ความเงียบอันน่าอึดอัดยังคงปกคลุมอยู่ในรถที่เคลื่อนไปตามถนนด้วยความเร็วที่มากกว่าปกติ ดวงยิหวามองร่างสูงข้างกายก่อนจะเบนสายตานี้เมื่ออีกฝ่ายใช้ความเงียบปิดกั้นเธอจากความคิดของเขา ควรจะเริ่มที่คำถามไหนดีนะ เมื่อตอนนี้เธอยังจับต้นชนปลายไม่ถูกกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น มาตอนนี้ถึงได้เริ่มนึกเสียใจว่าเป็นเธอเองที่ใส่ใจครอบครัวของอีกฝ่ายน้อยเกินไป จึงไม่เคยสังเกตเห็นความเว้าแหว่งของครอบครัวที่เธอมาใช้ชีวิตด้วยร่วมเดือน
แล้วตอนนี้เธอควรจะพูดอะไรดี...ไม่ทันจะคิดได้รถยนต์ก็จอดลงที่หน้าบ้านเสียแล้ว หญิงสาวลงจากรถตรงไปคว้ามือชายหนุ่มแล้วมองด้วยความเป็นห่วง ร่างสูงจึงหลุดออกจากภวังค์แล้วส่งยิ้มให้ กุมมือเธอไว้ทั้งสองข้าง
“เดี๋ยวผมไปทำงานต่อก่อนนะ หวากินข้าวได้เลย ฝากบอกคนอื่นๆ ด้วย”
“ปุณณ์...”
“ผมไม่เป็นอะไรหรอก” ชายหนุ่มตัดบทก่อนจะส่งยิ้มบางเบามาให้อีกครั้งแล้วปลีกตัวเดินเข้าบ้านไปในทันที
ไม่เ
