มาเฟีย(ซาตาน) ▪︎2 เริ่มไม่ชอบมาพากล
1686 Words
?ณ โรงแรมห้าดาวทางตอนใต้ของประเทศอิตาลี
"เราจะพักกันที่นี่"
พอร์ช ชายหนุ่มหล่อเหลาหน้าตาอินเทรนแนวเกาหลีเป็นที่หมายปองของผู้หญิงอันดับต้นๆของประเทศในฐานะที่ทั้งหล่อรวย และยังมีอำนาจเพราะพ่อเป็นถึงนักการเมืองหลายสมัย
ดนตร์ อัครโชติศุภราช(พอร์ช) อายุ30ปี ทายาทนักการเมืองและเจ้าของบริษัท อัครโชติศุภราช
"ว๊าวว! เราจะพักที่นี่จริงๆใช่มั๊ย?"
โดนัทตาโต ร้องเสียงดัง เก็บอาการตื่นเต้นไม่อยู่.. ประเทศอิตาลีว่าสวยแล้ว โรงแรมห้าดาวที่พอร์ชพามาพักสวยชวนตะลึงไม่แพ้กัน
"ทุกคนจะมีห้องพักส่วนตัว แยกกันคนละห้อง ทุกห้องเป็นห้องsea view"
พอร์ชถอดแว่นกันแดดสีดำออกแล้วส่งยิ้มหล่อร้ายมาให้ดรีม
"ดรีมชอบที่นี่มั๊ย? พี่ลงทุนหารายละเอียดแล้วจองเองกับมือเพื่อดรีมคนเดียว"
พอร์ชขยับเข้ามาแนบชิด ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"ชอบค่ะ พี่พอร์ชไม่น่าลำบากให้เราพักรวมกันก็ได้"
ดรีมบอกเบาๆ รู้สึกเกรงใจ ถ้าได้พักรวมกันน่าจะประหยัดและสะดวกกว่า
"พี่ไม่ลำบาก พี่ทำเพื่อดรีม คืนนี้เราจะสนุกกันให้เต็มที่"
พอร์ชกระซิบกระซาบหลิ่วตาเจ้าชู้มาให้แบบไม่ปิดบัง
--------------☆¤☆¤☆-------------
?ณ ไนท์คลับหรูภายในโรงแรม
บรรยากาศภายในผับที่พอร์ชเลือกค่อนข้างหนาตา แขกที่เข้ามาล้วนแล้วแต่ดูดีมีรสนิยม
บนฟลอร์ขนาดย่อมมีสาวสวยหุ่นอวบสวมบิกินีสีแดงรูดขึ้นรูดลงสลับกับการแยกขาย่อไปรอบเสาเงาวับ
ท่ามกลางแสงสีและความแออัดที่ออกไปทางเร่าร้อน หญิงสาวสวมบิกินีหุ่นดินระเบิดก้าวขึ้นไปสมทบบนเวทีอีกสองคน ท่าเต้นรูดเสาที่เคยเห็นในหนังเทียบไม่ได้กับความเป็นจริงที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้
เพื่อนซี้สามคนหันมองกันตาปริบๆ กลืนน้ำลายเหนียวหนึบลงคอ คิดในใจเหมือนกันแบบไม่ได้นัดหมาย..
'เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นสดๆไม่มีตัดต่อ'
โดนัทแอบสกิดแขนดรีม
"พี่พอร์ชพาเรามาที่นี่ทำไม? ในโรงแรมนี้มีไนท์คลับหรูอีกตั้งแยะ"
"....."
ดรีมกราดสายตามองบรรยากาศของไนท์คลับด้วยความแปลกใจไม่ต่างจากเพื่อน.. คำถามมาจ่อที่ปากแต่ก็ไม่ได้ถามออกไป
ทั้งสามคนถูกพอร์ชพามานั่งในมุมที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว อาหารกับเครื่องดื่มถูกลำเลียงออกมาอย่างต่อเนื่องแต่ส่วนใหญ่จะเน้นไปทางของกินเล่นและเหล้ามากกว่า
เวลาล่วงเลยไปค่อนข้างดึกต่างคนต่างมีใบหน้าแดงก่ำ ตาปรือไปตามๆกัน พอร์ชสรรหาเครื่องดื่มรสร้อนแรงมาเติมให้ไม่ได้ขาด
โดนัทหรี่ตามองพอร์ชที่กำลังโน้มหน้าเข้าไปใกล้เพื่อนของตัวเอง
'ไอ้ดรีมคงดื่มเข้าไปแยะ ใบหน้าเนียนแดงระเรื่อ ส่งยิ้มละไมให้พี่พอร์ชตลอดเวลา ปกติไม่ทำขนาดนี้'
"เคน พี่พอร์ชเอาใจดรีมออกนอกหน้าไปป่าววะ?"
โดนัทกระซิบถามเคนที่คอแข็งที่สุดในกลุ่ม
"อือออ.. นั่นซิ ประกบแจ ชงเหล้าให้ไม่ขาด"
เคนเห็นด้วย พูดเสียงเนิบๆเหมือนลิ้นจะแข็ง แต่ยังไม่เมา
"โดว่ามันแปลกๆไงไม่รู้ ไอ้ดรีมคออ่อนจะตาย เดี๋ยวได้เมาปลิ้น!"
"จริง"
เคนพยักหน้า หันไปมองสองหนุ่มสาวที่กำลังนั่งจับมือคลอเคลียกันไม่ห่างด้วยสายตาเป็นห่วง..
---------------☆¤☆¤☆------------
~หนึ่งชั่วโมงต่อมา~
"ดรีมเดินดีๆ"
พอร์ชพยุงร่างบอบบางเอาไว้ในวงแขนขณะพาหญิงสาวลุกออกจากที่นั่ง
"ดรีมแค่มึนๆ โดไปส่งดรีมที่ห้องหน่อยซิ"
ดรีมหันไปบอกโดนัท ยืนโงนเงนเล็กน้อย รู้สึกเวียนหัวจนอยากนอน
"โดนัทกำลังสนุกเดี๋ยวพี่ไปส่ง"
พอร์ชตัดบท ใช้มือหนาโอบไปรอบเอวบางแล้วออกแรงฉุดให้เดิน
"พี่พอร์ชเดี๋ยวโดกับเคนไปส่งดรีมที่ห้องเอง"
โดนัทลุกขึ้นจากเก้าอี้ ตั้งท่าจะเข้ามาประคองดรีม
"ไม่ต้อง! นั่งกินต่อให้สบาย.. อย่าสอด!"
พอร์ชส่งสายตาเย็นชามาให้โดนัทพร้อมกับเค้นเสียงกระด้างกระซิบให้ได้ยินคนเดียว
"....."
โดนัทอ้าปากค้างมองตามหลังร่างสูงใหญ่ที่กำลังลากแขนดรีมตรงไปที่ลิฟต์
"เคนเอาไงดี?"
"ตามไปซิ!"
เคนตอบเสียงเข้มตั้งท่าจะลุกออกจากเก้าอี้ แต่ถูกชายในชุดดำสามคนหน้าตาไม่เป็นมิตรก้าวเข้ามาขวางทาง
ร่างกำยำบึกบึนขยับเข้ามายืนล้อมโต๊ะปิดทางออกของเคนกับโดนัท
"นั่งลงครับ!"
เสียงแหบห้าวออกคำสั่งดังขึ้นข้างหลังโดนัท
"อะ เอ่อออ.."
โดนัทมองสบตากับเคน รู้สึกไม่ชอบแต่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากทำตามคำสั่ง
"คุณพอร์ชสั่งให้พวกผมคอยดูแลให้พวกคุณนั่งนิ่งๆ กินอาหารเงียบๆ อย่าแส่!"
ชายคนเดิมพูดด้วยน้ำเสียงห้วนกระด้าง
"อะ อะไรนะ? ไอ้..."
โดนัทขาลุยไม่มีทางยอม ถกแขนเสื้อขึ้น ตั้งท่าจะชกปากคนพูดเต็มที่
"หยุด! ไอ้โดอย่าแม้แต่จะคิด"
เคนรีบตะครุบมือเพื่อนเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะเจ็บตัวฟรี..
---------------☆¤☆¤☆---------------
"ดรีมทางนี้ครับ"
"พี่พอร์ช ดรีมเวียนหัว เคนกับโดไปไหน ทำไมไม่มาด้วยกัน?"
ดรีมเดินเซๆตามแรงฉุดของพอร์ช
"โดนัทกับเคนเมากำลังจะกลับห้อง"
พอร์ชตอบส่งๆ สอดมือหนาโอบรอบเอวบางแล้วกระชับให้แนบเข้าหาร่างสูงใหญ่
"พี่พอร์ชปล่อย!"
อึดอัด เวียนหัว พยายามดิ้นรนหนีออกจากวงแขนแข็งแรง
"ดรีมอย่าดื้อซิ"
พอร์ชเค้นเสียงหงุดหงิด ทั้งฉุดทั้งรั้งจนมาถึงหน้าห้องของดรีม
"คีย์การ์ด! ดรีมฝากไว้กับโดเดี๋ยวดรีมขอไปเอา.."
ดรีมหาทางออก ถึงจะเวียนหัวเหมือนเมา แต่ใช่ว่าจะไม่มีสติ ใช้สองมือผลักดันให้พ้นจากอ้อมกอดของพอร์ช
"พี่มีสำรอง"
พอร์ชบอกหน้าตาย ล้วงมือหยิบคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตัวเอง
"ทำไมพี่พอร์ช มี....!?"
ตัวแข็งทื่อ ชะงักค้างไปอึดใจใหญ่ เริ่มไม่ไว้ใจ อาการเมานิดๆสร่างทันที
"เข้าไปกันดีกว่า เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้"
พอร์ชทำเหมือนไม่ได้ยิน พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มพร่า บีบข้อมือเรียวในอุ้งมือใหญ่แล้วใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไป
"ไม่! ดรีมไม่เข้า"
ทั้งดิ้นทั้งสะบัด แต่ไม่อาจขัดขืน ถูกลากเข้าไปในห้องพักของตัวเอง
"อย่าดื้อ! ดรีมกำลังเมา"
"ไม่เมา! โอ้ยยยยย!"
ดรีมตะคอกกลับด้วยความกลัว ใบหน้าสวยหวานเผือดลงเมื่อถูกชายหนุ่มเหวี่ยงให้เซถลาล้มลงไปบนเตียง
"พี่พอร์ชออกไป!"
"เราเป็นแฟนกันมาตั้งหลายเดือน พี่ทำได้แค่จับมือ อืมม.. ต้อนรับการมาถึงอิตาลี เราน่าจะทำอะไรที่มากกว่าแค่จับมือ"
พอร์ชกระตุกยิ้มเหี้ยมเกรียม ให้โอกาสมากกว่าคนอื่น ปกติแล้วไม่มีผู้หญิงคนไหนรอดเกินสองอาทิตย์
"ไม่! ดรีมจะไปหาโดนัท"
ร้องเสียงดัง ตะกายหนี
"พูดดีๆไม่ชอบ ชอบให้พี่ใช้กำลังใช่มั๊ย!"
ดวงตาลุกโชนด้วยไฟราคะ ย่างสามขุมเข้าหา.. อยากฟันมานาน จะไม่ปล่อยให้หลุดมือเด็ดขาด
"พี่พอร์ชอย่า!"
"พี่ไม่เคยคบใครแล้วต้องรอนานขนาดนี้มาก่อน ถ้าดรีมว่าง่ายๆยอมดีๆ พี่จะให้เลื่อนขั้นไปเป็นผู้ช่วยแผนกต้อนรับ"
พอร์ชยื่นข้อเสนอสุดท้าย ที่ผ่านมาถือว่าลงทุนกับหญิงสาวหนักกว่าคนอื่น ถึงเวลาจ่ายต้นพร้อมดอกเบี้ย
"ไม่! ดรีมไม่ต้องการ ออกไป อย่าเข้ามา ไอ้เลว!"
ดรีมกรีดร้อง ดิ้นหนีมือใหญ่ที่ตามรวบร่างบอบบางเอาไว้พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาเพื่อจะจูบ
....เพี๊ยะ...
สะบัดมือตบออกไปเต็มแรง น้ำตากลบตา
"เธอกล้าตบหน้า! ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำมาก่อน คิดว่าตัวเองเป็นใคร!?"
"อย่า!! ปล่อย! กรี๊ดดดดด"
...แคว่กกก...
พอร์ชหน้ามืดด้วยความโมโห ออกแรงกระชากเสื้อคลุมตัวยาวจนขาดวิ่น
"อย่า!.. พี่พอร์ชอย่าทำแบบนี้"
ดรีมอ้อนวอน เสียหลักล้มลงไปบนที่นอนอีกครั้ง แต่ไม่คิดยอมแพ้ ขาเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นทั้งเตะทั้งถีบ
"แมร่งเอ้ย! ถ้าชอบให้ใช้ความรุนแรงก็น่าจะบอกตั้งแต่แรก"
สบถอย่างหัวเสีย หน้าแดงก่ำ อารมณ์กลัดมันก่อนหน้าถูกแทนด้วยอารมณ์รุนแรง
พอร์ชทาบทับขึ้นไปบนร่างบอบบางทั้งตัว ใช้สองมือจับแขนเรียวให้ชูขึ้นสูง ก้มหน้าเตรียมบดขยี้จูบร้อนแรงลงไปบนกลีบปากอิ่มที่อยากลิ้มลองมานาน
"ไม่! อย่าาาาา"
..ปัง..
..ปังๆๆๆ..
เสียงทุบประตูรัวๆดังขึ้น ก่อนที่ประตูจะถูกกระชากให้เปิดออก
"ดรีม!"
"พี่พอร์ช!"
เคนกับโดนัทกรูกันเข้ามาในห้องพร้อมกับพนักงานของโรงแรมอีกสองคน
"เคน.. ฮึกๆ..ฮือๆๆ.."
ดรีมได้โอกาสรีบดิ้นออกจากใต้ร่างสูงใหญ่แล้วผวาเข้าไปกอดเพื่อน น้ำตาไหลพรากอาบแก้มด้วยความกลัว
"พี่พอร์ชทำบ้าอะไร!?"
โดนัทตะคอกถามชายหนุ่มที่กำลังจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เหมือนไม่มีอะไรร้ายแรง
"คนเป็นแฟนกัน มีกอดมีจูบกันบ้างเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่ต้องยกโขยงพังประตูเข้ามาใช่มั๊ยดรีม?"
พอร์ชก้าวช้าๆมาหยุดตรงหน้าของดรีม ก่อนจะยกมือขึ้นแล้วบีบปลายคางมนเหมือนเป็นการเตือน
"ทำอะไร!?"
เคนกระชากเสียง ยกมือขึ้นปัดมือของพอร์ชออก
"..ฮึกๆ ฮืออๆๆ .."
ดรีมขวัญกระเจิง ซุกหน้าเปื้อนน้ำตาลงกับไหล่เพื่อน
"อ้อออ.. ดรีมอย่าลืมนะว่าทริปนี้เราต้องเที่ยวด้วยกันอีกหลายวัน ทำตัวให้น่ารักน่าเอ็นดูเข้าไว้ กลับไปงานจะได้ไม่มีปัญหา"
พอร์ชยิ้มกริ่ม เดินผิวปากออกจากห้อง.. ไม่สะทกสะท้าน
---------------☆¤☆¤☆---------------
- Writer
