บทที่5 ง้อด้วยปาก NC
1078 Words
บทที่5
ง้อด้วยปาก NC
"เดี๋ยวก่อนศรุต!"
คนตัวสูงกระตุกยิ้มหนึ่งทีก่อนจะเดินเข้าห้องอย่างมีเลศนัยในเมื่อเธอมาหาเขาถึงที่เขาก็คงจะปล่อยเธอกลับไปไม่ได้ถ้าไม่เล่นไม้แข็งคงไม่ได้เห็นหนูใจ๋มีอาการร้อนรนแบบนี้
หนูใจ๋รีบเปิดประตูเข้ามาเธอมองซ้ายมองขวาเพื่อหาตัวศรุตแต่ก็ไม่เห็นเขาอยู่ในห้องทำงานจู่ ๆ เธอก็ถูกมือปริศนาปิดปากก่อนจะอุ้มเธอเข้ามานั่งบนโต๊ะทำงานด้วยความเร็ว
"ว๊ายย!"
"ซู่!" เสียงกระซิบที่ข้างหูบ่งบอกว่าเขาต้องการให้เธอเงียบกลิ่นน้ำหอมที่เธอคุ้นเคยทำให้อาการตกใจของเธอเริ่มเบาลง
"เล่นอะไรพี่ตกใจหมดเลย!"
"ทำไมอะกลัวใครได้ยินหรือไง?"
"ก็ใช่น่ะสิชั้นนี้เป็นชั้นของผู้บริหารทั้งคุณปู่ทั้งคุณพ่อไหนจะเครือญาติของศรุตอีกนะทำอะไรเกรงใจคนอื่นบ้างเถอะ"
คิดว่าคนอย่างศรุตจะสนใจหรือไงเขาแทบไม่เห็นเครือญาติของเขาอยู่ในสายตาด้วยซ้ำร่างสูงเบียดเข้าไปในหว่างขาของหนูใจ๋เขาใช้ความใหญ่โตที่กำลังหลับนอนอยู่ในกางเกงบดคลึงไปยังเนินสาวจนสองมือของหนูใจ๋บีบไหล่ของเขาแน่น
"อ๊ะ! อย่านะศรุตที่นี่มันโรงพยาบาล"
"แล้วไง?"
"มันไม่เหมาะพี่ขอร้องล่ะอย่าทำแบบนี้เลยถ้าใครมาเห็นเข้าจะทำยังไง"
"อืม..." เหมือนศรุตจะคิดอะไรบางอย่างออกเขาหันกลับไปที่ประตูแล้วล็อกประตูให้แน่นหนาผ้าม่านที่ช่องประตูถูกปิดจนคนภายนอกไม่สามารถมองเข้ามาด้านในได้
เขาหันกลับมาพร้อมกับเดินตรงมาหาคนตัวเล็กที่กำลังจะกระโดดลงจากโต๊ะทำงานไม่ทันที่เธอจะได้กระโดดศรุตก็เข้ามาประกบจูบริมฝีปากของเธอจนเธอต้องขยับปากบดเบียดริมฝีปากตามจังหวะของเขา
"อืออ~"
"วันนั้นยังไม่เสร็จใช่ไหม?"
หนูใจ๋กลืนน้ำลายลงคอเธอเก็บซ่อนความเขินอายนี้ไม่ได้อีกแล้วร่างกายของเธอกำลังถูกรังแกจากคนตัวสูงที่คลอเคลียริมฝีปากซอกคอรวมถึงถอดกางเกงชั้นในของเธอออกมาช้า ๆ
"อ้าขากว้าง ๆ สิผมอยากเห็น "
เขาออกคำสั่งให้เธอทำตามซึ่งเธอก็ทำตามอย่างว่าง่ายเพราะเขาโกรธเธอมาหลายวันคงเป็นเพราะเรื่องนี้หรือเปล่าเธอเองก็ไม่แน่ใจรู้เพียงแค่เธอยินยอมให้เขาทุกอย่างเพื่อที่เขาจะได้หายโกรธเธอ
"อื๊ออ~"
ลิ้นสากทำงานอย่างดุเดือดเขาเร่งตวัดเลียตามรอยแยกแล้วใช้ปลายลิ้นขยี้ที่จุดอ่อนไหวของเธอจนคนตัวเล็กต้องนอนราบลงไป
"ศรุต~ เบาหน่อย~ อ๊าา~"
จ๊วบ~ จ๊วบ~ จ๊วบ~
"อ๊าา~ ศรุตพี่เสียว~"
หนูใจ๋รู้สึกทรมานขึ้นเรื่อย ๆ ร่างกายของเธอถูกเขารังแกด้วยลิ้นจนเธอหอบหายใจเหมือนกับคนกำลังจะขาดใจตาย ศรุตเริ่มใช้นิ้วกระตุ้นความเสียวของเธอจากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้ว เขาใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางแหวกกลีบทั้งสองออกจากกันแล้วตวัดลิ้นเลียจากด้านล่างขึ้นไปด้านบนปลายลิ้นวนเวียนอยู่ตรงจุดอ่อนไหวแล้วดูดแรง ๆ จนร่างกายของเธอกระตุกฮวบ
"อ๊าาาา~"
น้ำสีใสพวยพุ่งออกมาราวกับเขื่อนแตกโชคดีที่ศรุตหลบทันไม่เช่นนั้นเขาคงเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำกรามของเธอ
"เป็นยังไงบ้าง?" เขาถามคนตัวเล็กที่นอนตัวสั่นระริกอยู่บนโต๊ะทำงาน เขาจึงดึงทิชชูขึ้นมาเช็ดทำความสะอาดให้เธอแล้วเช็ดพื้นจนแห้งสนิท
"หายโกรธพี่แล้วใช่ไหม" น้ำเสียงออดอ้อนของหนูใจ๋ทำให้หัวใจของศรุตเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
"ถ้าบอกว่ายังพี่จะทำยังไง?" คำถามของศรุตทำให้หนูใจต้องลุกขึ้นยืนก่อนจะนั่งคุกเข่าลงที่พื้นเธอเปรยตามองคนตัวสูงที่ก้มมองเธออยู่
"พี่จะได้ทำให้ศรุตหายโกรธพี่ไง"
พูดจบเธอก็ปลดเข็มขัดของเขาออกแล้วรูดซิปกางเกงมือบางจับแท่งร้อนที่อัดแน่นจนซิปกางเกงแทบปริออกจากกัน ความใหญ่โตที่เธอไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้สัมผัสถูกมือของเธอรูดช้า ๆ จนน้ำสีใสไหลออกมาจากปลายหัว
ศรุตสูดลมหายใจเข้าปอดใบหน้าเริ่มแสดงความเสียวซ่านออกมาให้เธอได้เห็น เขาแหงนหน้ามองเพดานเพราะกำลังถูกลิ้นของเธอก่อกวนส่วนหัวสีชมพู
"อ่า..."
ลิ้นของหนูใจ๋เริ่มทำงานหนักขึ้นเธอใช้ปลายลิ้นลากลงมาช้า ๆ จนมาหยุดอยู่ที่กล่องดวงใจทั้งสองเธอตวัดเรียนมันทีละใบแล้วใช้ปากดูดอมจนพอใจ
"อืออ~"
เมื่อศรุตเริ่มมีอาการหนูใจ๋ก็รีบจัดการแท่งร้อนด้วยการครอบปากอมส่วนหัวแล้วดันเข้าไปจนสุดโคนเธอทำแบบนี้อยู่นานจนเสียงลมหายใจหอบถี่ของคุณหมอศรุตดังขึ้น
"อืออ~ อ่าา"
หนูใจ๋เริ่มทำงานหนักขึ้นจนศรุตรู้สึกไดถึงขาที่กำลังสั่น ๆ น้ำปรารถนาของเขาพวยพุ่งออกมาให้คนตัวเล็กได้ดื่มเธอกลืนทุกหยาดหยดแถมยังใช้ปากทำความสะอาดให้เขาก่อนจะเก็บทุกอย่างใส่กางเกงเหมือนเดิม
"พี่เก่งไหม^^" คำถามที่ถูกเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มมีหรือที่คนใจแข็งอย่างเขาจะต้านทานได้
"พอได้อยู่"
"แล้วหายโกรธพี่หรือยังคะ^^"
"อืม..." เขารีบกลับมานั่งทำงานโดยไม่สนเลยว่ามีใครคนนึงกำลังยืนบิดกระมิดกระเมี้ยนเพราะความเขินอาย "จะยืนอีกนานไหมถ้าจะกลับบ้านพร้อมกันก็ไปนั่งรอที่โซฟา"
"ค่ะ^^"
เขาส่ายหน้าให้กับความซุกซนของเธอต่างคนต่างสบายตัวคนนึงเร่งรีบทำงานของตัวเองให้เสร็จเพื่อที่จะได้พาเธอกลับบ้านส่วนตัวเธอหลังจากที่ได้ปลดปล่อยออกไปแล้วก็เผลอหลับไม่รู้เรื่องไม่รู้เราอยู่บนโซฟาจนศรุตต้องหยิบผ้าไปคลุมขาให้กับเธอ
"ยัยโก๊ะ!"
---------------------------------
เอาสิปากเก่งกันทั้งคู่เลยนะ
- Writer
