Hiçbir karar öyle bir anda alınmıyor. Hiç bir acının bir anda dinmediği gibi..
Bir aydır kendi, kendime kalmış gibiyim. Ölümüyüm, yaşıyormuyum bilmiyorum. Aslın da amacım ölmekti. Ama onu bile başaramadım. Demir'in dediği gibi hiç birşeyi başaramıyorum ben. Yada bunu bana inandırdı artık. Ruh ve sinir hastalıkları hastanesinde bir aydır tedavi görüyorum. Kendimi ikinci, belki de üçüncü kez öldürmeye kalktığım için. İçimdeki beni öldürdüler de, bedenime zarar vermeyim diye uğraşıyorlar. Oysa ki ruhu ölen birinin bedenini rahat bırakmaları lazım.. Ama kimse inanmıyor ruhumun toprağa karıştığına. Her sabah aynı sorularla uyanıyorum: “Bugün nasılsın?”, “Uykun nasıldı?”, “İlaçlarını aldın mı?”
Ben de hep aynı cevabı veriyorum artık: “Bilmiyorum.” Çünkü gerçekten bilmiyorum. Uyandığımda içim b
