โชคชะตาลิขิต(รัก)

บทที่ 5 วันใหม่ที่สดใส(เกือบแล้ว)

เมื่อท่านทั้งสองออกจากบ้านไป ทีนี้ในบ้านก็เหลือแค่คนหนุ่มสาว ตงหยางไม่รอช้ารีบสาวเท้าขึ้นมาด้านบนด้วยความเป็นห่วงคนที่ตนรัก

" แก๊กๆ " เสียงไขประตูและเปิดออกก็ไม่ได้ทำให้คนในห้องรู้สึกตัวตื่นแต่อย่างใด

" ขี้เซาจริงๆนะเราคงจะเหนื่อยมากเลยสินะสาวน้อยของพี่ " ตงหยางนั่งพึมพำข้างๆคนที่ตนรักครั้นเอามือหนาใหญ่ไปจับเข้ากับมือเล็กก็ตกใจเล็กน้อยดูเหมือนมือของเหมยจะร้อนมากกว่าปกติ เขาจึงเอามือขึ้นไปเตะหน้าผากก็พบว่าร้อนมากกว่ามือเสียอีก

" สาวน้อยของพี่ไม่สบายเสียแล้ว " เขาจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง ที่เขาไม่ตกใจเพราะหมอได้บอกเอาไว้แล้วว่าเหมยอาจจะมีไข้ได้เนื่องจากเธอบอบช้ำไปทั้งตัว อีกทั้งจิตใจตอนนี้ก็คงย่ำแย่พอๆกัน

" ก๊อก ก๊อก ก๊อก " เสียงเคาะประตูที่ดังมาจากหน้าห้องทำให้ตงหยางหันไปมองและถามไถ่ออกไป

" ใคร " เสียงที่เปล่งออกไปนั้นแฝงด้วยความไม่พอใจนิดๆ ที่มีคนมารบกวนเวลาพักผ่อนสาวน้อยของตน

" เอ่อ เราสองคนเองค่ะคุณหนู นายท่านสั่งเราเอาไว้ว่าให้ขึ้นมาดูแลคุณเหมย " เสียงของสาวใช้คนหนึ่งที่ใจกล้าตอบออกไปแบบแทบหาเสียงของตัวเองไม่เจอ ก็คุณหนูของเธอเล่นทำเสียงแบบนั้นใครจะไม่สั่นกันล่ะ

" ไม่ต้อง ผมดูแลเธอเองมีอะไรก็ไปทำเถอะ " สิ้นเสียงคำสั่งของคุณหนูคนเดียวของบ้านสาวใช้ทั้งสองก็ไปจากหน้าห้องทันที ส่วนคนที่นอนอยู่บนเตียงก็เริ่มรู้สึกตัวตื่นเพราะได้ยินเสียงคนคุยกัน เหมยลืมตาขึ้นช้าๆ ด้วยความรู้สึกหนักที่หัว และก็รู้สึกไม่สบายตัวเอาเสียเลยแถมรู้สึกร้อนๆหนาวๆไปทั้งตัว ขณะที่เหมยจะยันตัวเพื่อลุกขึ้นก็มีมือหนึ่งมาประคองตัวเธอทำให้เธอตกใจที่จู่ๆ มีมือปริศนามาแตะตัวเธอถึงห้องนอน ด้วยความที่เธอยังสลึมสลืออยู่นั้นเองเธอก็ผลักมือนั้นออกไปทันที

" เหมยพี่เอง " ตงหยางรู้ตัวว่าทำให้สาวน้อยตรงหน้าตกใจซะแล้วจึงบอกกล่าวออกไปทันที เขายกยิ้มเล็กน้อยที่สาวน้อยของเขาทำท่าทีเขินๆ

" พี่มาอยู่ห้องเหมยได้ไงคะ " เหมยถามออกไปด้วยความเคอะเขิน ก็เขาเล่นแนบชิดกับเธอซะขนาดนี้ไม่เขินก็บ้าแล้วแถมเสื้อผ้าก็ดูจะไม่ค่อยเรียบร้อยสักเท่าไหร่เลยนะเหมยเอ้ย อีกอย่างเหมยมั่นใจว่าล็อคประตูเองกับมือแล้วนี่ เอ๊ะหรือประตูเสียกัน

" พี่ก็เดินเข้ามาไงคะ ด้วยไอ้นั่น " ตงหยางพูดจบแล้วชี้มือไปทางกุญแจให้เหมยดูว่าเขาพูดความจริง

" พี่ตงหยาง นี่ห้องเหมยนะ " เหมยทำตาโตใส่เขา แล้วพูดต่อ

" พี่นี่ช่างไม่มีมายาทเอาซะเลย แอบเข้าห้องคนอื่นแบบนี้ได้ก็หรอ " พูดจบก็สะบัดหน้าหนีไปเลย

" ได้สิคะ ห้องเหมย แต่บ้านของพี่ " คนพี่ทำหน้ามึนแล้วตอบออกไปแบบหน้าตาเฉย ทำให้คนน้องหันกลับมาแล้วดิ้นขลุกอยู่แบบนั้น อยู่ในอ้อมกอดของเขาที่ไม่มีท่าทีว่าจะหลุดเลยสักนิด เหมยล่ะอยากจะกรี๊ดจริงๆ เธอโมโหจนหน้าเริ่มแดงมีอย่างที่ไหนเข้าห้องคนอื่นมาแบบนี้

" เอาล่ะค่ะอย่าดิ้นสิ ไม่งั้นพี่จะไม่ทนแล้วนะ " คนตัวโตยังคงยั่วต่อทั้งที่รู้ว่าสาวน้อยของเขาทั้งเขินทั้งโมโหอยู่ แต่ก็อดแกล้งไม่ได้จริงๆ และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาและเธอได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ ตงหยางรู้สึกมีความสุขมากจริงๆ ที่ตอนนี้คนที่ตนรักอยู่ในอ้อมกอดของเขา เหมยหยุดดิ้นและก้มมองตัวเองทันที ภาพที่เห็นคือชุดนอนที่ใส่มันเลิ่กขึ้นมาเกือบจะถึงขาอ่อนด้านบนเสียแล้ว เหมยได้แต่กัดฟันเพราะตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวเห็นจะมีแต่ชุดนอนนี่แหละ ข้างในนั้นโล่งมาก ตงหยางแกล้งเอามาลูบขาอ่อนของเหมยเบาๆ ไล่ขึ้นมาเรื่อยๆจนเกือบถึงสะโพก

" อื้มม " เหมยหลุดเสียงน่าอายออกมาเมื่อถูกปลุกเร้าตามสัญชาตญาณของมนุษย์ และนี่เป็นครั้งแรกที่มีมือผู้ชายมาแตะตัวและทำกับเธอแบบนี้ เธอจึงเคลิ้มไปกับสิ่งใหม่ๆได้โดยง่าย ตงหยางเองก็เช่นกันเมื่อได้ยินเสียงคนน้องเขาจึงค่อยๆจับตัวเหมยเอนนอนลงไปบนหมอน มือที่หยุดเคลื่อนไหวไปแล้วมันเริ่มกลับมาขยับอีกครั้งตอนที่เหมยส่งเสียงออกมานั่นเอง เขาเอามือสอดเข้าไปจนถึงเต้าอวบ แล้วเผลอจับเข้าไปเต็มๆ ด้วยอารมณ์พาไป ตอนนี้ทั้งสองตกอยู่ในภวังค์ที่ชวนให้หลงไหลต่อกันและกัน ตงหยางค่อยๆ ยื่นหน้าและเอาปากเข้าไปประกบจูบปากของเหมยเขาเริ่มสอดลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากนุ่มๆของเหมย เหมยก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี โดยการจูบตอบแบบเก้ๆ กังๆ เมื่อจูบกันจนพอใจตงหยางก็ผละจูบออกแล้วก็เริ่มไล่พรมจูบลงมาเรื่อยๆ จนถึงเต้าอวบอีกข้างที่ยังว่างอยู่ตงหยางไม่รอช้า เอาลิ้นร้อนๆ ไล่ดุนวนอยู่บนยอดปทุมถัน จนชุดนอนของเหมยเริ่มชุมไปด้วยน้ำลายของตงหยาง ทันทีที่เขาไล่พรมจูบลงมาเกือบจะถึงจุดนั้น เหมยก็ได้สติและเรียกเขาเอาไว้

" พี่ตงหยางปล่อยเหมยได้แล้วค่ะ " ภาพที่เห็นตอนนี้คือชุดของเหมยเกือบจะหลุดออกมาแล้ว เธอหน้าแดง แล้วเอาผ้าห่มขึ้นมาปิด เพราะเต้าอวบก็เปียกจนเห็นยอดปทุมถันสีชมพูอยู่ตำตา ตงหยางได้สติขึ้นมาทันที เขาเลยหยุดทุกอย่างก่อนที่มันจะเลยเถิด

" เหมยพี่ขอโทษ " เกือบไปแล้วนะตงหยางแค่จะแกล้งน้องแต่กลับจะได้กันเสียจริงๆแล้ว ใจเย็นไว้ไอ้ตง ผมก็ได้แต่เตือนสติตัวเองนั่นแหละ ผมดึงผ้าห่มมาห่มให้น้องเพราะน้องยิ่งไม่สบายอยู่ น้องหันหน้าหนีผมไปเลย คงอายล่ะสิ

" ไม่เป็นไรค่ะ เหมยเองก็ยินยอมจะโทษพี่ก็ไม่ได้ " ปากก็พูดไปแต่ก็ไม่ได้หันกลับมามองหน้าพี่เลยสักนิด

" งั้นรอพี่แป๊ปนึง " ตงหยางพูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำทันที ทางด้านเหมยเมื่อเห็นเขาเดินไปแล้วก็หันกลับมาแต่ยังไม่ทันที่เหมยจะได้ขยับตัวไปไหนเลย ตงหยางก็ถือกะละมังใส่น้ำออกมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็ก เตรียมที่จะเช็ดตัวให้เหมย

" เอากะละมังมาทำไมคะ " เหมยอดถามเขาเสียไม่ได้จะเอามาทำไมกัน

" เหมยไม่สบายตัวร้อน พี่จะเช็ดตัวให้ มาค่ะเอาผ้าออก" เหมยรีบยกมือขึ้นเพื่อคลำหัวของตัวเอง อืมร้อนจริงแฮะแต่ตอนนี้แยกไม่ออกแล้วว่าร้อนเพราะอายหรือร้อนเพราะไม่สบายกันแน่และที่สำคัญตอนนี้รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัวแล้วด้วย แต่เหมยก็ไม่ได้ทำตามที่ตงหยางพูดแต่อย่างใด ยังคงนอนนิ่งและเอาหัวมุดไปในผ้าห่มจนมิด เมื่อเห็นท่าทีของเหมยเขาก็รู้ได้ในทันทีว่าสาวน้อยของเขานั้นเขินน่ะสิ

" ไม่ต้องเขินค่ะ พี่เห็นหมดแล้ว " ตงหยางไม่ได้พูดเกินจริงก็เพราะเห็นแบบนั้นจริงๆ จึงเกือบเลยเถิดไปดีนะที่ยังตั้งสติกลับมาได้ทัน

" พี่ตงหยาง " เหมยเรียกเขาเสียงดังทันทีที่เขาพูดออกมาแบบนั้น แต่มันก็คือความจริงนั่นแหละ เธอปฎิเสธเขาไม่ออกจึงได้แต่ยอมให้เขาทำตามใจ เมื่อเช็ดตัวจนเสร็จเขาก็ปล่อยให้เหมยได้ทำธุระส่วนตัว ส่วนเขาก็ไปยืนรอเหมยหน้าห้อง

ตงหยางเดินจับมือเหมยมาตลอดทางจนถึงโต๊ะอาหาร สาวใช้จึงเดินเข้ามาแล้วขยับเก้าอี้ให้คนทั้งสอง

" มื้อเช้าวันนี้คุณผู้หญิงให้จัดตรียมโจ๊กไว้ให้คุณหนูกับคุณเหมยค่ะ " สาวใช้เอ่ยขึ้นเมื่อทั้งสองนั่งประจำที่เรียบร้อย ตงหยางพยักหน้ารับรู้แล้วสาวใช้ทั้งหมดก็เดินออกจจากตรงนั้นไป

" กินเยอะๆ นะเหมยกินตอนร้อนๆ มันอร่อย " เขาบอกเธอด้วยความเป็นห่วง

" ค่ะ " เหมยตอบกลับแล้วส่งยิ้มให้เขาเหมยตักโจ๊กเข้าปากด้วยความรู็สึกหลากหลาย ตลอดชีวิตที่ผ่านมาตั้งแต่จำความได้มีแต่ตัวเธอที่ทำให้คนอื่น ไม่เคยมีใครทำให้เธอแบบนี้เลย คิดแล้วน้ำตาก็จะไหลไม่เคยรู้สึกได้รับความรักแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ ความรักแบบที่ไม่ต้องร้องขอ ความเป็นห่วงที่เขามีต่อเธอมันช่างมากมายเหลือเกิน ตงหยางเห็นเหมยนิ่งไปจึงถามขึ้นมา

" อาหารไม่ถูกปากหรอคะ " เหมยเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคนพี่ถาม

" มันอร่อยมากๆเลยค่ะ ถึงมันจะดูเป็นโจ๊กธรรมดาแต่เพราะนี่เป็นมื้อแรกที่เรากินด้วยกันมันจึงมีความหมายกับเหมยมาก " เหมยหันมาตอบเขาด้วยรอยยิ้มแบบที่ตงหยางไม่เคยเห็นมาก่อน มันคือยิ้มที่บอกว่าคนที่กำลังยิ้มอยู่นั้นมีความสุขออกมาจากข้างในจริงๆ ตงหยางเองก็ยิ้มตอบเหมยไปด้วยรอยยิ้มแบบเดียวกัน แล้วทั้งสองก็นั่งกินกันด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข สาวใช้ที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็ยิ้มตามๆกันไป พวกเธอไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงที่คุณหนูดูแลอยู่เป็นใคร แต่คงเป็นคนสำคัญของคุณหนูนั่นแหละ แม้กระทั่งท่านเจ้าสัวกับคุณผู้หญิงยังสั่งให้ดูแลนักดูแลหนาต้องไม่ธรรมดาแน่นอน