บทที่ 10 ผัวคนเดียวกัน
1701 Words
เสียงรถแท็กซี่แล่นเข้ามาจอดในรั้วบ้านหลังใหญ่
" ขนลงมาให้หมดนะ " อันฉีพูดกับคนขับรถแท็กซี่
" โหพี่ซื้ออะไรมาเยอะแยะเนี่ย " อันหยาได้ยินเสียงรถมาจอดเธอจึงรู้สึกตัวตื่นทันที
" ก็ซื้อมาฉลองให้กับชีวิตใหม่ของเราสองคนไง " อันฉีปลายตามองน้องสาวด้วยความรู้สึกรัก
" ขอบคุณนะพี่ ถ้าไม่มีพี่ หนูก็คงต้องอยู่แบบนั้น " อันหยาแสร้งบีบน้ำตาเพื่อให้พี่สาวได้รับรู้ว่าที่ผ่านมาเธอลำบากมากขนาดไหนที่เลี้ยงลูกมาโดยลำพัง
" เอาล่ะมันผ่านไปแล้วต่อไปนี้เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่กับพี่นะ " อันหยาพยักหน้าพร้อมโอบกอดพี่สาว แต่สีหน้าและแววตาของเธอแพรวพราวนัก เสียงรถเล่นเข้ามาจอดอีกครั้ง หญิงสาวที่ดูจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับอันผิงก้าวเท้าลงมาจากรถ
" ม๊า " เสียงเด็กสาวคนนั้นตะโกนเรียกแม่ของเธอและวิ่งเข้าไปโอบกอด อันอันเป็นลูกสาวของอันหยา เธอบอกให้คนรู้จักที่ขับแท็กซี่ไปรับลูกสาวของเธอมา
" อันอัน ไหว้ป้าอันฉีสิลูก
" สวัสดีค่ะคุณป้า " เด็กสาวทำตามผู้เป็นแม่อย่างว่าง่าย
" โตเป็นสาวแล้วนะหลานป้าไม่ได้เจอกันซะนาน " อันฉีมองหลานสาวด้วยความรักเช่นกัน เธอรู้ว่าทั้งสองลำบากมานาน
" ต่อไปนี้เธอกับแม่ก็อยู่กับป้าที่นี่แหละ ไม่ต้องไปอยู่ที่อื่นให้ลำบากกันอีกแล้ว " ตกเย็นทั้งหมดก็มานั่งล้อมวงกันในสวนหลังบ้าน เพื่อจัดปาร์ตี้เล็กๆ ภายในครอบครัว จะขาดก็แต่อันผิงที่ตอนนี้ยังไม่กลับมา ทั้งหมดกำลังนั่งดื่มนั่งกินและพูดคุยอย่างสนุกสนาน ก็มีเสียงฝีเท้าของคนสองคนเดินตรงเข้ามา
" ม๊าไม่เห็นบอกผิงเลยว่าบ้านเราจะมีงานเลี้ยง " พูดจบเธอก็พาชายหนุ่มที่เดินจับมือกันมานั่งลงตรงที่ว่างทันที อันฉีทำหน้ามึนงงเพราะลูกสาวของเธอไม่ได้มาคนเดียวน่ะสิ วันนี้หายออกไปทั้งวันกลับมาก็เกือบค่ำแถมยังพาชายแปลกหน้าเข้ามาในบ้านอีก
" ลูกพาใครมา " อันฉีไม่รอช้าเธอถามลูกสาวในทันที หนิงเฉิงเหล่ตามองผู้ชายคนนั้นอย่างไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่
" เอ่อ ม๊า เตี่ย นี่แฟนของหนูเอง เขาชื่อพี่เจียงหมิง "
" ห๊ะ อะไรนะ " อันฉีและหนิงเฉิงอุทานออกมาพร้อมกัน ทันทีที่ลูกสาวพูดจบ
" โอ้ยทำไมต้องเสียงดังกันด้วยล่ะ ก็ม๊าบอกเองให้หนูตัดใจจากพี่ตงหยาง หนูก็ทำแล้วไง จะบอกว่าบ้านพี่เขารวยมากเลยนะม๊า " อันผิงกระซิบกับอันหยาให้ได้ยินกันแค่สองคน เมื่ออันฉีได้ยินคำว่ารวยสีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที
" อ้อ งั้นเชิญตามสบายนะ เจียงหมิง " ท่าทีที่ดูน้อมน้อมของชายหนุ่มก็ทำให้อันฉีวางใจไปได้หน่อย
" ขอบคุณครับม๊า " เมื่อทักทายพูดคุยทำความรู้จักกับชายหนุ่มไปได้ส่วนหนึ่งอันฉีก็พูดกับลูกสาวอีกครั้ง
" แม่ขอแนะนำนะ นี่น้าอันหยา กับอันอัน ตั้งแต่วันนี้เขาทั้งสองจะมาอยู่บ้านเรานะอันผิง " อันผิงยกมือไหว้ผู้ที่แม่บอกกล่าว เธอจำได้นิดหน่อยเพราะไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว
" สวัสดีค่ะคุณน้า อันอัน " เธอทักทายสองแม่ลูกด้วยความเป็นมิตร
" หวัดดีจ้าหลานสาวไม่ได้เจอกันนานน้าเกือบจำไม่ได้ โตเป็นสาวแล้วสวยเหมือนแม่นะเนี่ย " อันหยาพูดชมหลานสาวออกไปพร้อมกับหัวเราะ
" เอาล่ะ ทักทายกันเสร็จแล้วก็มานั่งกินกัน มาๆของเต็มไปหมด " แล้วทั้งหมดก็นั่งพูดคุยต่างคนต่างทำความรู้จักซึ่งกันและกันโดยที่ไม่มีใครสังเกตุเลยว่ามีสายตาสองคู่ที่คอยจ้องมองกันอยู่ตลอดเวลา เวลาล่วงเลยผ่านไปจนดึกดื่นต่างคนต่างแยกย้ายไปนอนห้องใครห้องมัน เพราะต่างคนต่างดื่มกันไปไม่น้อยทีเดียว อันฉีเมาหลับไม่รู้เรื่องเพราะเธอไม่ได้ดื่มมานาน ส่วนสองคนที่จ้องมองกันอยู่เนิ่นนานก็พากันเดินเข้ามาในมุมมืดมุมหนึ่ง ที่อยู่ในสวน
" อืม พี่หนิงอันเสียว " ร่างสองร่างที่เปลือยเปล่าอยู่ในสวน กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างไม่อายฟ้าดิน เพราะทั้งคู่มีแต่ความไคร่ให้แก่กันเสียแล้ว ตอนนี้ทั้งสองคงไม่รู้ถูกผิดมีแต่ตันหาครอบงำกายใจของทั้งสองเป็นที่เรียบร้อย
" ทำไมตัวเธอหวานขนาดนี้ หื้มอันหยา เธอทำอะไรพี่พี่ถึงคิดถึงแต่เธอตลอดเวลา " ความเสน่ห์หาที่หนิงเฉิงมีต่ออันหยานั้นทวีความรุนแรงมากขึ้นทุกนาทีที่อยู้่ไกล้กัน เขาซุกไซ้เธอไปทั่วทั้งตัวดูดเลียไปทุกที่ไม่เว้นแม้แต่นิ้วเท้า
" ปากหวานซะจริง พี่ไม่กลัวพี่อันฉีรู้หรอ " เธอแสร้งถามออกไปทั้งที่ในใจมันอยากจะบอกพี่สาวเหลือเกินว่า เรามีผัวคนเดียวกันแล้วนะ ร่างกายของอันหยาแอ่นขึ้นเมื่อเขาโลมเลียมาถึงจุดเสียวของเธอ และเกร็งกระตุกเป็นระยะที่เขาพาเธอไปสู่สวรรค์ครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงควญครางของทั้งแม้จะดังเพียงใดแต่มันก็ไม่ไปถึงห้องของคนที่หลับได้เลย เพราะในสวนกับตัวบ้านห่างกันพอสมควร แต่คนที่ลงมากินน้ำเพราะหิว ได้ยินเสียงแว่วๆ ทีแรกเธอคิดว่าหูฝาดไป แต่พอลองฟังดีๆ เธอก็ได้ยินชัดขึ้น เธอเดินตามเสียงนั้นไปจนถึงในสวนแต่ก็ต้องหยุดชะงักทันทีเพราะเธอไม่คิดว่าจะเห็นภาพที่ไม่ควรเห็นทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะ
" ม๊า ลุงหนิงเฉิง " อันอันอุทานออกมาเบาๆ เธอแอบดูอยู่เนิ่นนานจนเริ่มมีอารมณ์ เธอจัดการตัวเองจนเสร็จและเดินกลับเข้าบ้านไป ส่วนทางด้านคนสองคนที่เริงรักกันก็สงบลงเกือบค่อนสว่าง การแอบกินกันมันคงสนุกดีสินะ สายๆของวันต่อมาทุกคนก็แยกย้ายกันออกไป เหลือก็แต่อันฉี อันหยา และหนิงเฉิง เสียงกริ่งหน้าบ้านที่ดังขึ้นดึงดูดคนในบ้านได้เป็นอย่างดี อันฉีสาวเท้าเดินออกไปยังหน้าบ้านเพื่อไปหาคนที่เธอนัดไว้
" มาตรงเวลาดีนะ เข้ามา " เธอพูดคุยกับบุคคลที่มาใหม่
" ค่ะ คุณนาย " ทั้งสองเดินตามอันฉีเข้ามาภายในบ้าน
" นี่แม่บ้านคนใหม่นะ ชื่อซูเม่ยแล้วนั่นลูกชายของเธอ " อันฉีแนะนำแม่บ้านคนใหม่ให้กับอันหยาและสามีได้รู้จัก ทั้งสองพยักหน้ารับรู้พร้อมกัน ซุเม่ยเป็นหญิงวัยกลางคนที่มีลูกติดเธออยู่กับลูกชายเพียงสองคน อันฉีใจดีให้ทั้งสองย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เลย เพราะในบ้านมีห้องแม่บ้านอยู่แล้ว ทั้งสองจะเข้ามาช่วยกันทำงานในบ้านหลังนี้ งานแรกคืองานอะไรน่ะหรอ ก็ซากงานปาร์ตี้เมื่อคืนน่ะสิ กองเต็มอยู่ในครัวโน่น
" โหม๊า งานแรกวันแรกต้อนรับแบบจุกๆเลย " ซูหลงพูดกับม๊าของเธอด้วยคำติดตลก อันที่จริงก็ไม่ได้เยอะขนานั้นหรอก เมื่อก่อนที่เขาไปช่วยแม่ในโรงแรมมันเยอะกว่านี้มาก เธอมองหน้าลูกชายแล้วก็ไม่ได้พูดอะไร ทั้งสองตั้งหน้าตั้งตาทำงานจนเสร็จ ตกเย็นก็ช่วยกันทำกับข้าว ต่อไปซูเม่ยและลูกชายจะเข้ามาทำงานบ้านทุกอย่าง ในบ้านหลังนี้
" โหม๊า ทำอะไรเนี่ยหอมจัง " เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนอันผิงก็ตรงดิ่งกลับมาบ้านทันที เมื่อเข้ามาในบ้านเธอก็ได้กลิ่นหอมๆ ของอาหารลอยมาแต่ไกล กลิ่นนั้นเรียกน้ำย่อยในกระเพาะของเธอได้เป็นอย่างดีทีเดียว ตั้งแต่เหมยลี่ออกจากชีวิตของอันผิงไปเธอก็ไม่เค่อยได้กินของอร่อยอีกเลยเพราะแม่เธอทำกับข้าวไม่เป็น
" เซอร์ไพร์สไงคะลูกสาวคนสวยของม๊า ม๊าจ้างแม่บ้านมาแล้วนะ " เธออธิบายให้ลูกสาวฟัง
" ดีเลยค่ะม๊า ต่อไปผิงคงได้กินของอร่อยเหมือนเดิมแล้ว "
" ไปอาบน้ำก่อนนะลูกสาว " อันผิงทำตามคำสั่งของผู้เป็นแม่อย่างไม่เต็มใจนัก แล้วทุกคนก็มาพร้อมหน้าพร้อมตากันเพื่อรับประทานอาหารมื้อค่ำ
" น่ากินทุกอย่างเลยค่ะม๊า ผิงไม่เกรงใจแล้วนะ " แล้งผิงก็ตักเข้าปากคำแล้วคำเล่า
" อิ่มจังเลย ผิงไม่ได้กินของอร่อยมาหลายวันแล้วนะตั้งแต่พี่เหมยหายไป " อันผิงหลุดเอ่ยชื่อที่ไม่สมควรพูดออกไปจนได้ ทุกคนนั่งเงียบไม่มีใครพูดอะไร
" เอ่อ ผิงขงตัวก่อนนะคะ "
" ทำไมพี่ทำหน้าแบบนั้นกัน " อันหยาถามทั้งสองคนด้วยความสงสัยตั้งแต่อันผิงเอ่ยชื่อนี้ออกมา ทั้งคู่ก็ทะหน้ากระอักกระอ่วนเหลือเกิน
" ไม่มีไรหรอก กินๆไปเถอะ " อันฉีพูดไปแบบปัดๆ แล้วทั้งสามก็กินกันไปเงียบๆ
" เหมยเป็นใครหรอพี่หนิง " อันหยารีบถามในสิ่งที่ตนสงสัยทันที
" เฮ่อ เหมยคือลูกสาวของพี่เอง " ที่จริงหนิงเฉิงก็ไม่อยากพูดถึงลูกสาวนักหรอกเพราะรู้สึก ผิดอยู่บ้าง
" ก็แค่ลูกสาวแล้วทำไมทุกคนต้องทำเหมือนไม่อยากพูดถึงด้วยล่ะ " เธอยังคงถามต่อ
" เรื่องมันยาวเอาเป็นว่าอย่าพูดถึงอีกเลย " หนิงเฉิงพูดจบก็เดินหายไป ส่วนอันหยาก็ได้แต่ยืนทำหน้ามุ่ยเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงไม่อยากพูดถึงกัน
- Writer
