2 | Can I see him again?
1023 Words
Habang pumapasok na naman ako sa bahay ko, parang pasan ko na naman ang buong mundo.
Yes I have my own house now. Back when I was 5 years old, someone adopted me and sent me away from the orphanage.
She was already old yet she cared for me so much even just a little period if time. Wala pang isang buwan, at pumanaw na ang matanda.
Huling habilin niya lamang sakin ay ang lumaban at huwag mag tiwala sa kahit na sino.
Kahit sa kunting pagkakataon, nakaramdam ako ng pagmamahal galing sa isang ina. Ngunit napakaswerte ko, agad din siyang kinuha.
Habang iniisip ko ang mga alaala na iyon, di ko maiwasang maluha. Sana kinuha niya ako nung sanggol pako.
So much of thinking sadness, I looked for my watch to see the time. And it’s already 8 p.m.
Agad kong inasikaso ang aking higaan at nagdesisyon ng hindi muna kakain. Wala pa akong gana.
I get my phone and started scrolling in my social media accounts.
Sa gitna ng aking paglilibang, napatanong ako. Sino kaya ‘yong lalaking ‘yon? Parang ngayon ko lamang siya nakita sa tanang buhay ko.
Ano kayang pangalan nun? Hmm. Ano nga ulit yung kulay ng damit niya? white ba yun? ah no. itim pala.
Dala ng kuryosidad ko, I searched his identity.
Lalaking nakaitim sa sikat na cafeteria na nabuhusan ng kape.
Natatawa ako sa ginagawa ko. Nagmumukha akong desperada nito. Makikita ko kaya ulit ‘yon? Aish. Anubatong pinag-iisip ko. Erase! Erase!
At dahil wala rin naman akong nahanap, napagdesisyonan ko’ng matulog nalang.
Itinabi ko ang telepono tsaka pinatay ang ilaw.
But before I closed my eyes, I managed to have a glimpse in my window to witness an aesthetic view before I peacefully fell asleep.
I am in my deep beauty rest when the ray of a sun touches me and heating my whole face.
I was about to sleep again but heck!!!
Late na naman ako nito huhu di ko pa naman birthday, patay talaga ako nito.
Agad kong dinala ang akong sarili sa sira kong banyo. Dali-dali akong naligo at tsaka nagbihis. Napagdesisyonan kong sa cafeteria nalang ako makikikain.
Dahil sa pagkakataranta ko tinakbo ko ang daanan at di namalayang may paparating na sasakyan.
Oh no! Katapusan ko na ata. Huhu.
My surroundings became in a slow motion as I watched the car towards me.
Katapusan ko na ata talaga ngunit may biglang humila sa palapulsuhan ko at agad na inilayo ako.
Huli na ng napagtanto kong sya pala yung lalaking costumer ko sa cafeteria.
Omaygad! Nasa mga palabas ba ako? Nasa mga libro? Gosh! I can’t believe this is all happening to me.
I was about to say Thank You when suddenly...
“Reia! Buksan mo ‘tong pinto!” “Tanghali na!” Nakarinig ako ng pagdadabog galing sa aking pintuan. Agad akong napabalingkawas sa aking higaan.
Hays panaginip lang pala, punyeta! Sabi ko na nga ba eh. Di ko mararanasan yang nga ganyan dahil sa mga palabas lamang iyang nakikita.
Ito naman si Keith masyado namang paepal. huhu.
Dali dali akong bumangon tsaka naligo. Tama. Linggo pala ngayon, wala akong tabaho. Kaya naman pala nagdadabog ‘tong kaibigan ko, dapat palang maaga kami sa palengke dahil baka maubusan na naman kami.
Ang liit kasi nitog lugar namin, pinapalibutan ng dagat na tila ba’y isang isla ngunit andaming tao.
Matapos kong ayusan ang aking sarili, agad kong hinanap si Keith upang umabante.
“Asan na kaya ‘yong lokong ‘yun?” tanong ko saking isipan ng napagtanto kong wala sya.
“Bulaga’” Parang humiwalay bigla ang espirito sa aking katawan dahil sa kanyang ginawa. Inirapan ko lamang sya at nagdabog paalis.
“Hoy hintay!” i just ignored him. Napakaattitude ko na ata. hahaha. “Next time, don’t do it again kung ayaw mong masapak kita. It’s not funny anyway.”
I left him alone. He chased me naman kaya no problem. Binilisan ko ang paglakad ko habang sunod siya ng sunod dala dala ang nakakainsultong sorry niya.
Ikaw ba naman hihingan ng pasensya tapos may patawa-atawa effect pa? nako!
Nang nakarating na kami sa palengke agad akong namili ng mga kagamitan sa pagluto at mga sangkap na kinakailangan.
Yes, I am just 16 yet I am already independent. Ikaw. ba naman walang magulang, tsk.
Keith helped me to choose what’s the best.
Keith is my friend since then ngunit ganunpaman, di ko masasabing best friend ko siya. Kasi kahit kaibigan turing ko sa kanya, wala parin akong ganoong tiwala.
Yan kasi ang huling habilin ng nanay Flora ko sakin bago siya pumanaw. Ang maging matapang at wag magtiwala sa kahit na sino.
Mayroon din siyang isang habilin sakin nuon ngunit nakalimutan ko dahil sa labis na lungkot, di ko masyadong pinakinggan ang mga pinagsasabi niya.
“Reia? Okay ka lang? Hello?” ngayon ko pa lang namataan na nakatulala na pala ako. Hays. Miss ko na ang nanay ko.
“Ah oo, sorry may naisip lang. Ano? tara na?” mukhang tapos na naman kami sa aming gawain kaya agad akong nang eengganyo upang umuwi.
Ngunit bago ko pa man makalimutan, Dumaan muna kami sa dagat tsaka nagpahangin.
Itong lugar na ito ang nagpapawala ng lungkot at pagod sakin. Sinamahan naman ako ni Keith kahit papano.
Di ko naman maiwasang kiligin shuta.
Nasa kalagitnaan ka ng kalungkutan, Reia! Anong kahatutan na naman yang pinag iisip mo!”
Bigla akong napangiti ng naalala ko ang mga pangyayari dito.
Nilingon ko si Keith na siyang kanina pa pala ako pinagmamasdan. Nakakatuwa pa, nakaawang yung bibig nya. hahaha.
“Reia? May sakit ka ba? Baliw ka na ba?” Bigla ko syang binigyan ng matalim na tingin. Nagmomoment ako dito, gago! wag na wag mong sabihing balik ako.
Tinawanan lamang niya ako walang hiya. Sige lang may araw ka rin sakin.
Dahil sa sama ng loob, binabad ko muna ang aking mga paa sa dagat saglit at agad na nag ayang umalis.
Hays, kailan ko kaya siya makikita ulit Can I see him again?
- Writer
