เกมรักคนเถื่อน

ซีรีส์เกมรักคนเถื่อน เล่ม 1 เกมรักรอยสวาท “น้องคะ น้อง” “คะ?” รัตนาวดีหันไปตามเสียงเรียกของรุ่นพี่คนหนึ่ง เธอเป็นคนค่อนข้างสวย แต่งตัวเก่ง แม้จะอยู่ในชุดนักศึกษาเช่นนี้ สีผมของอีกฝ่ายเป็นสีน้ำตาลทองม้วนเป็นลอนตามสมัยนิยม “น้องชื่ออะไรคะ พี่ชื่อพี่เจี๊ยบนะคะ” พิจิตรายิ้มหวานส่งมาให้ “ชื่องามค่ะ” รัตนาวดีตอบออกไป เธอเป็นแค่น้องปีหนึ่งไม่กล้าแข็งข้อกับพี่ๆ รุ่นพี่เข้ามาทักทายดีๆ เธอก็ควรจะตอบดีๆ ด้วย “ชื่อน่ารักจัง รู้ไหม เพื่อนพี่คนโน้นน่ะชอบน้องนะ” พิจิตราชี้ไปยังกลุ่มของตน รัตนาวดีมองตามเห็นผู้ชายที่บอกว่าชอบเธอท่าทางดูนักเลง วางก้ามใหญ่โตอย่างไรไม่รู้ “เขาให้พี่มาถามชื่อน้องและขอเบอร์โทรด้วย” พิจิตรารีบบอก “เอ่อ...” รัตนาวดีอึกอัก “จริงๆ พี่ไม่อยากมาขอให้หรอกนะ เพราะเพื่อนพี่คนนี้นิสัยเสียมากๆ เลยจ้ะ” “คะ” รัตนาวดีมองคนตรงหน้างุนงง ตกลงจะมาเชียร์เพื่อนหรือจะมาถล่มกันแน่ แต่ถึงอย่างไรเธอก็อยากเรียนหนังสือมากกว่าจะมีแฟน เพราะคิดว่าการเรียนสำคัญที่สุด “เพื่อนพี่คนนี้ชื่อพี่ธีจ้ะ แบดบอย เจ้าชู้ คาสโนว่า มีสาวๆ ล้อมหน้าล้อมหลังไม่หยุด แถมยังฟันแล้วทิ้งด้วย” “คะ!” รัตนาวดีฟังแล้วตกใจ รีบส่ายหน้าไปมา เธอไม่อยากให้แม้แต่เบอร์โทร ทั้งยังไม่อยากรู้จักอีกด้วย “พี่ถูกชะตากับน้องมากๆ เลยอยากเตือนเอาไว้ แต่พี่ก็แกล้งทำทีมาขอเบอร์น้องให้เพื่อนพี่นะ แต่พี่จะบอกเขาว่าน้องปฏิเสธโอเคไหม หรือน้องจะให้เบอร์เพื่อนพี่” “ไม่ค่ะ” รัตนาวดีส่ายหน้ายิก “ดีแล้วล่ะค่ะ น้ำตาจะได้ไม่เช็ดหัวเข่า พี่เตือนเพราะเป็นห่วง ไม่อยากให้น้ำตาเช็ดหัวเข่าเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ขนาดพี่เองมันยังไม่เว้น” “เพื่อนพี่นิสัยไม่ดี เห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่นเหรอคะ” “ใช่จ้ะ แต่ที่บ้านรวยไง พ่อแม่ตามใจเลยนิสัยเสียแบบนี้” “พี่ช่วยไปบอกเพื่อนพี่ด้วยนะคะว่างามไม่สนใจเรื่องมีฟงมีแฟนหรอกค่ะ งามอยากจะตั้งใจเรียนมากกว่า” เธอสอบติดคณะบริหารธุรกิจ คิดว่าตลาดแรงงานต้องการและหางานทำได้ง่าย ถ้าเรียนจบไปจะได้เลี้ยงดูมารดาคนเดียวให้สบายได้ ทุกวันนี้ท่านต้องนั่งเย็บผ้าหลังขดหลังแข็ง แถมยังมีโรครุมเร้าอีก เธอพยายามหางานพิเศษทำหลังเลิกเรียนหรือทำในวันหยุดเพื่อแบ่งเบาภาระ แต่ในเศรษฐกิจเช่นนี้ข้าวของแพงเหลือเกิน ประหยัดยังไงก็ชักหน้าไม่ถึงหลัง “ได้สิจ๊ะ แล้วพี่จะบอกให้ น้องไปเถอะ” พิจิตรายิ้มหวานให้อีกครั้ง ก่อนจะเดินกลับไปยังกลุ่มเพื่อนของตน “ว่าไงเจี๊ยบ” ธีรกรเอ่ยถาม เขาไม่เคยถูกตาต้องใจผู้หญิงคนไหนมากมายแบบนี้มาก่อน น้องปีหนึ่งที่แสนน่ารัก ปากนิดจมูกหน่อย หน้าตาจิ้มลิ้มทำให้เขาเกิดชอบพอขึ้นมาอย่างง่ายดาย “เสียใจด้วยจ้ะ เขาบอกว่าไม่ชอบนาย แถมยังบอกว่ารังเกียจเสียด้วย ขาอ่อนเขาก็อย่าหวังได้เห็น” “เฮ้ย!” เพื่อนในแก๊งอุทานพร้อมๆ กันก่อนจะหัวเราะกันยกใหญ่ ธีรกรรู้สึกเสียหน้าอย่างบอกไม่ถูก เกิดมายังไม่เคยโดนปฏิเสธมาก่อน มีแต่ผู้หญิงมาเสนอให้ เขาไม่เคยเป็นฝ่ายรุกผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่หล่อนกลับปฏิเสธเขาอย่างไม่มีชิ้นดี “เฮ้ย! ไอ้ธี แกก็มีผู้หญิงเยอะแยะ อย่าไปสนใจเลยว่ะ” พิพัฒน์ตบบ่าเพื่อน “คนอย่างกูมีเหรออยากได้แล้วไม่ได้” “เขาไม่ชอบก็ยังจะไปตอแย ไม่เสียศักดิ์ศรีหรือไง” พิจิตราพูดขึ้น ก่อนส่ายหน้าไปมาทำท่าทีระอา “กล้าดียังไงมาปฏิเสธคนอย่างฉัน” ธีรกรหน้าชาเพราะสายตาเพื่อนๆ รู้สึกเหมือนโดนหยามชัดๆ เขาไม่เคยโดนปฏิเสธ และรับไม่ได้จริงๆ “มีคนปฏิเสธถึงกับรับไม่ได้เลยเหรอวะแก” คมสันต์หัวเราะร่วน “ฉันไม่ได้จะจีบเล่นๆ แต่คนนี้จะจีบจริงๆ มันถูกตาต้องใจ” ธีรกรพูดจริงจัง “เขาบอกว่าไม่ชอบคนเจ้าชู้ เขารังเกียจ กลัวติดเอดส์ตาย อย่าได้ไปเฉียดใกล้เขาหรือยุ่งกับเขาเลย เขาขอร้อง แทบจะกราบฉันเลยรู้ไหม” พิจิตราพูดเสียงจริงจัง “โหย! แรงอะ กล้าดียังไงมาว่าไอ้ธีแบบนี้” มัณฑนาร้องเสียงหลง “มันจะมากไปแล้ว” ธีรกรโมโหแทบควันออกหู เพื่อนๆ ทุกคนเงียบกริบ ก่อนที่เขาจะลุกหนีออกจากกลุ่มเพื่อน “อ้าว... ไอ้ธีโมโหหนีกลับบ้านไปแล้ว” เพื่อนๆ อ้าปากค้างเมื่อจู่ๆ ธีรกรก็ลุกหนีไปเสียดื้อๆ “งั้นฉันไปด้วยดีกว่า” มัณฑนายักไหล่แล้วลุกจากโต๊ะ คมสันต์เลยรีบถือหนังสือให้และตามแฟนสาวไปทันที คมสันต์จีบมัณฑนาตั้งแต่ปีหนึ่งจนขึ้นปีสาม หญิงสาวเห็นความเสมอต้นเสมอปลายและความจริงใจของอีกฝ่ายเลยยอมตกลงปลงใจเป็นแฟนด้วย “เมื่อกี้เธอพูดจริงเหรอ” พิพัฒน์เอ่ยถามพิจิตรา เขารู้ดีว่าธีรกรขี้โมโห แถมยังโมโหร้าย แต่ถ้าเรื่องไหนจริงจังก็จริงจัง เพื่อนรักเห็นรัตนาวดีแล้วชอบก็อยากทำความรู้จัก แต่คลาดกันเสียทุกครั้ง จนวันนี้พิจิตราอาสาจะไปขอเบอร์โทรให้ ธีรกรเลยรอลุ้นว่าจะได้คุยกับสาวเจ้าหรือเปล่า คือเรื่องชื่อสกุลหรือเบอร์โทรนั้น ก็พอจะหาได้ แต่การให้อีกฝ่ายรู้ว่าอยากได้อยากคุย มันก็มีศักดิ์ศรีกว่าไปแอบเอามาแล้วโทรไปดื้อๆ “พูดเล่น” พิจิตราเบ้ปาก “เธอนี่มันร้ายจริงๆ แสดงว่าน้องคนนั้นเขาไม่ได้พูดจารังเกียจไอ้ธีขนาดนั้น” “ก็ช่วยไม่ได้” พิจิตรายักไหล่ “จะหวงไอ้ธีไปถึงไหน มันไม่เอาเธอหรอก” พิพัฒน์เตือนสติเพื่อน “หุบปากไปเลย นายไม่รู้อะไรอย่าพูดเลยดีกว่า” “แล้วต้องรู้อะไรล่ะ” พิพัฒน์ถามจริงจัง “มันเรื่องของฉัน ธีต้องรู้สักวันว่าฉันรักเขา หวังดีกับเขาจริงๆ” “เธอก็แสดงออกบ้างไม่ใช่เหรอ มันยังไม่สนเลย” “นายก็รู้ว่าธีไม่จีบเพื่อนในกลุ่ม ก็รอให้เขาเรียนจบก่อน อีกแค่ไม่ถึงสองปี” “แล้วเธอก็จะคอยกีดกันผู้หญิงทุกคนหรือไง” “มันเรื่องของฉัน” พิจิตราขึ้นเสียงใส่อีกฝ่าย “ไม่ต้องมายุ่ง” หญิงสาวรวบตำราเรียนมาถือเอาไว้ก่อนจะเดินหนี พิพัฒน์ได้แต่เงียบ เขาคิดว่าไม่ควรยุ่งเรื่องนี้มาก เพราะทั้งสองเป็นเพื่อน และธีรกรเองก็ไม่ได้มีท่าทีอะไรกับพิจิตราอีกด้วย แม้ความรู้สึกลึกๆ ของเขาจะมีอะไรพิเศษให้พิจิตราก็ตามที แต่มันก็ต้องเก็บเอาไว้ในใจ ธีรกรกระชากรถสปอร์ตคันหรูของตัวเองออกจากมหาวิทยาลัย เขาทั้งโมโห ทั้งหงุดหงิดที่โดนปฏิเสธ แถมยังโดนเพื่อนหัวเราะ จากที่เคยนึกชอบรัตนาวดี ตอนนี้กลับอยากเอาชนะเธอเสียเหลือเกิน คนอย่างเขาอยากได้อะไรก็ต้องได้ เล่นดูถูกเขาขนาดนี้ คอยดูไปเถอะ เขาจะทำให้เธอรู้ว่ามากกว่าขาอ่อนเขาก็สามารถทำได้ เขาขับรถไปเรื่อยๆ ก่อนจะเห็นร่างคุ้นตา เธอกำลังเดินคุยกับเพื่อนชายคนหนึ่ง นั่นยิ่งทำให้ธีรกรโมโห เขาเหยียบคันเร่งก่อนจะเหยียบน้ำริมถนนเต็มๆ น้ำสกปรกกระเด็นใส่คนทั้งสองอย่างไม่ทันตั้งตัว ธีรกรมองอย่างสะใจ เขาจอดรถก่อนจะลงมาด้วยมาดกวนอารมณ์สุดๆ รัตนาวดีเห็นเข้าก็ตกใจ เพราะนี่คือผู้ชายร้ายกาจที่ให้เพื่อนมาขอเบอร์โทรของเธอ “ขอโทษนะ ไม่ทันได้เห็นหมาแมวแถวนี้” “พูดแบบนี้ได้ไงวะ” ศักดิ์สิทธิ์พูดอย่างโมโห ทำท่าจะเข้าไปต่อย แต่รัตนาวดีดึงแขนเพื่อนเอาไว้ ไม่อยากให้มีเรื่องกัน “ก็ไม่เห็นจริงๆ นี่หว่า จะเอาไงล่ะ” ธีรกรยักไหล่ มองสภาพคนทั้งสองตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเบ้ปาก “คิดว่ารวยนักหรือไงวะ ขับรถแบบนี้สักวันไม่ตายดีแน่ๆ” “แล้วมึงกล้าดียังไงมาพูดกับกูแบบนี้วะ” ธีรกรตรงเข้ากระชากคอเสื้อของศักดิ์สิทธิ์ทันที “หยุดนะ อย่าทำอะไรเพื่อนฉันเลย” รัตนาวดีไม่อยากให้มีเรื่อง แม้จะไม่ชอบนิสัยของธีรกรเอามากๆ เป็นอย่างที่พิจิตราบอกจริงๆ ด้วย ผู้ชายคนนี้ขี้โมโห แถมยังน่ากลัวเหลือเกิน “เพื่อนเหรอ เห็นเดินอี๋อ๋อกันขนาดนี้ ตัวแทบติดกัน นึกว่าแฟน” ที่เขาโดนปฏิเสธ อาจเพราะไอ้หน้าอ่อนนี่ก็ได้