“ดรีม แกเป็นไงบ้าง?"
โดนัทเข้ามาโอบกอดร่างสั่นสะท้านที่ยังคงซุกอยู่ในวงแขนของเคน
ดรีมเป็นเพื่อนรักกับโดนัทมานานนับตั้งแต่สมัยเรียนประถม ด้วยเพราะบ้านอยู่ในซอยเดียวกัน เรียนชั้นเดียวกัน ห้องเดียวกัน ชอบอะไรเหมือนๆกันทำให้ทั้งคู่สนิทสนมกันอย่างง่ายดาย
แต่ต่างกันสุดขั้วก็ตรงที่ดรีมอยู่กับแม่และยาย ทำให้มีนิสัยน่ารัก ใจเย็นและอ่อนโยน
ส่วนโดนัทออกไปทางโลดโผนเหมือนม้าดีดกระโหลกตามที่ภีม พี่ชายของโดนัทพูดเอาไว้ไม่มีผิด
ภีมรพงศ์ ไวยวิโรจน์ (ภีม) อายุ 26ปี อาชีพนักมวย
โดนัทอยู่กับพ่อและพี่ชายตั้งแต่ยังเด็กเพราะพ่อแยกทางกับแม่ นิสัยของโดนัทจึงติดไปทางลุยๆห้าวเหมือนผู้ชายมากกว่าผู้หญิง
สองสาวที่มีความต่างที่เหมือนกัน กลายเป็นส่วนผสมที่ลงตัว เพื่อนรักที่เปรียบเสมือนพี่น้อง ต่างเข้าอกเข้าใจกันแม้เพียงแค่ได้สบตา..
"..ฮึก..ฮือๆๆ.."
"เลิกกันไปเลย! ไอ้บ้านั่นมันทำเกินไปแล้ว เคนเอาไงดี หลังจากนี้เราจะทำยังไงต่อ?"
โดนัทชกมือข้างขวาใส่ฝ่ามือข้างซ้ายของตัวเองเหมือนที่พวกผู้ชายชอบทำ โกรธแค้นแทนเพื่อนที่ถูกรังแก
'ผู้ชายอะไรวะใช้กำลังกับผู้หญิง หน้าตัวเมียชัดๆ!'
"นั่นซิ เราอยู่ที่นี่ต้องพึ่งพี่พอร์ชคนเดียว"
เคนงึมงำ เห็นด้วย มือยังคงลูบแผ่นหลังของดรีมเบาๆปลอบโยน
"ตั๋วเครื่องบินขากลับก็ด้วย"
โดนัทกระแทกเสียง ทีนี้จะทำยังไง เล่นออกลายตั้งแต่ต้นทริปแบบนี้
"ตอนนี้เราต้องอยู่นิ่งๆไปก่อน เคนจะลองติดต่อกับเพื่อนที่ประเทศไทย เราต้องหาตั๋วกลับเองเพื่อเลี่ยงปัญหาที่จะตามมาอีก"
คำพูดเหมือนเดาของเคน เป็นลางที่บอกให้รู้ว่าจะต้องเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นเร็วๆนี้..
---------------☆¤☆¤☆-------------
~วันถัดมา~
พอร์ชเปลี่ยนเป็นคนละคนจากผู้ชายหยาบคายต่ำสถุลคนเมื่อคืนแบบหน้ามือเป็นหลังมือ
ชายหนุ่มทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังคงเอาใจดรีมจนออกนอกหน้าเหมือนเดิม การกระทำเป็นไปอย่างสุภาพไร้ที่ติ
ดรีมพยายามรักษาระยะห่างให้มากขึ้น ซึ่งดูเหมือนชายหนุ่มเองก็รู้สึก..
พอร์ชกระตุกยิ้มหื่นหิวมองหญิงสาวในชุดเดรสรัดรูปแบบเปิดไหล่ไม่โป๊และไม่เรียบร้อยจนเกินไป
ผ้ายืดสีดำแนบกระชับไปตามสัดส่วนโค้งเว้าอวบอิ่ม น่าอิจฉาสำหรับผู้หญิงทั่วไป ทรวงอกอวบใหญ่เกินตัว เอวบางคอดกิ่ว สะโพกผายตึงแน่น
สัดส่วนกลมกลึงเพอร์เฟ็คถูกเปิดเผยออกมาเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่คบหากันเป็นแฟน ตลอดเวลาดรีมจะแต่งตัวด้วยเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ หญิงสาวตั้งใจปกปิดเรือนร่างซ่อนรูปยั่วตัณหาให้อยู่ภายใต้เสื้อผ้าง่ายๆแสนเชย
"ค่อยน่าคุ้มกับที่ลงทุนไปหน่อย"
พอร์ชพึมพำขณะกราดตามองแฟนสาวที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ ทุ่มให้มากกว่าทุกคนที่ผ่านมา อย่าคิดว่าจะหลุดมือไปง่ายๆ..
'สมบูรณ์แบบขนาดนี้หลุดรอดสายตากูไปได้ยังไง'
"พี่พอร์ช โดกับดรีมไม่อยากไปคาสิโนที่พี่พูดถึง"
โดนัทจงใจเดินแทรกเข้ามาบดบังสายตาจ้องขย้ำเหยื่อของพอร์ช
"แค่ไปเปิดหูเปิดตาเท่านั้น มาถึงที่นี่ไม่ไปดูให้เห็นกับตาก็เสียเที่ยวแย่! คาสิโนซานเน่ของที่นี่ดังไปทั่วโลกนะโดนัท"
พอร์ชตอบแบบรำคาญๆ ก่อนจะเดินนำไปที่รถ
“แต่พี่พอร์ชบอกว่าจะพาไปดินเนอร์ในห้องอาหารมิชลินห้าดาวของโรงแรม พวกเราก็เลยแต่งตัวด้วยชุดที่ดีที่สุดที่เอามา”
โวยวายตามหลังก้าวยาวๆ ที่กำลังเดินนำลิ่วๆออกไปแบบไม่สนใจ โดนัทคว้าชายชุดกระโปรงยาวเหมือนยิปซีของตัวเองขึ้นขณะซอยเท้าตามไปติดๆ
“โดนัทชุดอะไรก็เหมือนกัน! พอไปเห็นกับตาแล้วเราก็กลับ ที่นั่นได้ชื่อว่าเป็นคาสิโนที่ดีที่สุดทางตอนใต้ของอิตาลี มีแต่พวกกระเป๋าหนักจึงจะเข้าไปได้ พี่อุตส่าห์ใช้เส้นและอิทธิพลของครอบครัวช่วยการันตีความร่ำรวยถึงเข้าไปได้นะรู้มั๊ย? ทางที่ดีอย่าพูดมาก!”
พอร์ชพูดจบ ก้าวยาวๆตรงไปที่รถลีมูซีนสีดำยาวเฟื้อย
“.....”
โดนัทยืนตะลึง อ้าปากค้าง มองรถลีมูซีนคันใหญ่เงาวับที่ชายหนุ่มว่าจ้างมาชั่วคราวด้วยสีหน้าไม่เชื่อ
'โอ้แม่เจ้าเคยเห็นแต่ในหนังอีกแล้ว ไม่นึกว่าจะมีวาสนาได้นั่งจริงๆ'
---------------☆¤☆¤☆-------------
หนุ่มสาวทั้งสี่คนเข้ามาในอาณาจักรของมาเฟียริคคาร์โด้ด้วยความตื่นเต้นระคนตกตะลึง
แหล่งโลกีย์ขนาดใหญ่ครอบคลุมพื้นที่เป็นบริเวณกว้าง ภายใต้ชื่อ คาสิโนซานเน่..
ตึกทรงสูงกึ่งปราสาทโบราณสีขาวขริบทองตั้งตระหง่านเด่นเป็นสง่าท่ามกลางแสงไฟที่สาดส่อง เสมือนเป็นเวลากลางวันมากกว่ากลางคืน
พอร์ชสั่งให้ลูกน้องสองคนที่ติดตามมาคอยเฝ้าอยู่นอกคาสิโน
ส่วนอีกหนึ่งคนให้ตามเข้าไปภายใน
"ดรีมอยู่ใกล้ๆพี่"
พอร์ชกระซิบกระซาบข้างใบหูบอบบาง ฉวยโอกาสคว้าข้อมือเรียวมากุมเอาไว้อย่างถือสิทธิ์
"หยุดก่อน!"
เสียงของชายร่างใหญ่ผิวสีดำดังขึ้น
ดรีมเงยหน้าขึ้นมองชายในชุดสูททั้งห้าคนที่คอยคุมคาสิโนด้วยสายตาหวั่นๆ คนพวกนี้หน้าตาดุดัน หนวดเครารุงรังเหมือนกองโจรไม่มีผิด
"มีอะไร?"
พอร์ชถามเสียงเครียด หรี่ตามองการ์ดหน้าประตูด้วยความไม่พอใจ
"ชื่ออะไร?"
"ฉันแจ้งเอาไว้แล้วว่าจะมาที่นี่คืนนี้ ฉันชื่อดนตร์ อัครโชติศุภราช"
พอร์ชกร่างเต็มที่ มั่นใจในความรวยและอิทธิพลของนามสกุลตัวเอง
ชายผิวสียกโทรศัพท์ในมือขึ้นเพื่อตรวจสอบข้อมูล นาทีต่อมาคือการค้นตัวอย่างละเอียดเพื่อหาอาวุธ ในที่สุดก็ยอมเปิดทางให้กลุ่มของพอร์ชเข้าไป..
---------------☆¤☆¤☆--------------
ภายในห้องโถงขนาดใหญ่มีโต๊ะการพนันหลายสิบโต๊ะ ดรีมตื่นเต้นพอๆกับโดนัทและเคน
"ดรีมไปเล่นตรงนั้นดีกว่า พี่แลกชิปมาแล้ว"
เสียงกระซิบดังขึ้นในระยะประชิด ดึงความสนใจของดรีมออกจากโต๊ะการพนันที่มีผู้คนจำนวนมากรุมล้อม
“ชวนเคนกับโดนัทไปด้วย”
ดรีมมองหาเพื่อนที่ถูกกันออกห่างด้วยฝีมือการ์ดของพอร์ชที่ตามเข้ามา
“พี่ให้ชิปเคนไปบางส่วนให้ไปเล่นโต๊ะด้านโน้น ส่วนตรงนี้พี่อยากได้กำลังใจจากดรีม"
ไม่พูดเปล่า ลากข้อมือเล็กๆ ให้ตามติดเข้าไปในกลุ่มคนแบบไม่รอคำตอบ
"พี่พอร์ช ดรีมอยากไปกับเคน"
สลัดข้อมือออกหมายจะให้หลุดจากการยื้อยุด.. แต่ไร้ประโยชน์
การฉุดดึงของหนุ่มสาวใกล้โต๊ะพนันด้านล่างไม่อาจหลุดรอดสายตาอันคมกริบของเจ้าของคาสิโนไปได้
ริคมองฝ่ากระจกสีเข้มในห้องควบคุมลงไปที่ชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังออกแรงกระชากลำแขนเรียวของหญิงสาวท่าทางร้อนรนไม่เต็มใจให้เดินเข้าไปในกลุ่มคนที่กำลังล้อมรอบโต๊ะพนันราคาต่อเกมส์สูงลิบที่สุดในคาสิโน
ควันบุหรี่สีจางลอยคละคลุ้งรอบร่างสูงใหญ่กำยำของชายหนุ่มเจ้าของคาสิโน
ริคคาร์โด้ จิโอซานเน่ (มาเฟียริค) อายุ34ปี Riccardo Giosanne
ไม่น่าเชื่อว่าสายตาคมกริบมองแค่เพียงแวบเดียวผ่านเรือนร่างของผู้หญิงที่กำลังถลาตามแรงดึงไปที่โต๊ะพนัน ทุกๆสัดส่วนอันแสนจะยั่วยวนสมบูรณ์แบบและน่าลิ้มลองก็ถูกผนึกแน่นเข้าไปในความทรงจำของริคทันที
ความต้องการบางอย่างพลุ่งพล่านร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
ร่างสูงใหญ่หันกลับมาที่โต๊ะทำงานเพื่อขยี้บุหรี่ในมือลงในจานแก้วเจียระไนราคาแพงก่อนจะเอื้อมมือกดอินเตอร์คอมบนโต๊ะทำงาน
"ครับเจ้านาย"
"ส่งมิเชลขึ้นมา"
เสียงทุ้มห้าวออกคำสั่งที่ไม่ต้องการคำถาม
"ครับ"
ริคขยับเข้าไปที่กระจกสีเข้มอีกครั้งเพื่อตรวจดูสถานการณ์เบื้องล่างภายในคาสิโน ห้องควบคุมพิเศษถูกสร้างขึ้นเพื่อดูความเรียบร้อยในคาสิโน โดยเจาะจงเฉพาะโซนของโต๊ะพนันราคาแพง ทุกๆการเคลื่อนไหวของลูกค้าวีไอพีกระเป๋าหนักไม่มีหลุดรอดสายตาของริคไปได้ แต่หนุ่มสาวที่กำลังนั่งหน้าเคร่งเครียดไม่พอใจราวกับเป็นคู่รักที่กำลังทะเลาะเบาะแว้งกลับทำให้ริครู้สึกสนใจเป็นพิเศษ
ชายหนุ่มตอบไม่ได้เหมือนกันว่ามีอะไรในตัวคู่รักคู่นี้ที่ทำให้ต้องจับตามองอย่างใกล้ชิด..
---------------☆¤☆¤☆--------------