มือบางเคาะตะแกรงร่อนแป้งในขณะที่ดวงตาเหม่อมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ภาพความทรงจำที่ราวกับความฝันยังคงเด่นชัดจนทำให้หัวใจคอยแต่จะสั่นไหวทุกครั้งในยามที่นึกถึง ไม่ใช่เพียงฝันไปสินะ...สัมผัสอุ่นรดที่ริมฝีปากและนวลแก้มที่ยังตราตรึงคือสิ่งที่ช่วยตอกย้ำได้ดีถึงความจริงที่เกิดขึ้นอย่างไม่อาจจะปฏิเสธมันไปได้
“ตายแล้วหวา แป้งล้นถ้วยแล้วจ้ะ” พลอยร้องเสียงดัง ทำให้คนใจลอยสะดุ้งก่อนจะรีบหยุดมือของตัวเอง ร่างบางกุลีกุจอหันไปจัดการทำความสะอาดคราบฝุ่นขาวที่เกิดจากน้ำมือของตน แล้วหันไปขอโทษหญิงสาวอีกคนที่มองมาทางเธออย่างงุนงงและห่วงใย
“หวาเป็นอะไรหรือเปล่า วันนี้ดูเหม่อๆ นะ”
“ปล่ะ...เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่พลอย” คนตอบเสหลบสายตาก้มหน้าเช็ดโต๊ะต่อทั้งๆ ที่เริ่มสะอาดแล้ว
“หรือว่านอนน้อยจ๊ะ เห็นปัณบอกว่าเมื่อคืนมีงานเลี้ยง ความจริงวันนี้หวาจะหยุดก็ได้นะ”
“อาจจะใช่ค่ะ แต่หวาไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ ย
