โชคชะตาลิขิต(รัก)

บทที่ 6 อ้อมกอดของการ(จากลา)

หลังจากที่ทั้งสองกินมื้อเช้าจนเสร็จ ตงหยางก็พาเหมยขึ้นไปนอนเพื่อให้เหมยได้พักผ่อน อาการจากพิษไข้ทำให้เหมยหลับไหลไปอย่างง่ายดาย ตงหยางห่มผ้าให้เหมยเสร็จ ก็เดินไปนั่งตรงโซฟาตัวยาว พร้อมอ่านหนังสือไปพรางๆ เขาไม่อยากให้เธอต้องอยู่คนเดียวจึงนั่งเฝ้าเธอ ช่วงเวลาที่เหมยหลับไปนั้นเหมยฝันเห็นม๊า ไม่ว่าจะเพราะอะไรที่ทำให้เธอฝันถึงผู้เป็นม๊า แต่ในฝันนั้นเหมยมีความสุขเหลือเกิน

ณ... ทุ่งหญ้าเขียวขจีที่มีสวนดอกไม้บานสะพรั่งและห้อมล้อมไปด้วยผีเสื้อมากมาย มีเด็กหญิงคนหนึ่งกำลังวิ่งเล่นไล่จับผีเสื้ออย่างมีความสุขและแล้วสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นใครคนหนึ่ง ใครคนนั้นช่างคุ้นตาเหลือเกิน

" ม๊า นั่นม๊าใช่มั๊ย " เหมยเห็นผู้หญิงคนหนึ่งผมยาวสลวยใส่ชุดราตรีสีขาวยาวอย่างสวยงามยืนหันหลังให้เธออยู่ เธอรู้ได้ทันทีว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นเป็นม๊าของเธอ เมื่อได้ยินเสียงเรียกของเด็กสาวหญิงคนนั้นก็หันมาทางเหมยทันทีเธอพูดขึ้นว่า

" ใช่เหมยนี่ม๊าเอง ไหนมาให้ม๊ากอดหน่อยสิ " หญิงคนนั้นกางแขนออกเพื่อรอลูกสาวเพียงคนเดียวเข้ามากอด ลูกสาวที่เธออุ้มท้องมาเก้าเดือนแต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลกมาพรากเราสองแม่ลูกจากกันไปทั้งที่ยังไม่ได้เห็นหน้าลูกเลยด้วยซ้ำ เหมยไม่รอช้าวิ่งเข้าโผกอดหญิงคนนั้นสุดแรง

" ม๊าใช่ม๊าจริงๆ ด้วยม๊ารู้ไหมเหมยคิดถึงม๊ามากแค่ไหน เหมยอยากกอดม๊าแบบนี้มานานแล้ว " เหมยพูดไปก็ร้องไห้ไปด้วยความดีใจเพราะตั้งแต่เล็กจนโตเหมยไม่เคยได้กอดแม่เลยสักครั้ง

" ม๊า ม๊าจะกลับมาอยู่กับเหมยแล้วใช่ไหม หรืวว่าม๊าจะมารับเหมยไปอยู่ด้วยกันคะ " เหมยพูดไปสะอื้นไปด้วยความรู้สึกมากมายที่บรรยายออกมาไม่หมด

" โถเด็กโง่ ม๊าจะมาอยู่กับเหมยได้ไงล่ะลูก ม๊าตายไปแล้วนะ อีกอย่างเหมยยังมีพี่ตงหยางไง " เหม่ยอิงพูดกับลูกสาวสุดที่รักของเธอแบบหมดห่วงแล้วจริงๆ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเหมยอิงเห็นแล้วว่าใครที่จะมาดูแลลูกสาวของเธอ

" ไม่จริงใช่ไหมม๊า เหมยยังกอดม๊าได้อยู่เลยเหมยคิดถึงม๊ามากๆ เลยนะ คิดถึงตลอดไม่มีวันไหนไม่คิดถึง เหมยอยากอยู่กับม๊ากับพี่ตงหยาง " เหมยแค่คิดว่าอยากอยู่กับทุกคนที่ตนรัก

" ม๊ารู้เหมยของม๊าเก่งที่สุดเลย ดูสิถึงไม่มีม๊าเหมยก็เติบโตได้อย่างสวยงาม " เหม่ยอิงมองดูลูกสาวเพียงคนเดียวด้วยความภาคภูมิใจถึงไม่มีเธอแต่เหมยลี่ก็เติบโตมาได้อย่างสง่างาม แม้จะโดนรังแกสารพัดก็ตาม เหมย่อิงรู้เห็นสิ่งที่ลูกของเธอโดนกระทำทุกอย่างแต่แล้วยังไงล่ะเธอเป็นเพียงแค่วิญญาณตนหนึ่งที่ไม่สามารถปกป้องลูกได้เลย ได้แต่เฝ้ามองดูให้พวกเขารังแกลูกของตนมาโดยตลอด แต่ในวันนี้เธอหมดห่วงแล้วเพราะลูกสาวของเธอได้คนที่ดีมาคอยปกป้องดูแล ถึงเวลาที่เธอควรจะต้องไปในที่ของเธอเสียที

" เอาล่ะถึงเวลาที่ม๊าจะต้องไปแล้วนะ ม๊ารักเหมยนะลูก รักมากที่สุด ม๊ารู้ว่าคนบ้านนี้จะดูแลลูกสาวของม๊าเป็นอย่างดีม๊าหมดห่วงแล้วต่อไปก็จะมีอีกคนมากอดเหมยแทนม๊าแล้ว " เธอส่งยิ้มให้ลูกสาวเป็นครั้งสุดท้ายแล้วร่างของเหมย่อิงก็ค่อยๆ สลายหายไปในอากาศต่อหน้าต่อตาผู้เป็นลูกสาว

" ไม่นะ ม๊า ม๊าจ๋าอย่าพึ่งไป อย่าทิ้งเหมย ม๊า ม๊า " มือของเหมยไล่คว้าบางอย่างในอากาศ แล้วปากก็เรียกหาแต่ม๊า ตงหยางที่นั่งอยู่ไม่ห่างก็รีบลุกแล้วเดินมาหาเหมยทันที

" เหมย เหมย เป็นอะไรคะนี่พี่เอง " ตงหยางเดินเข้าไปเขย่าตัวของเหมยด้วยความเป็นห่วงเพราะกลัวว่าคนที่ตนรักจะเป็นอะไรไปถึงได้ร้องเรียกเสียงดังแบบนี้ ไม่รู้ว่าเธอจะเจ็บตรงไหนหรือเปล่า เมื่อเหมยได้ยินเสียงเรียกที่คุ้ยเคยจึงสะดุ้งลืมตาตื่นแบบสลึมสะลือ แล้วโผเข้ากอดเขาทันที

" ฮือออ ฮือ พี่ตงหยาง ม๊า.. ม๊าไปแล้วม๊าทิ้งเหมยไปแล้ว "ทันทีที่ลืมตาตื่นเหมยก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของตงหยางแล้วก็พร่ำบอกตงหยางว่าม๊าทิ้งตนไป

" เดี๋ยวๆ อะไรคะเหมยม๊าของเหมยเขาก็เสียไปตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอคะ " ตงหยางทำสีหน้ามึนงงในสิ่งที่สาวน้อยพูด

" เมื่อกี้ เหมยอยู่กับม๊าเราอยู่ในสวนดอกไม้ด้วยกัน แล้วเหมยก็ยังกอดม๊าอยู่เลยแต่ตอนนี้ม๊าทิ้งเหมยไปแล้ว " พูดไปก็สะอื้นไป

" โธ่เหมย พี่ว่าเหมยฝันไปแน่ๆ เหมยลองดูสินี่บ้านพี่นะ " เหมยค่อยๆ ลืมตาขึ้นแบบเต็มตาภาพที่เหมยเห็นมันคือห้องนอนจริงๆนั่นแหละ เราคงฝันไปอย่างที่พงตงหยางว่า

" แต่มันเหมือนจริงมากเลยนะคะ " เหมยยังคงยืนกรานคำพูดของตัวเอง

" พี่ว่าเหมยคงคิดถึงม๊าอีกตามเคย หรือไม่ม๊าก็อาจจะมาบอกลาเหมยก็ได้ ถ้างั้นม๊าคงหมดห่วงแล้ว " เหมยฉุกคิดคำที่ตงหยางพูด เมื่อตั้งสติได้แล้วเหมยก็ค่อยๆ เอามือปาดน้ำตาออกจากแก้ม แล้วนั่งนิ่งคิดทบทวนสิ่งที่เจอมาเมื่อกี้ว่ามันคงเป็นความฝันอย่างที่พี่ตงหยางว่านั่นแหละ แต่มันเป็นฝันที่ดีมากจริงๆ ฝันที่ได้เจอม๊า กอดม๊า พูดคุยกัน แค่ในฝันก็ดีมากแล้ว คงจะเป็นฝันที่ไม่มีวันลืมเลย

" เหมยไม่เป็นอะไรแล้วค่ะพี่สบายใจได้ " ตงหยางปรับอารมณ์แทบไม่ทันที่จู่ๆสาวน้อยของเขาก็ลุกขึ้นมานั่งยิ้มซะอย่างนั้น

" ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ไหนดูสิไข้ลดลงยัง " เขายื่นมือหนาไปเตะที่หน้าผากของเหมยทันทีที่พูดจบ

" หายแล้วนี่ เดี๋ยวพี่จะพาไปเข้าไปในสวนนะหลังบ้านพี่มีสวนดอกไม้ด้วย " เขาพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม

" จริงหรอคะเหมยอยากเห็นสวนของพี่จังว่าจะสวยมั๊ย " เธอพูดไปอมยิ้มไปราวกับคนละคนกับเมื่อกี้ที่นั่งสะอึกสะอื้นจะเป็นจะตาย

" สวยสิ พี่ปลูกต้นไม้เองทุกต้น ตั้งแต่เจอเหมยพี่ก็ตั้งใจทำสวนนี้ไว้รอให้เหมยโดยเฉพาะเลย " พูดจบก็ปรายตามองไปที่เหมย แล้งส่งยิ้มไปให้คนรักอย่างสุขใจเมื่อพูดถึงสิ่งที่ตั้งใจทำไว้รอเธอ เหมยก็ยิ้มให้เขาด้วยความสุขใจเช่นกัน ชีวิตนี้คุ้มแล้วที่เกิดมาเจอเขา ตงหยางชายที่เธอเลือก และเขาก็เลือกเธอเช่นกัน ไม่นานตงหยางก็พาเหมยเดินมาจนถึงสวนที่อยู่ด้านหลังบ้าน

" นี่มัน " เหมยส่งเสียงออกมาได้แค่นั้น เพราะสิ่งที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้ามันไม่ต่างกับในความฝันของเธอเมื่อกี้เลยสักนิด ต้นหญ้าเขียวขจีที่รายล้อมไปด้วยต้นไม้ดอกไม้นานๆชนิด ผีเสื้อที่บินวนอยู่บริเวณรอบๆ สวนนั้น เหมือนกันเป๊ะแต่ที่ดูไม่เหมือนคงจะเป็นม๊าของเธอนั่นแหละ ที่ไม่มีวันเป็นจริงขึ้นมาได้ ตงหยางเห็นเหมยน้ำตาซึมอีกแล้วจึงเอ่ยถามขึ้น

" เป็นอะไรไปอีกคะคนสวยของพี่ หรือว่าไม่สบายตรงไหนอีก " ตงหยางถามด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง

" พี่จะเชื่อไหม ถ้าเหมยจะบอกว่าที่เหมยเจอกับม๊า มันคือที่นี่ " เหมยยืนยิ้มทั้งน้ำตาคลอ ม๊าคงอยากจะบอกลาเธอจริงๆนั่นแหละ

" จริงหรอคะ " ตงหยางถามออกไปด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม ม๊าของเธอคงรับรู้สิ่งที่เขาทำไว้ให้เหมยแล้ว เพราะวันที่ตงหยางพาเหมยออกมาจากบ้านหลังนั้นเขาก็ไม่ลืมที่จะหยิบอัฐิของม๊าเธอมาด้วย และเขาก็เอามาเก็บไว้ข้างๆ สวนนี้

" ม๊าพูดอะไรกับเหมยบ้าง " เป็นตงหยางที่ถามขึ้นมา ว่าจะเป็นแบบที่เขาคิดไว้มั๊ย

" ม๊าพูดเยอะเลยค่ะ แล้วม๊าก็ทิ้งท้ายไว้ว่า เอาล่ะถึงเวลาที่ม๊าจะต้องไปแล้วนะ ม๊ารักเหมยนะลูก รักมากที่สุด ม๊ารู้ว่าคนบ้านนี้จะดูแลลูกสาวของม๊าเป็นอย่างดีม๊าหมดห่วงแล้วต่อไปก็จะมีอีกคนมากอดเหมยแทนม๊าแล้ว " จบคำพูดของสาวน้อยตงหยางก็รับรู้ได้ทันทีว่าม๊าของเธอยอมรับเขาแล้วนั่นเอง

" พี่เข้าใจแล้วค่ะ ม๊าของเหมยยอมรับพี่แล้ว " เหมยหันไปสบตาคนที่ตนรักก็จริงอย่างที่เขาว่านั่นแหละม๊าคงต้องการบอกว่าลูกสาวคนนี้เลือกคนไม่ผิดสิ ขอบคุณนะคะม๊า จากนั้นเธอก็โผเข้ากอดคนตรงหน้า ภาพสองหนุ่มสาวที่ยืนกอดกันด้วยความรักความเข้าใจมันโดนใจคนเป็นแม่ที่มองดูอยู่ไกลๆ เหลือเกิน

" ม๊าฝากเหมยด้วยนะตงหยาง " เสียงที่ลอยตามสายลมมาเบาๆ แต่ก็ทำให้ตงหยางได้ยินอย่างชัดเจน ม๊าคงอยากบอกกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย ผมสัญญาครับม๊า ตงหยางบอกอยู่ในใจ

" ม๊ารักเหมยนะลูก ลาก่อน " เหมยเองก็เช่นกันได้ยินเสียงแว่วๆลอยมาตามลม สิ้นเสียงที่เธอเอ่ยลากับลูกเงาร่างรางๆ ที่อยู่ในที่ไกลๆก็ค่อยๆ สลายหายไปในสายลม และคราวนี้เธอก็จะจากไปตลอดกาล สายลมวูบหนึ่งก็พัดเข้ามาปะทะที่หน้าของคนทั้งสองที่กอดกันอยู่ แล้วก็หายไป ทั้งสองรับรู้ได้ ต่างหันมาสบตากันแล้วยิ้มอย่างมีความสุข