โชคชะตาลิขิต(รัก)

*** นิยายเรื่องนี้เกิดจากจิตนาการของผู้แต่ง ไม่ได้เอ่ยอ้างถึงผู้ใด เป็นเพียงเรื่องราวที่สร้างขึ้นมาเท่านั้น*** " เหมยลี่มาเช็ดโต๊ะนี้หน่อย " เสียงเถ้าแก่เจ้าของร้านเอ่ยบอกเด็กสาวที่รักเหมือนลูกสาวคนหนึ่งเพราะมีพ่อก็เหมือนไม่มี ส่วนแม่ตายไปตั้งแต่สาวเจ้าคลอดออกมา " ได้จ้าเถ้าแก่ " เสียงใสๆ เหมือนลูกแก้วก็เอื้อนเอ่ยออกไปทันทีที่ได้ยินชื่อตน สวัสดี ฉันชื่อเหมยลี่ อายุ 20 ปี ฉันทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟอยู่ที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งของเถ้าแก่ซางเขาใจดีกับฉันมากๆ เขาเป็นเพื่อนสนิทของพ่อฉันเอง ครอบครัวของฉันยากจน พ่อแม่เป็นแค่ชาวนาธรรมดาแม่ตายไปตั้งแต่คลอดฉันออกมาพ่อจึงไม่เคยรักฉัน เลยหาว่าฉันเป็นตัวซวยทำให้แม่ต้องตาย " วันนี้คนเยอะเหนื่อยหน่อยนะอาเหมยเดี๋ยวข้าให้เงินพิเศษ " เถ้าแก่พูดกับลูกน้องที่เอ็นดูเหมือนลูกสาวคนหนึ่งเพราะเหมยลี่เป็นคนดีแถมยังเป็นเพื่อนกับลูกสาวของเขาด้วย " เตี่ยก็ให้ทิปอาเหมยมันเยอะๆ หน่อยสิ " เสียงใส แบบห้าวๆ ของเด็กสาวที่แสบเอาเรื่อง เธอชื่อซินหยางเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของเถ้าแก่ซาง " เออเตี่ยก็ให้เยอะทุกทีแหละ " พูดด้วยความเอือมระอาให้กับความห้าวของลูกสาวตัวเอง " จ้าซินรู้ เตี่ยซินมีชื่อนะ เรียกตัวแสบอยู่นั่นแหละ " พูดไปทำปากขมุบขมิบไป " ก็มันจริงมั๊ยใครๆเขาก็รู้ลูกข้าแสบขนาดไหน แสบชนิดที่ว่าผู้ชายยังไม่กล้าเข้าไกล้เลย" เสียงเถ้าแก่ที่บ่นแบบไม่จริงจังนักเพราะความแสบของลูกสาวก็ได้มาจากตัวเถ้าแก่สมัยหนุ่มๆนี่แหละ " พอเถอะเตี่ยฉันไม่อยากฟังแล้ว บ่นได้ทุกวันไม่เมื่อยปากบ้างหรอ " " หืมเอ็งนี่มัน เถียงคำไม่ตกฟาก ทำไมไม่เรียบร้อยเหมือนอาเหมยบ้างห๊ะ แสบจนทุกวันนี้ข้าคิดว่าเอ็งเป็นลูกชายเสียอีก " พูดออกไปแบบนั้นเพราะจริงๆเถ้าแก่ก็อยากให้ลูกสาวเรียบร้อยบ้าง " พอเถอะเตี่ย ขี้เกียจฟังแล้ว " เป็นแบบนี้ทุกทีเตี่ยฉันเนี่ย ชอบอยากให้ฉันเหมือนเหมย ฝันไปเถอะเตี่ยหึ " วะไอ้ลูกคนนี้ให้มันได้แบบนี้สิ " พูดไปก็ได้แต่เบ้ปากไปเพราะทำอะไรไม่ได้ไงล่ะ ใครจะกล้าเล่ามันห้าวยิ่งกว่าข้าตอนหนุ่มๆเสียอีก " ม๊าว่าพอกันเลยพ่อลูก ทะเลาะกันได้ทุกวัน " เสียงหญิงสาวอีกคนที่เถ้าแก่เกรงใจสุดๆ " โธ่ม๊า เตี่ยชอบว่าซินอ่ะ " พูดพร้อมเดินกางแขนเข้าไปโอบกอดผู้เป็นแม่จากทางด้านหลัง " เอาล่ะพอๆ ม๊าขี้เกียจฟังเราแล้ว อาเหมยมาหาม๊าหน่อย " เธอเรียกเพื่อนของลูกสาวที่รักพอๆกับลูกของตัวเองนั่นแหละ เบื่อสองพ่อลูกเต็มทีตีกันได้ทุกวัน " จ้าๆ เถ้าแก่เนี้ย " " ม๊าเคยบอกเราแล้วว่าให้เรียกแบบไหน " เธอปลายตามองเด็กสาวที่เอ็นดูเหมือนลูกสาวแท้ๆอย่างอ่อนใจ " ค่ะม๊า " ฉันจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าที่ฉันรักเหมือนแม่แท้ๆอย่างเกรงใจ " เราก็เป็นแบบนี้ทุกทีสินะอาเหมย " เด็กคนนี้นิสัยเหมือนแม่ไม่มีผิด " คือเหมย " ฉันพูดไม่ออกเลยจริงๆ " เอาละๆ อ่ะนี่ทิปวันนี้ " เธอยื่นธนบัตรบึกหนึ่งให้เด็กสาวที่แสนขยันคนนี้ " แต่เหมย " ฉันจ้องมองเงินในมือที่มันเยอะเกินไป มันพูดไม่ออก " ม๊ารู้ว่าถ้าเหมยไม่มีเงินกลับบ้านไปเขาก็จะตีเอา รับไว้เถอะ แล้วซ่อนๆ เอาไว้บ้าง " เธอพูดจริงๆ เพราะเหมยได้เงินไปก็ถูกแย่งไปหมด " ขอบคุณนะคะม๊า " พูดด้วยน้ำตาคลอเพราะเธอได้รับความรักจากสองคนนี้แทนพ่อแท้ๆ อยู่ตลอดเวลา " ทีหลังถ้าได้ยินเรียกเถ้าแก่ ม๊าจะตีแล้วนะ " พูดไปก็ลูบหัวของเด็กสาวไปด้วยความเอ็นดูปนสงสารทำไมชีวิตของเด็กคนหนึ่งถึงได้ลำบากขนาดนี้กัน " ค่ะม๊า " มือน้อยๆ ก้มลงกราบที่ตักด้วยความกตัญญูและเคารพท่าน " พอๆอาเหมย ม๊าเชื่อว่าสักวันหนูกับน้องจะต้องสบายนะ " เธอมองเด็กหญิงด้วยความปลื้มแทนแม่ของเด็กสาวที่จากไปแล้ว " ขอบคุณนะคะม๊า " เหมยเงยหน้ามองผู้หญิงที่เธอรักด้วยตัวสั่นๆ เพราะน้ำตาเริ่มคลอก่อนที่จะตัดบทไปดื้อๆ " งั้นเหมยขอตัวก่อนนะม๊า ไปนะซิน " พูดจบก็รีบเดินฉับๆออกไปจากตรงนั้นทันที " บ๊ายบายนะเหมย เดินดีๆไม่ต้องรีบ " พูดจบก็มองตามหลังเพื่อนสาวเพราะเธอรู้ดีว่าเพื่อนรู้สึกยังไง ณ...ริมถนนที่ห่างจากร้านเล็กน้อย " เหมย " เสียงที่คุ้นเคยเรียกสาวเจ้าเอาไว้ " อ้าวพี่ ตงหยาง " เธอเงยหน้าขึ้นแล้วเรียกชายตรงหน้าด้วยความอบอุ่นใจ " พี่บอกให้รอไม่ใช่เหรอ " ผมพูดด้วยความห่วงใย " คือเหมยเกรงใจ " " เลิกพูดแบบนี้กับพี่สักที พี่บอกแล้วว่าพี่เต็มใจ แฟนคนเดียวพี่เลี้ยงได้ " ผมบอกเธอไปหลายครั้งแล้วและครั้งนี้ต้องจริงจริงสักที " พี่ตงหยาง " เหมยพูดแล้วทำตาโตเพราะเขาไม่เคยขึ้นเสียงใส่เธอเลย และตอนนี้หน้าคงแดงเป็นมะเขือเทศแล้ว " พี่รอเรามา 5 ปีแล้วนะเมื่อไหร่จะใจอ่อนสักที " ใช่ผมรอเธอมานานแล้ว สวัสดี ผมชื่อ ตงหยาง อายุ 23 ปี เป็นลูกชาย ของมหาเศรษฐีท่านหนึ่งในเมืองหลวงแห่งนี้ผมมีพร้อมทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นฐานะ การศึกษา เรียนจบออกมาก็ช่วยกิจการทางบ้าน ถึงผมจะยุ่งเพียงใดก็ต้องหาเวลามารับส่งสาวน้อยคนนี้ตลอดสาวน้อยที่เป็นดั่งดวงใจของผม ผมหลงรักเธอตั้งแต่แรกเห็น " คือเหมย พี่ก็รู้ว่าเหมย " เธอพูดยังไม่ทันจบเขาก็ยกมือขึ้นมาปิดปากของเธอเอาไว้ " พี่ไม่สนคำใครทั้งนั้น เราเป็นคนเหมือนกัน ไม่ว่าจะรวยหรือจน ขอแค่เราเป็นคนดีก็พอไม่ใช่หรอเหมย แล้วอีกอย่างเตี่ยกับม๊าของพี่ก็ไม่เคยรังเกียจเหมยเลยนะ " จบคำพูดของตงหยางเหมยได้แต่ยืนอ้ำอิ้งคิดทบทวน ตงหยางเป็นคนดีมากๆคนนึง คอยดูแลเธอมาตลอดในระยะเวลา 5 ปีนี้ เขาห่วงใยเธอเสมอคอยมารับมาส่งตลอดไม่เคยให้เธอต้องรู้สึกว่าอยู่ลำพังเลยสักครั้ง " รับรักพี่สักทีสิ " เมื่อเห็นสาวเจ้ายืนคิดอยู่นานเขาจึงพูดขึ้น " ไปได้แล้วเหมยอายเขาคนเต็มเลย " ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเพราะชาวบ้านแถวนี้จ้องมองกันใหญ่แล้ว " ไปค่ะขึ้นมา " ผมรู้ว่าสาวน้อยของผมเขินเพราะสีหน้าของเธอมันฟ้อง แต่ผมก็ชอบแหย่เธอแบบนี้เป็นประจำนั่นแหละ เหมยเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง ชีวิตผมเจอผู้หญิงสวยๆมาก็เยอะ แต่ไม่มีใครได้ใจผมเลยสักคนมีแต่เหมยเท่านั้นแหละ หน้าที่ของผมในทุกๆ วันคือปั่นจักรยานไปส่งสาวน้อยให้ถึงที่หมายโดยปลอดภัย เพราะร้านที่เหมยทำงานอยู่ห่างจากบ้านของผมไม่มากนัก เสียงซุบซิบนินทาของชาวบ้านก็มีเกือบตลอดทาง แต่ตงหยางไม่เคยเอามาใส่ใจ เพราะคนที่เขาแคร์ที่สุดก็คงจะเป็นคนที่นั่งซ้อนท้ายอยู่ด้านหลังนี่แหละ เหมยโอบเอวผู้ชายที่เธอรักมาตลอดทางเมื่อถึงบ้านเสียงเล็กๆ ก็ตะโกนเรียกเธออย่างดีใจเป็นแบบนี้ทุกวัน " พี่เหมย " เด็กชายวัย 16 ปีที่ถ้าจะบอกว่าโตเป็นหนุ่มก็คงจะได้ แต่ชอบทำตัวเป็นเด็กมากกว่าโผเข้ากอดพี่สาวที่ตนเองนั้นรักสุดหัวใจทันทีที่เห็นรถจักยานมาจอด " ห่าวหราน " เรียกพร้อมลูบหัวน้องชายสุดที่รักที่ตอนนี้จะสูงกว่าพี่แล้วด้วยความรักและเอ็นดูเพราะมีกันอยู่สองคนพี่น้อง เป็นภาพที่ตงหยางชินตาไปเสียแล้วเมื่อพี่สาวมาถึงบ้านน้องชายก็จะวิ่งเข้ามาหาทันที " สวัสดีครับพี่ตงหยาง " กอดพี่สาวจนพอใจก็ทักทายชายหนุ่มที่เสมือนพี่ชายอีกคน " หวัดดีครับสุดหล่อ " ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรต่อก็มีเสียงแหลมๆ เสียงหนึ่งดังมาจากทางด้านหลัง ไม่ต้องบอกคงรู้นะว่าเป็นใคร " อาเหมยมาถึงก็รีบเข้าบ้านสิไม่เห็นหรอชาวบ้านมองกันใหญ่แล้ว เป็นสาวเป็นแซ่นั่งซ้อนท้ายผู้ชายมาทุกวัน " พูดจบก็เบะปากใส่ลูกเลี้ยงที่ตนเกลียดชังทันที สวัสดีฉันชื่อ " อันฉี " เป็นแม่เลี้ยงของเหมยลี่ ฉันไม่ได้ทำงานหรอกนะ ฉันชอบแต่งตัวสวยๆ ฉันเกลียดลูกเลี้ยงมากๆ เพราะมันดันได้ดีกว่าลูกสาวฉันน่ะสิ ที่จริงเธอหมายปองตงหยางเอาไว้ให้ลูกสาว เพราะชายหนุ่มเข้าตาเธอทุกประการ แต่เขานั้นไม่เคยชายตามองลูกสาวของเธอเลย เธอจึงหาเรื่องเหน็บแนมเหมยลี่ตลอดเวลา " เข้าบ้านเถอะเหมย อีกไม่นานหรอกพี่จะพาเหมยกับห่าวหรานออกไปจากบ้านหลังนี้ พี่จะไม่ทำให้เหมยต้องอับอายใครเด็ดขาด " ที่ผมกล้าพูดแบบนี้เพราะอีกไม่นานหรอกผมจะให้พ่อแม่มาสู่ขอเธอเสียที " งั้นหรอรีบมาพาไปเร็วๆแล้วกัน อยู่นานก็เปลืองข้าวสารบ้านฉัน " พูดจบก็เชิดหน้าขึ้นราวกับไม่อยากจะมอง " นี่คุณน้าครับ " ยังไม่ทันที่ตงหยางจะได้พูดอะไรต่อเหมยลี่ก็ขัดขึ้นมาซะก่อน เพราะรู้ดีว่าตงหยางไม่ชอบขี้หน้าแม่เลี้ยงของเธอ " พี่ตงหยางกลับบ้านดีๆนะคะ เหมยดูแลตัวเองได้ " พูดจบก็ส่งยิ้มหวานให้คนรัก " โอเคงั้นพี่ไปนะ ผมลาละครับ " บอกเหมยลี่เสร็จก็หันไปสวัสดีแม่เลี้ยงที่แสนชังตามมารยาท " กองไว้ตรงนั้นแหละย่ะ " พูดเสร็จก็มองหน้าชายหนุ่มด้วยความขุ่นเคืองใจที่เขาไม่ชอบลูกสาวของตน ตงหยางไม่อยากจะถือสาหาความ อีกอย่างไม่อยากทำให้คนที่ตนเองรักไม่สบายใจจึงได้แต่อดทนต่อไปแล้วรอวันที่จะได้พาเหมยออกไปจากบ้านนี้เสียที " เอ้าอย่ามัวแต่พิลี้พิไลอยู่ งานบ้านเต็มไปหมด " ยังไม่ทันที่เหมยจะได้ก้าวเท้าเดินไปถึงไหนเสียงคุณนายแห่งบ้านที่คอยแต่จะชี้นิ้วสั่งให้เหมยทำโน่นทำนี่ก็ดังขึ้นมา " อ้อก่อนจะไป ไหนเงินล่ะ " พูดจบก็ยื่นมือที่ทาเล็บสีแดงฉานออกมาแบอยู่ตรงหน้าเหมย " เหมยมีเท่านี้นะม๊า " เธอยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้คนตรงหน้าผู้หญิงที่เธอเคารพเหมือนแม่แต่สิ่งที่เธอได้กลับมานั้นคือความเกลียดชังเสมอมา " อย่ามาเรียกฉันว่าม๊า บอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ใช่ม๊าของแก เมื่อไหร่จะจำใส่สมองโง่ๆ ของแกสักทีห๊ะ " พูดจบก็เอานิ้วเรียวเล็บยาวๆ จิ้มหน้าผากของเหมยทันที ภาพนี้เป็นภาพที่ห่าวหรานจะได้เห็นทุกวันจนชิน เขาได้แต่กัดฟันทนเพราะพี่สาวเคยขอร้องเขาเอาไว้นั่นเอง ห่าวหราน เป็นเด็กกำพร้าที่เตี่ยรับอุปการะเอาไว้ เพราะอยากได้ลูกชาย แต่ก็เลี้ยงได้ไม่ดีเพราะความเสียใจที่ม๊าจากไปทำให้เขาน้้นเปลี่ยนเป็นคนละคนวันๆ เอาแต่กินเหล้าเมาหัวราน้ำ งานการก็ไม่ทำ ฉันจึงต้องออกจากโรงเรียนเพื่อทำงานหาเงินเลี้ยงน้อง เถ้าแก่จะส่งฉันเรียน แต่ฉันปฏิเสธเพราะเพียงแค่ทุกวันนี้เขาให้งานฉันทำก็ถือว่าเมตตาฉันนมากพอแล้ว หลังจากแม่ตายได้ไม่กี่ปี เตี่ยก็พาเมียใหม่เข้ามาในบ้านเธอมีลูกสาวติดมาหนึ่งคนชื่อ อันผิงเธออายุน้อยกว่าฉัน 3 ปี เตี่ยบอกบอกฉันว่าต้องรักน้องนะ ฝากเอ็นดูนิยายจีนเรื่องแรก ของนักเขียนหน้าใหม่ด้วยนะคะ