Chapter 3
1113 Words
Tinitigan ko lang ang gwapong mukha ni Yves na nabahiran ng konting gasgas at sugat. Nandito ako ngayon sa clinic ng university. I decide to follow Yves here wala kasi syang kasama besides it my fault kung bakit nagkaganyan sya.
I like you
You're mine only mine.
They keep on flashing back in my head. Di ko sineryoso lahat ng sinabi ni Jack. Baka galit lang sya kaya di na nya alam kung ano ba ang sinasabi nya.
Why do everything turns so complicated? Parang nung isang araw lang gusto ko lang syang maging kaibigan.
"Are you okey now?" I ask Yves. He look away.
"Im okey. Can you leave me alone?"
I was taken back to what he said. Parang napantig ang tenga ko sa narinig nya.
Pinilit kong ngumiti "Okey. Im sorry" paumanhin ko bago ako lumabas.
Para akong naka lutang sa ulap habang naglalakad ako. Walang ibang bagay na nasa isip ko kundi ang sinabi ni Yves kanina.
Galit ba sya saakin dahil sa ginawa ni Jack sakanya. I know its my fault. No I dont understand bakit parang saakin lahat napunta ang kasalanan?
Palabas na sana ako ng gate ng bigla nalang may humila saaking braso.
"Where are we going?" I ask Jack.
Di sya kumibo, tumigil kami sa harapan ng isang sasakyan. Binuksan nya ang pinto
"Get in" utos nya saakin.
Tinignan ko sya "Where are we going?" Mahinahon na sambit ko
Bakit ang hilig nyang manghila.
"GET IN" Pag uulit nya.
Wala na akong ibang nagawa kundi ang sumakay. Umikot ito at sumakay. Binuhay nya ang makina ng sasakyan at pinaharurot.
"My ghad! Wala tayo sa karera Jack!" Sigaw ko.
Parang wala lang syang narinig, nanahimik nalang ako sa isang banda at nanalangin.
Pagbaba ko sasakyan sumalubong saakin ang isang park. May iilan taong naglilibot at mga pamilya.
Gumuhit ang saakit sa aking dibdib habang pinagmamasdan ang mga batang masayang nakiki pag harutan sa mga magulang nila.
We used to be like that.
"Hey. Are you okey?"
Pinunasan ko ang luha sa aking pisngi "Ah oo. Napuwing lang ako" pagsisinungaling ko.
Kumunot ang noo nito "You're not a good Liar"
Di ba talaga ako marunong magsinungaling. Bakit sobrang dali nilang mabasa ang expression ng aking mukha.
Nagkibit balikat nalang ako at naglakad papunta sa loob ng park.
Di ko na hinintay sumunod si Jack may kukunin pa daw kasi to.
Pinagmasdan ko ang kapaligiran puno ng mga taong masasaya. Malayo sa mapang husgang lipunan sa university.
Naglatag ng tela si Jack at inilagay nya doon ang mga pagkain na dala nya.
Di naman halata na pinaghandaan nya to.
"Sit down" utos nya saakin na para bang isa akong aso.
Umupo nalang ako, buti nalang ay naka jeans ako ngayon kaya di ako nahirapang umupo.
"Why are you crying earlier? Did someone hurt you while I was not around?" Sincere na tanong nya.
Tinignan ko sya sa mata. Yung kulay bughaw nyang mga mata na dati ay walang sigla at sinlamig ng yelo ay nagka kulay na ngayon
Yung mukha nyang hindi marunong ngumiti. Unti unti nang sumisigla.
Ilang araw ko palang ba syang kasama.
Tatlo at halos mapalagay na ang loob ko sakanya dahil alam ko na hindi nya ako sasaktan.
Sa likod ng nakakatakot na mukha ni Jack ay may isang taong puno ng lungkot at sikreto.
"Why did you became like that Jack?" Halos pabulong ko nalang na tanong.
Natigilan sya sa tanong ko.
"Why do you need to hurt other people to satisfy yourself?" Dugtong ko pa.
Ng dahil kasi sakanya nilalayuan na ako ng ibang tao. Hindi ko naman sya sinisisi. Ginusto kong mapalapit sakanya.
"Are you happy when you see them crying in pain because of you?" Pumiyok na ang boses ko.
Naghalo halo na lahat ng emosyon na nararamdaman ko. Ang pangungulila ko kay Daddy, at ang pagiwas saakin si Yves.
"You love seeing them begging dont you?" Sumbat ko pa.
Nanatili lang syang walang kibo. Pumatak na ang iilang butil ng luha sa aking pisngi.
Mabilis kong pinunasan iyon.
"Sorry." Yan ang unang lumabas sa bibig nya bago nya ako hatakin papalapit sakanya at yakapin ng mahigpit.
"Im so sorry Jack. I didn't mean to say those harsh words. It just I am in pain right now. I miss my dad so much. I miss his hugs kisses and laugh. I badly miss him so much that its hurt. Sa tuwing nakikita ko yung ibang tao na masaya nalulungkot ako. Bakit sila masaya sa piling ng pamilya nila bakit ako hindi? It so unfair"
Umiyak lang ako ng umiyak sa balikat nya. Wala na akong pakealam sa mga taong nasa paligid namin. Gusto ko lang lahat mailabas ang sama ng loob ko kay Daddy.
"Bakit ganon kadali para sakanya na ipagpalit kami at iwan?" Para akong bata na inagawan ng candy.
Patuloy naman sa paghagod sa likuran ko si Jack.
10 minuto din kaming nasa ganon pwesto ng mapag pasyahan ko na umalis na sa yakap nya.
Pinunasan ko ang mukha ko gamit ang palad ko.
"Use this" iniabot nya saakin ang isang puting panyo.
Kinuha ko naman ito at ipinang punas sa mukha ko.
Pakiramdam ko nabutunan ako ng tinik sa dibdib. After how many long years ngayon ko lang nalabas lahat.
Alam ko naman na mahirap para kay mommy ang lahat ng to. Kaya pinili ko na wag nalang sakanya sabihin ang lahat. Ayoko nang madagdagan ang iniisip ni mommy.
"Are you okey now?" Tanong nya saakin.
Tipid na ngumiti ako at tumango.
"You know what its my first time to see you like this. Simula ata nang pumasok sa University namin di kita nakitang malungkot. You always smile. The truth is, I dont have a father too. I am from a broken family too."
Natigilan ako sa sinabi nya, so parehas pala kami. At lagi nya din pala ako tinitignan mula sa malayo.
Kaya pala noong unang araw na magkakilala kami ay kilala nya na ako.
"My mom and Dad seperate when I was 12 years old. Nakita ni mommy na may ibang babae si Daddy. So they decide to seperate."
Hinawakan ko ang kamay nya.
"And you're asking me if I am happy whenever I hurt someone? No, I just cant help it but to do that. They always flirt around you and I fckin hate that. I cant control myself because of this fckin sickness!"
Sickness? Totoo talaga ang balita na may sakit sya.
"Hindi kaba natatakot saakin?" Tanong nya na mabilis ko namang inilingan.
"Bat ako matatakot sayo? Alam ko nanan na mabait ka. Di ka katulad ng sinasabi nila." Depensa ko.
"Yeah how I wish sana nga hindi ako katulad ng sinasabi nila"
- Writer
