บทที่ 7 โดนหลอก
2146 Words
เกียรติชะลอรถช้าลงขณะถึงที่หมายและกำลังเลี้ยวเข้าซองจอดที่ประจำของตัวเอง หน้าจอโทรศัพท์กะพริบถี่แจ้งหมายเลขของคนคุ้นเคย ที่พักนี้โทรบ่อยซะจนน่าใจหาย เริ่มเป็นห่วงชีวิตของตัวเองและกังวลมากขึ้น ถึงชะตากรรมที่เสี่ยงขาดสะบั้นในไม่ช้านี้
ทันทีที่เขาเห็นชื่อถึงกับใช้เกียร์ถอยไม่ถูก กว่าจะหาองศาจอดให้เรียบร้อย สายนั้นก็ถูกตัดไปเองโดยอัตโนมัติ ก่อนจะโทรกลับในเวลาไล่เลี่ยกัน
“ขอโทษทีครับคุณปุณ ผมกำลังจอดรถถึงร้านพอดี มีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ”
(เปล่า แค่จะบอกว่านายกูอยู่ร้านมึง)
ได้ยินอย่างนั้นเจ้าของร้านถึงกับหูดับทันที พร้อมใบหน้าร้อนวูบ ใจสั่นอัตโนมัติราวกับคนหิวจัดแต่ไม่มีเวลากิน
“ครับ? ตอนนี้นะเหรอครับ”
(ใช่ นายพาเพื่อนไปจัดงานวันเกิด กูรอรับอยู่ข้างนอก ส่วนข้างในยกให้เป็นหน้าที่ของมึง ดูแลดีๆล่ะ ถ้าเป็นไปได้อย่าขัดใจนาย เขาเพิ่งจะทะเลาะกับพี่ชายมา)
นี่ไม่ใช่การขู่ แต่เป็นการบอกกล่าวและตักเตือน ประหนึ่งว่าอาจเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นได้ ถ้ามีบางอย่างผิดพลาด เผลอทำนายเขาไม่พอใจ เกียรติหน้าเสีย จังหวะนั้นการพาตัวเองไปข้างหน้าแทบจะลอยไปมากกว่าเดิน โชคดีที่ขาไม่สะดุดจนพาตัวเองล้มลงให้ขายขี้หน้าลูกน้องในร้าน
กลายเป็นว่าช่วงเวลาดีๆของเกียรติในคืนนี้ ที่ควรจะราบรื่นถูกพรากไปอีกหนึ่งคืนด้วยอิทธิพลด้านมืดของอาคีรา ผู้ที่ไม่เคยยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง มักจะโทษคนอื่นก่อน และคิดบัญชีกับคนเหล่านั้นเสมอ ถ้าเรื่องที่เขาหวังไม่เป็นไปตามที่เขาหวัง
โซนวีไอพี เจ้าของร้านเดินเร็วเข้ามาในร้าน ต้องการให้ถึงจุดที่จะไปให้เร็วที่สุด พลางภาวนาอย่าให้เขานั้นหงุดหงิดที่รอเขานาน
อาคีรา หรือเสี่ยคิระที่แวดวงนี้เรียกกันติดปาก ดูแปลกไปกว่าทุกๆวัน เขาไม่ได้แต่งตัวเป็นทางการ อาทิการใส่สูทหรือเสื้อเชิ้ตราคาแพงที่คนธรรมดาอย่างเกียรติยังเอื้อมถึงยาก แต่เป็นชุดลำลองเหมือนคนทั่วไปหากแต่เด่นกว่าคนทั่วไป นั่นบ่งบอกว่าเขาไม่ได้มาทำงาน แต่มาเพื่อปลดปล่อยและเมาโดยเฉพาะ
ทันทีที่เห็นทำให้เกียรติฉุกคิดไปถึงพะแพง พนักงานก้นครัวคนที่เขาหมายปอง ถึงขั้นขอไปเลี้ยงดู แลกกับข้อเสนอบางอย่าง และเงินปึกหนาก้อนหนึ่ง หากแต่พะแพงไม่ยอม และเขาเองก็ไม่กล้าบังคับเธอ ถึงได้โทรไปรายงานผ่านลูกน้องของเขา เห็นเงียบไป เหตุใดวันนี้ถึงหวนกลับมาอีก แถมทำตัวตามสบายราวกับมีเวลาเหลือเฟือ ทั้งที่เขาไม่เคยว่างเลย ยุ่งถึงขนาดใครอยากจะมาสังสรรค์กับเขาจะต้องจองร้านรอเป็นอาทิตย์ เนื่องจากนั่นคือเวลาที่เขาสามารถเจียดให้ได้ ทว่าวันนี้ไม่ได้รีบร้อน ไม่มีการจอง แถมมากับเพื่อนอีกสอง
“สวัสดีครับเสี่ย จะมาทำไมไม่บอกกันก่อน ผมจะได้บอกเด็ก เตรียมต้อนรับให้ดีกว่านี้”
ร่างสูงเดินเข้ามาทักทายอย่างนอบน้อม เช่นเคยสายตาของเขากวาดมองไปรอบๆด้วย ราวกับหาใครบางคน เกี่ยวกับงานบริการว่าวันนี้เป็นกะของใคร และเมื่อพบว่าเป็นยิ้มที่เดินเร็วมาทางนี้ทันทีที่เห็นเขา จึงกับถอนหายใจพรืด โล่งอก อย่างน้อยก็มีหล่อนที่เป็นมืออาชีพ จะได้ไม่ต้องกังวลมาก ทว่าในใจก็ยังแอบภาวนาอย่าให้เขาเอ่ยถามหาใครอีกคน
“คนนี้เหรอเจ้าของร้าน”
เสียงหวานใสกังวานเอ่ยฝ่าเสียงเพลงที่ดังอยู่ห่างไกลแต่ก็ยังเล็ดลอดเข้ามาให้ได้ยินบ้าง เกียรติหันไปทางนั้นพลันโน้มตัวทักทายอย่างเป็นมิตร และไม่ลืมที่จะทักทายอีกคนซึ่งพยักหน้ากลับมาให้ จากนั้นจึงจะหันไปหาอีกคนที่ตอนนี้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปกลายเป็นขรึม ดวงตาหลุบต่ำไร้ซึ่งการคาดเดา มองบรั่นดีในมือที่ถูกเขย่าไปมา หลังจากกระดกลงคอไปแล้วก่อนหน้านี้ถึงสองแก้ว พลันเหลือบตามองเจ้าของร้าน
“เหล้า ครั้งก่อนไม่ใช่ตัวนี้”
เกียรติถึงกับหน้าถอดสี เข้าใจเขากำลังสื่อถึงอะไร ต่างจากลลิสาและเหนือเมฆที่ตอนนี้พากันมองหน้ากันเองและเลิกคิ้วระคนสงสัย
“คราวที่แล้วน้องเอาอะไรให้เสี่ยดื่มครับ”
“กูไม่รู้”
“ถ้างั้นผมจะไปถาม..”
“ไปตามมา”
เสียงนั้นเต็มไปด้วยความคุกรุ่นปนหงุดหงิด บวกสีหน้าที่ใครเห็นเป็นต้องไม่สบายใจ สร้างความงุนงงให้เพื่อนอีกสองทวีคูณ ต่างจากคู่สนทนาที่ตอนนี้ทั้งสั่นทั้งร้อน ทั้งที่ในห้องนี้เปิดเครื่องปรับอากาศด้วยอุณหภูมิที่เย็นพอสมควร
“เสี่ยครับ แต่ว่าพะแพง..”
“เลือกเอา ระหว่างทำให้เด็กนั่นยอมกู กับสาขานี้ของมึงโดนยุบ”
“ครับ?”
ในครัว สถานที่ที่เต็มไปด้วยคนทำอาหารในชุดยูนิฟอร์มขาวสะอาดกับผ้ากันเปื้อนสีดำคาดเอว พวกเขากำลังวุ่นอยู่กับเคลียร์รายการอาหารที่ถูกส่งมาจากแผนกส่วนหน้า ผ่านเครื่อง POS ประเภท Thermal Printer
พะแพงกำลังนวดแป้ง สีหน้าเรียบเฉยที่เปี่ยมไปด้วยความสงบสุข ทว่าไม่นานกลับถูกแย่งไปกลางคันด้วยใครบางคน ที่อุตส่าห์เดินเข้ามาตามกันถึงในครัว
“แพง”
“อ้าวพี่ยิ้ม มีอะไรเหรอคะ”
เจ้าของร่างเล็กในชุดเดรสสีดำเดินหน้าซีดเข้ามา แวบแรกเธอเห็นหล่อนเหลือบตามองไปยังเชฟน้อย เมื่อเห็นว่าแกมองอยู่ จึงเดินเข้ามาใกล้อีกหน่อยเพื่อกระซิบ
“เฮียเกียรติให้มาตาม ออกไปช่วยข้างนอกอีกแล้ว”
ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นเธอถึงกับตกใจ แต่คนมาส่งข่าวเหมือนจะตกใจมากกว่า สังเกตจากมือกำลังสั่น พะแพงขมวดคิ้วมองหน้าหล่อนผ่านหน้ากากอนามัยและหมวก ที่เหลือเพียงดวงตาคู่หวาน แต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้คนถูกมองรู้ตัว ถึงได้เบือนหน้าหลบแสร้งทำเป็นมองอย่างอื่น
“คนไม่พออีกแล้วเหรอพี่”
ความน่าเวทนาที่รุ่นพี่ที่มีให้รุ่นน้องก็คือเธอมักจะมองโลกในแง่ดีเสมอ ไม่ตัดสินใครมั่วๆ ซึ่งนั้นทำให้หล่อนรู้สึกผิดไม่น้อย
“อะ อือ” ยิ้มอยากจะบอกความจริงใจจะขาด แต่พอนึกถึงความซวยที่จะเกิดขึ้นกับตัวเอง จำต้องโกหกต่อไป “แขกมาจากไหนไม่รู้เต็มเลย”
ไม่กล้าบอกเธอว่าแท้จริงแล้ว ใครบางที่มีอำนาจมากกว่า ชนิดที่เฮียของหล่อนยังต้องสยบ กำลังต้องการตัวเธออยู่ และเหมือนจะมากซะด้วย ไม่อย่างนั้นเกียรติคงไม่มาบีบเธอ ระบายความอัดอั้นภายในใจกับเธอ ซึ่งได้รับมาจากบุคคลนั้นอีกที
“แล้วในครัวละพี่ ยุ่งเหมือนกันนะ”
หล่อนเห็น ถึงได้หนักใจแทนอยู่ตอนนี้ เข้าใจสายตาคู่นั้นของเชฟน้อยเป็นอย่างดี แต่ไม่รู้ความหมายของมันมาจากข้อไหน ระหว่างไม่พอใจที่รู้ว่าหล่อนมาหลอกพะแพง หรือว่าเอาตัวพะแพงไปทั้งที่หล่อนกำลังยุ่งกันแน่ หล่อนดูออกเชฟน้อยจับได้ไล่ทันเกี่ยวกับเรื่องที่หล่อนปิดบังพะแพงอยู่ นั่นเพราะพนักงานเก่าแก่คนนี้รู้เห็นอะไรต่อมิอะไรที่คล้ายกับความฉาวโฉ่ของที่นี่มามากมายนัก
รู้แม้กระทั่ง กว่าจะมาเป็นยิ้มมือโปร เมื่อนานมาแล้วก็เคยตกอยู่ในสภาพเดียวกับพะแพงเช่นกัน เพียงแต่บุคคลในอดีตไม่ใช่เสี่ยคนนี้ แต่เป็น..เจ้าของร้านนั่นเอง
“ป้าน้อยโอเคนะคะ ข้างนอกต้องการตัวแพงน่ะค่ะ”
ยิ้มพูดผ่านตัวเธอไปยังร่างท้วมข้างหลัง ที่ในตอนนี้ยืนทำหน้าตึง หล่อนไม่ได้มองหน้าหากแต่ปากโต้ตอบกลับมาแบบไม่ตายไมค์
“เปลี่ยนตำแหน่งในใบสมัครให้น้องเลยไหมล่ะ อย่าลืมว่าเงินเดือนต่างกัน ทำแบบนี้น้องมันจะเสียเปรียบเอา”
ทันทีที่เชฟน้อยกระแนะกระแหนจบ เธอได้ยินเสียงถอนหายใจของยิ้มด้วย เพียงแต่หล่อนไม่ได้ต่อปากต่อคำ นอกจากหันมากระตุกแขนคนตัวเล็กเบาๆ
“พี่ไปรอที่ห้องแต่งตัวนะ”
“แล้วชุด..”
“ไม่ต้องห่วง พี่มีให้เปลี่ยน”
คราวนี้มาจากเธอ เสียงลมหายใจถูกพ่นออกมาพร้อมกับภาพเชฟน้อยเหลือบตามองบน จังหวะหันไปมองพอดี ใบหน้านี้ที่ปกติเธอเห็นเป็นต้องขำ แต่ ณ เวลานี้เธอขำไม่ออก เครียดที่จะต้องฝืนใจทำตำแหน่งที่ตัวเองไม่ค่อยจะถูกชะตาอีกแล้ว
“นี่ชุดนะแพง เปลี่ยนเสร็จบอกพี่ เดี๋ยวจะทำผมให้”
ทันทีที่มาถึงห้องแต่งตัวชุดเดรสสีแดงก็ถูกยื่นมาตรงหน้าเธอ หญิงสาวถึงกับหน้าเหวอ เพราะเมื่อคลี่ออกมาดูแล้วมันค่อนข้างโป๊
“โหพี่ยิ้ม แพงไม่กล้าใส่”
“เอาน่า วันนี้แขกค่อนข้างมีระดับ ใส่เหมือนพี่จะได้ทีมเดียวกัน”
“ได้สิ ก็พี่ยิ้มใส่จนชินแล้วนี่นา แพงใส่คงไปยืนดึงชายกระโปรงแน่ๆ ไม่มั่นใจเลย”
“ถือว่าช่วยพี่นะแพง”
ยิ้มไม่รู้จะหว่านล้อมเธอด้วยประโยคไหนแล้ว บวกกับตอนนี้ร้อนใจสุดๆ เนื่องจากเธอหายมานาน กลัวว่าเสี่ยคนนั้นจะไม่พอใจเกียรติ แล้วเกียรติจะมาลงกับเธออีก จึงได้เอ่ยประโยคนั้นออกไป พร้อมสีหน้าที่เหมือนจะร้องไห้ พะแพงเห็นแบบนั้นถึงกับงุนงง แต่ด้วยความเห็นใจถึงได้พยักหน้ายินยอม
“ก็ได้พี่ ครั้งนี้ครั้งเดียวแล้วนะ ถ้ามีครั้งหน้าอีก แพงจะลาออก”
คำพูดทิ้งท้ายของรุ่นน้องก่อนจะเดินหายไป ทำคนฟังใจหายวาบ สัญชาตญาณบอกว่าจะต้องมีครั้งหน้าอีก หรือบางทีคืนนี้อาจจะเป็นคืนสุดท้ายของเธอก็ได้
“ขอโทษนะ..”
ระหว่างรอเพื่อจะทำผมให้เธอที่จะต้องยืนอยู่คนเดียว ความเงียบกำลังทำให้เธอสับสน บีบบังคับให้ไตร่ตรองใหม่ระหว่างเป็นรุ่นพี่ที่ดีบอกความจริงกับเธอหรือยอมเห็นแก่ตัวเพื่อเอาตัวรอดจากพวกเขา
เกร็ก!
เสียงเปิดประตูทำให้หล่อนหลุดออกจากความคิดกะทันหันจนเกิดการเลิ่กลั่ก หันไปหาเธอเตรียมจะพูดบางอย่าง
แต่แล้ว...
“เป็นไงบ้างพี่ โป๊หรือเปล่า”
ภาพของคนตรงหน้าในตอนนี้ทำให้ต้องกลืนคำนั้นกลับไป คนตัวเล็กในชุดเดรสสีแดงที่ความสดของมันขับผิวที่เนียนของเธออยู่แล้วให้กระจ่างมากยิ่งขึ้นมาอีก ขาวสว่างชนิดที่หล่อนเป็นผู้หญิงยังต้องยอมรับ
“สะ สวยมากเลยแพง”
“อย่าแกล้งนะ”
“สวยจริงๆแพง”
ยิ้มชมจากใจ และสิ่งนั้นก็ทำให้หล่อนคิดขึ้นมาว่าบางทีความสวยที่มีมากเกินไปก็ทำร้ายเราได้เช่นกัน กลายเป็นหายนะทำลายเจ้าของของมันโดยไม่รู้ตัว มั่นใจเลยว่าคนที่ต้องการตัวเธอมากที่สุดเห็นคราวนี้จะต้องไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่
“โป๊ไหมคะ”
“ไม่จ้ะ กำลังน่ารัก” ยิ้มคลี่ริมฝีปากหยัก “มาจ้ะ พี่ทำผมให้”
“ทำผม?”
“หมายถึงปล่อยลงมา แล้วม้วนให้มันลอนปลายอีกสักหน่อย”
“อ๋อ...”
พะแพงพยักหน้า เดินไปนั่งที่ตรงโต๊ะเครื่องแป้ง ที่มีไว้สำหรับพนักงานส่วนหน้าแต่งตัว ใช้เวลาไม่นานก็ทำผมเสร็จ ภาพในกระจกสะท้อนความไม่เป็นตัวตนของเธอ สะกดให้จ้องอยู่เป็นพัก ก่อนเจ้าตัวจะหลุดยิ้มออกมาเพราะมันสวยอย่างที่ยิ้มว่าจริงๆ เธอเพิ่งจะเห็นตัวเองในมุมนี้ มุมที่ดูดีไปทั้งตัว ตั้งแต่หัวจรดเท้า
“สวยมาก โอเค ไปกันเถอะ”
รุ่นพี่ยิ้มกว้างรู้สึกภูมิใจในผลงานของตัวเอง ก่อนจะพากันออกจากห้องไป และเมื่อถึงที่หมาย ทันทีที่ทั้งคู่มาหยุดยืนอยู่ตรงบานประตู สิ่งแรกที่คนตัวเล็กทำคือหันมามองหล่อน
“พี่...”
ทว่าไม่มีคำพูดใดออกมาจากปาก นอกจากใบหน้าที่ซีดเผือด และประตูบานนั้นที่ถูกหล่อนผลักเข้าไป เผยให้เห็นสายตาคมกริบในวินาทีแรก
- Writer
