมือที่ใช้ผูกมัดพ่อของหวาใช่ไหม ผมเองก็คงเรียกได้ว่าเป็นเหมือนเครื่องมือที่ไม่ต่างไปจากหวาเหมือนกัน” น้ำเสียงทุ้มคมราบเรียบเหมือนปกติ แต่ครั้งนี้คนที่คอยสังเกตอยู่นั้นเห็นว่าแววตาของชายหนุ่มไม่ได้นิ่งสงบเหมือนสีหน้า
“อย่างที่หวาได้ยิน แม่ของผมเป็นเพียงลูกคนงานในไร่แห่งหนึ่งที่บังเอิญได้พบรักกับลูกชายคนเดียวของเจ้าของรีสอร์ตใหญ่ แต่เรื่องราวไม่ได้จบลงงดงามเหมือนในละครหร
