ข้าวหอมเดินกลับออกมาในชุดนอนตัวโคร่งของชายหนุ่มเจ้าของห้องผมของเธอยังไม่แห้งดีแม้จะถูกซับน้ำออกไปพอสมควรแล้ว ทันทีที่ร่างบางเดินเข้ามาในระยะสายตาของใครอีกคนเขาก็ลุกขึ้นเดินตรงเข้ามาหาเธอทันทีเหมือนกัน
“รู้สึกดีขึ้นไหม”
“อืม…ขอบคุณนะที่นายไปช่วยฉัน”
คนตัวเล็กสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากน้ำเสียงของคนตรงหน้า ตอนที่เธอเห็นเขาเข้ามาภายในโกดัง ตอนนั้นใจของเธอมันก็กลับมารู้สึกมีความหวังอีกครั้ง และก็แอบดีใจไม่น้อยที่เขาไม่ได้ไม่ให้ค่าชีวิตของเธออย่างที่เธอคิด
“…รอนานเลยใช่ไหม ฉันติดงานตรงท่าเรือกว่าจะไปถึง…”
“ไม่เป็นไร แค่ตอนนี้ฉันปลอดภัยดี แค่นั้นก็พอแล้ว”
ฝ่ามือหนาลูบเบา ๆ อยู่ที่ต้นแขนเธอไม่ปล่อยให้เขาได้พูดจบ แต่เป็นฝ่ายเอ่ยปากบอกออกไปก่อนเพราะแค่เธอยังมีโอกาสมายืนอยู่ตรงดีได้มันก็ดีมากแล้วจริง ๆ
“…ฉันไปช่วยทันใช่ไหม มันได้ทำอะไรเธอมากกว่านั้นหรือเปล่า?”
ราล์ฟมีท่าทีลังเลก่อนจะถามออกมาเพ
