โชคชะตาลิขิต(รัก)

บทที่ 8 สู่ขอ(ขายลูกกิน)

3 วันต่อมา........

วันนี้เป็นวันที่พ่อแม่ของตงหยางจะไปหาพ่อแม่ของเหมยแต่เจ้าตัวนั้นไม่รู้เรื่องหรอก มีแต่ตงหยางกับพ่อแม่ของเขาเท่านั้นที่รู้ เมื่อนัดทางโน้นเสร็จสรรพไม่นานก็เดินทางมาถึงที่นัดหมาย เป็นร้านอาหารที่แพงหูฉี่และมีห้องส่วนตัวหลายห้อง เมื่อเดินเข้ามาในร้านพนักงานคนหนึ่งก็เดินมาพาเขากับภรรยาไปห้องที่จองไว้ทันที

" คุณหนิงเฉิงกับภรรยามาถึงเรียบร้อยแล้วค่ะ " เสียงพนักงานกล่าวเมื่อมาถึงหน้าห้องที่นัดหมาย

" แอด " ประตูถูกเปิดออกตามแรงของพนักงานสาว

" เชิญค่ะ " พนักงานสาวผายมือให้คนทั้งสามได้เดินเข้ามาในห้อง

" มาได้สักทีนะคะ พวกเรารอคุณมาเป็นชม.แล้ว " เมื่อทั้งสองสาวเท้าเข้ามาในห้องและนั่งลงเรียบร้อยแล้วอันฉีก็เปิดปากกระแนะกระแหนทันที

" เอ่อ " เจ้าสัวใหญ่กำลังจะพูดว่าว่าขอโทษแต่ก็เปล่งเสียงออกมาได้แค่นั้นเพราะว่าภรรยาของเขาแทรกขึ้นมาก่อนนะสิ

" ขอโทษทีนะคะ พอดีพวกเราการมีงานทำเลยโฟกัสเวลาที่จะออกมาไม่ได้ เพราะประชุมเรื่องสำคัญกันอยู่ อีกอย่างมันก็เลยเวลามานิดหน่อยเอง จะโวยวายทำไมกัน แล้วนั่นอาหารที่สั่งไว้ก็กินจนจะหมดอยู่แล้วนะคะหรือว่ายังไม่อิ่มจะได้สั่งมาเพิ่มให้ "

ว่ายังไม่ทันขาดคำภรรยาของเจ้าสัวใหญ่ก็เอ่ยปากขึ้นทันที

" เด็กๆ เมนูที่เหลือเอามาให้หมด " สั่งไปเพราะประชดล้วนๆ ความเป็นผู้ดีก็ไม่มีเลยสักนิดอาหารกระจัดกระจายเต็มโต๊ะไปหมด ไม่ได้เรื่องเลย

" นี่เธอ "

อันฉีพูดไม่ออกกะจะว่าเขาแต่ดันโดนย้อนซะหมดท่าเพราะความที่ไม่เคยได้กินอาหารที่ดูหรูขนาดนี้เธอก็เลยลองชิมทุกอย่าง แต่มันดันอร่อยจนหยุดกินไม่ได้ มันก็เลยดูเลอะไปนิดเดียวเอง

" อ้อแล้วก็นั่น เธอลืมเช็ดปากน่ะหนังเป็ดปักกิ่งติดปากเธออยู่นะ "

ต้าหนิงยังคงพูดต่ออันฉีก็แทบจะกรี๊ดเลยทีเดียวเพราะความรีบร้อนจึงเช็ดไม่หมด เมื่อต้าหนิงเห็นสีหน้าของอันฉีก็แทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่ได้ดีนะที่เธอมีสมบัติผู้ดีอยู่ไม่น้อยจึงดึงสีหน้ากลับมาได้ทัน

" อะแฮ่ม เอาล่ะวันนี้วันดีเราจะมาคุยเรื่องสำคัญกันไม่ใช่หรอครับ คุณหนิงเฉิงคุณอันฉี "

เสียงของเจ้าสัวใหญ่ที่กระแอมออกมาก่อนที่ภรรยาของเขาจะพูดมากไปกว่านี้ อีกอย่างรีบๆคุย จะได้รีบๆกลับแล้วก็จะได้ไปให้ไกลจากคนแบบนี้สักที พ่อแม่ที่ขายลูกกินแบบสองคนนี้ไม่อยากเสวนาด้วยนานๆ แต่เพราะต้องทำหน้าที่ให้เสร็จสมบูรณ์เสียก่อนจึงต้องจำยอมพูดคุยให้มันจบๆไป

" อะเอ่อ ใช่ครับเรามาคุยเรื่องดีๆกัน งั้นเริ่มเลยครับทางท่านเจ้าสัวตกลงตามที่ผมเสนอไปใช่ไหม " เป็นหนิงเฉิงที่พูดขึ้นมาเพราะก่อนหน้านี้ทางเขาและอันฉีได้เสนอเงินไปจำนวนหนึ่งเพื่อแลกกับการที่เหมยลี่จะไปอยู่บ้านโน้น

" ใช่ครับ ผมกับภรรยาตกลงตามที่คุณร้องขอมา " หนิงเฉิงและอันฉีมองหน้ากันด้วยความรู้สึกแบบเดียวกันคือเราจะรวยแล้ว และฉีกยิ้มออกมานิดนึง ส่วนต้าหนิงเห็นสีหน้าทั้งสองคนแล้วคิดในใจว่าเกลียดนักพวกขายลูกกิน

" ก่อนที่พวกคุณจะได้ตามที่ตกลงกันไว้ ผมขอให้คุณหนิงเฉิงเซ็นสัญญาฉบับนี้ก่อนครับ "

ท่านเจ้าสัวใหญ่ยื่นเอกสารฉบับหนึ่งมาวางไว้ตรงหน้าของสองสามีภรรยา เมื่อทั้งคู่ได้อ่านจนจบก็ชักสีหน้าไม่พอใจทันที

" นี่มันอะไรกันครับท่านเจ้าสัว เหมยลี่เป็นลูกสาวของผม เธอแค่จะแต่งออกไปอยู่ที่บ้านเจ้าสัวไม่ใช่หรอครับ แต่นี่จะให้ผมตัดขาดจากลูกเลยมันไม่มากไปหน่อยหรอ " เมื่อหนิงเฉิงเห็นข้อความในสัญญานั้นก็โวยวายขึ้นมาทันที มีอย่างที่ไหนให้เขาตัดขาดจากลูก

" ไม่มากไปหรอกครับสำหรับสิ่งที่คุณจะได้ไปทั้งหมด " สำหรับคนแบบพวกคุณมันมากไปด้วยซ้ำเจ้าสัวก็ได้แต่คิดในใจเท่านั้นเอง

" งั้นฉันขอบ้านเพิ่มอีกหนึ่งหลัง แล้วจะไม่มาให้พวกคุณเห็นหน้าอีกเลย " ในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้แล้วเธอขอเพิ่มอีดนิดจะเป็นไรไป ก็แค่เด็กผู้หญิงที่แสนเกลียดนักก่อนจะจากกันก็เอาให้มันคุ้มหน่อย

" อันฉี " หนิงเฉิงเรียกภรรยาตัวสั่นๆ ในใจเขาลึกๆ แล้วนั้นเขาก็ไม่ได้ต้องการตัดขาดจากลูกเลย ยังไงก็เห็นกันมาตั้งแต่แบเบาะ ยังไงเหมยลี่ก็คือลูกของเขา

" เอาน่าพี่ก็แค่ไม่เจอหน้าอาเหมย แต่มีเงินใช้ทั้งชีวิตนะพี่คิดดูดีๆ " พูดด้วยสีหน้ายิ้มระรื่นเมื่อคิดถึงเงินก้อนโตและบ้านหลังใหญ่ที่มีมูลค่าไม่รู้เท่าไหร่แต่ก็ต้องหุบยิ้มแทบไม่ทันที่เหลือบไปเจอสายตาของต้าหนิง

" แต่ผมว่า " เป็นเสียงของเจ้าสัวที่จะพูดว่าผมไม่ยอม แต่ก็พูดได้แค่นั้นเพราะมีเสัยงหนึ่งตอบตกลงแทนตนไปแล้ว

" ได้ค่ะตกลงตามนี้ นี่สัญญาฉบับใหม่ที่เพิ่มบ้านให้อีกหนึ่งหลังอ่ะเซ็นซะ "

ต้าหนิงยื่นเอกสารฉบับใหม่ที่สั่งให้ลูกน้องร่างแบบด่วนจี๋ วางลงแรงๆ ตรงหน้าของสองสามีภรรยา ทันทีที่อ่านจบอันฉีรีบเซ็นเอกสารทันทีโดยไม่มีลังเลเลยสักนิด ส่วนทางด้านหนิงเฉิงยังคงจดจ่ออยู่กับสัญญานั้นเพราะมันเป็นสัญญาที่ต้องเซ็นร่วมกัน

" จะคิดอะไรเยอะก็รีบเซ็นๆไปซะมันก็จบเรื่องแล้ว "

อันฉีเร่งเร้าสามีเพราะเขานั้นมัวแต่ถือปากกาจ่ออยู่ตรงชื่อเป็นนานสองนานแต่ไม่ยอมเซ็นสักทีจะอะไรนักหนากับลูกที่ตัวเองไม่เคยสนใจเลยสักนิด อีกอย่างทั้งชีวิตก็ไม่มีทางหาได้มากขนาดนี้แล้ว ชั่วขณะหนึ่งหนิงเฉิงก็เซ็นลงไปแบบไม่เต็มใจนักเพราะถูกภรรยาของตนเร่งรัดจึงตัดสินใจเซ็นลงไป ครั้นจะบอกว่าไม่เอาก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะมือดันไวกว่าความคิด

" เอาล่ะค่ะ การสู่ขอวันนี้ก็เสร็จสิ้นไปด้วยดีตามที่คุณสองคนเรียกร้องมา ดิฉันหวังว่าจะไม่ได้พบเจอกันอีกนะคะเรื่องทั้งหมดติดต่อผ่านลูกน้องของฉันคนนี้ได้เลย ลาล่ะ ขอให้มีความสุขกับการใช้ชีวิตนะคะ คนขายลูกกิน ไปค่ะท่านเจ้าสัวกลับ "

พูดแสกหน้าสองคนด้วยความสะใจแล้วก็หันมาบอกกับสามีตนเองว่าให้กลับขืนต่อไปไฟในอกลุกโชนแน่ๆ

ส่วนหนิงเฉิงก็รู้สึกจุกอกกับคำว่า ขายลูกกิน อยู่ไม่น้อยก่อนกลับอันฉียังสั่งพนักงานอีกว่าให้ห่ออาหารบนโต๊ะกลับไปให้หมด เพราะอาหารที่ต้าหนิงสั่งมาใหม่นั้นยังไม่ได้แตะกันเลยสักคำ ด้วยความเสียดายและไม่เคยกิน เธอจึงสั่งพนักงานไปแบบนั้นโดยที่ไม่ได้ดูสีหน้าของสามีเลยว่าเป็นเช่นไร

" เป็นอะไรพี่หนิงนั่งหน้าบึ้งอยู่ได้เราจะรวยกันแล้วนะ " พอถึงบ้านก็ถามสามีทันทีเพราะตั้งแต่ขึ้นรถกลับมาก็ไม่เห็นจะยิ้มเลยสักนิดผิดกับตนที่นั่งหน้าระรื่นมาตลอดทาง หนิงเฉิงยังคงนั่งสงบนิ่งราวกับไม่ได้ยินคำถามของภรรยาซะอย่างงั้น

" ก็ตามใจนะอยากนั่งเป็น หุ่น เป็นหินแบบนี้ก็ช่าง " เมื่อเห็นสามียังคงนั่งนิ่ง เธอจึงพูดประชดใส่ทันที

" ป๊าม๊า ออกไปไหนกันมาหรอ โอ้โหอะไรกันเนี่ยเต็มโต๊ะไปหมด " อันผิงที่พึ่งตื่นเดิมสาวเท้าลงมาเห็นทั้งสองนั่งอยู่จึงถามไถ่ แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นของกินกองเกือบเท่าภูเขาแหน่ะ

" มานี่เลยลูกสาวม๊า เราจะรวยกันใหญ่แล้ว " อันฉีรีบบอกกล่าวลูกสาวของตนทันทีที่เจอหน้ากัน

" อะไรยังไงคะม๊า " เธอเห็นสีหน้าของม๊าที่ดูตื่นเต้นสุดๆ ก็เลยอดถามไม่ได้

" ก็วันนี้ป๊ากับม๊าไปรับสินสอดของนังเหมยมาน่ะสิ " พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มสุดๆ

" ห๊ะ อะไรนะม๊านังเหมยจะแต่งงานหรอ แต่งกับใครอย่าบอกนะว่า พี่ตงหยางอ่ะ ผิงไม่ยอมนะม๊าา ผิงไม่ยอม " เธอชอบตงหยางมานานแล้วอยู่ดีๆ เขาก็จะแต่งงาน ถามว่ารู้มั๊ยว่าเขาจีบเหมยอยู่ก็รู้แต่อยากได้อ่ะเข้าใจป่ะ ทั้งหล่อทั้งรวยใครจะไม่อยากได้กัน

" โอ้ยลูกสาวฟังม๊านะ ผู้ชายหล่อรวยใช่มีคนเดียวซะที่ไหน ตอนนี้เรามีเงินแล้วอีกไม่นานก็จะมีคนรู้จัก อีกหน่อยผู้ชายก็จะมาหาลูกเองไม่ต้องห่วง "

" แต่ผิงไม่ได้ชอบคนอื่นนี่ม๊า ผิงชอบพี่ตงหยาง ผิงรักเขาได้ยินมั๊ยม๊า " เธอยังคงยืนกรานคำเดิม ชอบก็คือชอบ

" โอ้ยผิงฟังม๊านะ ตอนนี้เรามีเงิน แค่ผู้ชายคนเดียวหาใหม่ก็ได้ " พูดจบก็ถอนหายใจ เธอผิดเองที่ปลูกฝังให้ลูกรักตงหยาง

" ทีเมื่อก่อนม๊าบอกให้ผิงรักพี่ตงหยาง แต่ตอนนี้กลับมาบอกว่าให้ผิงเลิกรักเขา มันไม่ง่ายเลยนะม๊า " ฉันรักของฉันมา 5 ปีเชียวนะแม้จะเป็นการแอบรักเขาข้างเดียวก็เหอะ

" ก็นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้เขาก็เป็นของนังเหมยไปแล้วตัดใจเถอะลูกตอนนี้เราควรจะมีความสุขกับเงินสิถึงจะถูก " อันฉีพูดโน้มโน้มจน อันผิงสงบลงไปได้ด้วยดี

" มาๆ กินของพวกนี้ก่อนม๊าเอามาให้หนูโดยเฉพาะเลยนะ " แล้วทั้งสองก็เพลิดเพลินกับอาหารที่อยู่ตรงหน้าจนลืมอีกคนไปเสียสนิทส่วนหนิงเฉิงก็ยังคงนั่งนิ่งคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาว่าตนเองหลงลืมสิ่งใดไปหรือไม่ สิ่งที่ตนทำอยู่มันถูกแล้วจริงๆหรอ ตอนนี้มีเงินแล้วแต่เหมือนมันมีบางสิ่งที่ขาดหายไป